Grenzen

Ziel vol emoties/ lichaam zonder gevoel

Hoe gecompliceerd kan het zijn? Hoe moeilijk voelt het aan? Is het onmogelijk om moeilijkheid te voelen? Voelen doe je immers met je huid. Met de tast, en toch blijken we veel andere dingen te voelen. Liefde of geluk. We menen het uit ons hart, maar ons hart is enkel een orgaan. Die voelt niet. Er is geen tast mogelijk. En toch blijken we liefde te voelen. Voelen we dan met onze hersenen? Maar ook dat is enkel een orgaan dat we niet kunnen betasten. Onze zintuigen rijken niet zover. Moeten we het niet dieper opzoeken? Is het hebben van een emotie niet iets wat van een ander kaliber is? Iets wat niet lichamelijk is maar geestelijk? Alles wat we denken noemen we geestelijk. Maar het wordt toch echt geproduceerd door ons lichaam. Niet alleen geproduceerd ook geconsumeerd. We maken er gebruik en misbruik van. Het zit in onze ziel. Dat is waar we mee voelen. En op de een of andere manier, associeren wij liefde met het hart. Eveneens associeren we pijn met het hart. Want liefde en pijn zijn elkaars opposanten. Ze heffen elkaar op, en vullen elkaar aan tot stabiliteit. Toch verlangen we naar onophoudelijke liefde, en verafschuwen wij pijn met de dood. Niemand wilt pijn voelen, terwijl dit enkel en emotie is. Toch voelt dit, om het nu maar zo te zeggen, pijnlijker aan dan een lichamelijk letsel. Of is dit enkel een fabel? Kunnen we fysieke pijn met mentale pijn vergelijken? Kunnen we überhaupt wel verschillen in pijn onderscheiden. Het laatste moet mogelijk zijn. Want migraine voelt toch echt zwaarder aan dan lichtelijke hoofdpijn. Als we het maar weer eens op de wetenschappelijke manier proberen te verklaren, dan zou men kunnen zeggen dat we verschillende soorten pijn voelen in de intensiviteit van de impulsen. En dan bedoel ik niet dat het ene impuls sterker is dan het ander. Dat is voorzover ik mee heb gekregen tijdens mijn biologie lessen niet zo. Impulsen zijn even sterk. Met de intensiviteit bedoel ik de hoeveelheid impulsen en de snelheid waarmee ze de hersenen bereiken. Die zetten het om in een alarm, beter bekend als pijn. Maar zo werkt het niet bij geestelijke 'pijn'. Daar zitten geen impulsen aan vast. Een 'gebroken hart'. Nog zo'n voorbeeld van het gebruiken van organen om dit te associeren met een gevoel. Het hart breekt niet, we voelen lichamelijke klachten die het gevolg zijn van onze hoofdklacht. Geestelijke pijn. Emotionele pijn. Emoties. Een bijzondere bijna onoplosbare kwesties. Net als onze zielen. Lichamelijk letsel zal genezen, geestelijk letsel achtervolgt men tot in het heden. Tijd. Alweer zo'n kwestie. Tijd is er constant, maar tegelijk ook niet. We leven alsof het tijdloos is. Er is enkel dag en nacht. Besef van het voorbijgaan van uren is ver te zoeken. Laat staan van minuten, secondes of momenten. Tegenwoordig verliezen we tijd aan onnozele dingen zonder het door te hebben. Sterker nog, met zekerheid is te zeggen dat mensen niet eens een definitie kunnen geven van tijd. Want wat is tijd nou toch? Niet aan te raken, niet te bekijken, niet te voelen.... Dat laatste durf ik niet met zekerheid te zeggen. We worden ouder met de tijd, ons lichaam veranderd. En toch voelen we dit niet. Een van de lichamelijke dingen wie we niet voelen. Of valt het ouder worden onder iets geestelijks? Zou best kunnen als we uit gaan van het feit dat wanneer men ouder wordt, ook wijzer denkt. Geestelijke vooruitgang zou je kunnen zeggen. Groei in men zijn ziel. Het begrijpen  van de dingen in ons vergt veel tijd en moeite. We praten maar weten in feite niet wat we zeggen. Ik irriteer me soms aan deze oppervlakkigheid. 'Je moet er niet te veel over nadenken' hoor je vaak. Maar waarom niet? Hoeveel uur per dag besteed je aan Whatsappen of zoiets dergelijks? Neem daar een paar minuten vanaf en denk eens na over kleine dingetjes als tijd of gevoel. Het verbreden van kennis is een zegen in het leven. We snappen vrijwel niks en praten alsof we heel Dikke Van Dale op kunnen dreunen. Met sterke woorden als 'emancipatie' wordt getoond dat men wat over de samenleving weet. 'Viscositeit' laat zien dat er kennis is van de chemie en 'drogredenen' brengt een beeld van bekendheid met de taal en literatuur naar buiten. Het schetsen van zogenaamde alwetendheid, maar diezelfde persoon kan geen definitie geven van 'geluk' of 'kwaad'. Simpele woorden, zo simpel dat er geen omkijk meer naar is. Maar toch echt de woorden die het meest krachtig van allemaal zijn. Interpretaties. Ik heb het vaak gezegd en blijf het herhalen. Interpretaties zijn de dingen die het verschil maken. Dat ene kleine verschil in denken wat een ander beeld schetst. En dat terwijl we allemaal worden aangestuurd. 'Dit is hoe het zit en hoe het gaat' daar moet je het mee doen. School is belangrijk, werk is een routine en vooruitgang is enkel voor hen die een forse investering kunnen betalen voor een universitaire opleiding. Niet iedereen kan stampen, maar velen hebben inzicht. Zo jammer om te zien, hoe kinderen, jongeren en studenten worden verdeeld in klassen. 'We zijn allemaal gelijk en krijgen allemaal onze kansen' maar dat betekend niet dat er het beste uit iedereen wordt gehaald. Ik geloof dat ieder mens een enorme inbreng kan hebben op verschillende vlakken. Al helemaal als het gaat om interpretaties. Jammer genoeg zal dit toch niet meer mogelijk zijn. Onze omgevingen en onze naasten geven geen kans om een eigen ontplooiing te ontwikkelen. We worden van alles ingegoten. De media controleert zijn uitspraken  puur en juist om de verbreiding van interpretaties tegen te houden. Men moet gelijk denken zodat men op een lijn staat. Zodat er geen botsingen ontstaan. Uiterste onzin. Wat het een niet aanstaat, moet het ander accepteren. We zijn mensen en we zijn 'vrij'. Ah natuurlijk, vrijheid. Voor de zoveelste keer zo'n kwestie. Wat is vrijheid? Hoe zien we vrijheid? In welke vormen komt vrijheid voor? Worden we niet voor de gek gehouden?