Forbidden power •George Weasley•

{Chapter 1}

Heyy dit is mijn eerste fanfictie dus waarschijnlijk word het niet heel erg goed. Mijn hoofdstukken zullen ongeveer tussen de 1000-1500 woorden zijn. Ik ga sommige scenes aanpassen zodat ze beter in mijn verhaal passen. Dat houd in dat sommige zinnen zullen worden gezegd door iemand anders en dat sommige zinnen we anders zullen worden.

Alicia POV
'George zet me neer!' zeg ik half lachend half in paniek omdat George me heeft opgetild en nu mijn hoofd boven de wc hangt. 'Alleen als je toegeeft dat de Ieren beter zijn dan de Bulgaren ' zegt hij. . 'Nooit!' antwoord ik. 'Dan niet' zeg hij grijnzend en hij laat me zakken waardoor mijn haren bijna het vieze wc water raken. Maar gelukkig schiet Ginny me te hulp. Ze duwt George omver waardoor hij ontvalt, maar hij heeft me nog vast dus hij trekt me mee in zijn val. We vallen tegen het tentdoek en ik hoor meneer Wemel iets roepen wat lijkt op 'doe eens voorzichtig' maar het kwam niet boven het gelach van mij en George uit. Ons gelach word ruw onderbroken door lawaai. 'Nou die Ieren zijn wel opgefokt' zegt Fred. 'Dat zijn de Ieren niet' antwoord Meneer Wemel 'we moeten weg'. Hij riep de anderen en samen liepen we de tent uit.

Wat we buiten aantroffen had ik niet verwacht. Schreeuwende, gillende mensen, tenten stonden in brand en iedereen renden alle kanten op. 'Fred, George jullie letten op Ginny' riep Meneer Wemel naar de tweeling. De tweeling pakte allebei een arm van Ginny. 'Volg mij en blijf bij elkaar' Nadat hij dat zei begon hij snel met de menigte mee te lopen. Ik greep Hermelien bij haar arm zodat ik haar in ieder geval niet kwijt zou raken. Op een gegeven moment hoorde ik Hermelien Harry's naam roepen. Toen ik zag waarom begon ik ook te roepen. Harry was door de menigte een andere kant op gesleurd. Ik trok me los van Hermelien en begon ook die kant op te rennen. Ik hoorde Ron en Hermelien roepen maar ik negeerde het. Tijdens het rennen pakte ik mijn stok en bedacht alvast een paar spreuken die ik kon gebruiken.

Na een paar minuten zag ik dat er iemand met gesloten ogen op de grond lag. 'Omygod Harry!' 'Word wakker! Word wa-kker' Hij opende eindelijk zijn ogen. 'Alicia? Waar zijn de anderen?' Ik vertelde hem wat er was gebeur maar halverwege kapte hij me af en wees hij maar een gedaante een stukje verderop. De gedaante stond met zijn rug naar ons toe waardoor we zijn gezicht niet konden zien. Hij richte zijn stok in de lucht en riep morsmorde   een groene flits schoot uit de punt van de stok en er verscheen een groen teken in de lucht. De gedaante had blijkbaar door dat we naar hem keken want hij draaide zich om. Toen hij ons zag wilde hij op ons afkomen maar bedacht zich toen hij stemmen hoorden. Hij draaide zich om en ging snel weg. Toen ik beter naar de stemmen luisterde hoorde ik dat het Ron en Hermelien waren. 'HARRY ALICIA  HARRY' schreeuwde Ron. 'Ron Hermelien!' schreeuwde ik terug. Ze renden op ons af en omhelsden ons. 'Iedereen was zo ongerust' zei Hermelien. Maar we werden verstoord doordat er opeens in een kring om ons heen verschijnselden. Ik werd door Ron omlaag getrokken en net op tijd ook want de mensen om ons heen begonnen allemaal paralitis te roepen. 'Stop dat is mijn zoon' riep meneer Wemel die voor een man van zijn leeftijd behoorlijk snel aankwam rennen. De mensen stopten met spreuken afvuren. Maar 1 van de mensen kwam alsnog met opgeheven staf op ons af en begon te vragen wie het heeft gedaan. Ik keek hem met een vragende blik aan. Meneer Wemel mompelt iets over dat we nog maar kinderen zijn een nam ons mee naar de rest.

De anderen stonden een eind verderop van het veld met de tenten. Ginny vloog me vrijwel meteen om de hals omdat wij ook goede vriendinnen zijn. Dat komt vooral omdat onze ouders bevriend waren. Ja je hoort het goed waren. Want mijn moeder was bevriend met Mevrouw Wemel en mijn vader en ik gingen altijd mee als ze op bezoek ging bij het Nest. Maar sinds dat mijn moeder is overleden hebben mijn vader en meneer Wemel contact verloren. Ginny en ik zijn daar in tegen juist closer geworden omdat ik Angelique toen nog niet kende. En omdat ik op de school waar ik toen op zat geen vrienden had. Omdat op mijn school vrijwel alleen maar kutjes zaten. Kortom Ginny heeft me door die tijd heen gesleept ondanks dat ze nog maar 7 was. Ginny voelde echt als een zusje voor me. Ron en de tweeling als broers. Maar van de tweeling was George altijd al mijn favoriet geweest. Maar genoeg daar over. Toen Ginny me eindelijk had los gelaten vloog Fred me ook om de hals. Ik knuffel de hem terug. Na een tijdje liet hij me ook los. Daarna was George aan de beurt. Hij omhelsde me zo stevig dat ik bijna geen lucht kreeg. Toen hij me losliet keek hij me recht in de ogen. 'Doe dat nooit meer' 'beloofd' antwoordde ik terwijl ik hem nog een keer in een knuffel trok. Ik durf te zweren dat hij heeft gehuild want zijn ogen waren nog een beetje rood. Na een tijdje liet hij me los en glimlachte zwakjes naar me. Ik glimlachte terug. Daarna liep ik weer terug naar Harry, Ron en Hermelien. Ik ging naast Ron zitten en legde mijn hoofd op Rons schouder. Ik sloot mijn ogen en merkte nu eigenlijk pas hoe moe ik was. Aan de andere kant was het niet heel gek aangezien het al 2:00 was. Terwijl ik mijn ogen nog steeds gesloten had dacht ik aan de komende dagen. Over 2 dagen zouden we weer terug gaan maar Zweinstein. Mijn vader had me erg nieuwsgierig gemaakt door me te vertellen dat het een bijzonde jaar zou worden. Maar meer wilde hij niet vertellen. Ik heb het er nog met Harry en de rest overgehad maar we konden niks bedenken. Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten door Meneer Wemel die ons riep. Met tegenzin opende ik mijn ogen om te kijken waarom hij ons riep. Ik zag een versleten autoband en bedacht me toen dat het een viavia is. Ik sta een stuk opgewekter op en loop naar de viavia. Eindelijk terug naar het Nest en dan slapen. Vooral dat laatste maakt me blij. Meneer Wemel zei dat we allemaal de autoband moesten vast pakken toen iedereen hem vast had begon hij te draaien en voelde ik een ruk achter mijn navel. Na een paar seconden riep meneer Wemel dat we los moesten laten. Ik liet los en kwam met een klap op de grond. Toen ik naast me keek zag ik dat Fred ook met een pijnlijk gezicht op de grond lach. George daarin tegen was alweer opgestaan en hielp me overeind. Dankbaar pakte ik zijn hand aan en stond op. Tot ik om heen keek zag ik dat we in een weiland naast het Nest stonden. Samen met de anderen strompelden we naar binnen. We werden vrijwel meteen verrast door Mevrouw Wemel die ons allemaal stevig omhelsde en wel 10x vertelde hoe blij ze wel niet was dat we veilig terug waren gekomen. Nadat gehad te hebben liep ik eindelijk samen met Hermelien en Ginny naar onze kamer. Ik trok snel mijn pyjama aan kroop onder de dekens. Ik mompelde nog snel een welterusten en sloot mijn ogen. Ik viel meteen in slaap.

Dit was het eerst deel. Ik hoop dat jullie het leuk vinden want volgens mij is het echt slecht maarja. Ik ga waarschijnlijk vanavond nog een deel uploaden❤️