Forbidden power •George Weasley•

{Chapter 3}

Alicia POV
Ik doe slaperig mijn ogen open als ik word wakker geschud. 'Opstaan lieverd jullie moeten straks naar Zweinstein' hoor ik de stem van mevrouw Wemel zeggen. En bij die woorden ben ik meteen wakker. Zodra mevrouw Wemel de kamer uit is sta ik meteen op en kleed me aan. Hermelien en Ginny doen het zelfde. Alleen ik ben eerder klaar. Ik pak mijn hutkoffer en sleep hem achter me aan.

Als ik bij de trap aan kom blijf ik even staan om op adem te komen want men dat ding is zwaar. 'Hulp nodig' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie George. 'Nee' zeg ik bits en draai me weer om. 'Ben je nou nog steeds boos over gister' vraagt hij. Ik draai me weer om en zie dat hij teleurgesteld kijkt. Ergens vind ik het toch wel zielig dus ik grijns naar hem. Als hij dat ziet klaart zijn gezicht weer op en grijnst hij ook. En zonder iets te zeggen pakt hij mijn hutkoffer en tilt hem zonder enige moeite de trap af. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Kom je nog of blijf je daar de rest van de dag staan?' 'Eh nee ik kom' zeg ik terwijl ik ook de trap af loop maar omdat ik half verbaasd ben merk ik niet dat ik al beneden dus ik zet nog een steeds en ga vol op men bek. Als ik weer opkijk zie ik dat George ook op de grond licht maar dan van het lachen. Ik kijk hem eerst nep boos aan maar daarna begin ik ook te lachen. Fred die langs komt kijkt ons vragend aan. 'Wat is er met jullie aan de hand?' vraagt hij met en grijns die ik nog niet eerder heb gezien. Volgens mij is die ook eerder bedoeld voor George want hij stopt met lachen en word rood. Nu is het mijn beurt om ze vragend aan te kijken. 'Komen jullie eten want anders is alles al op' vraagt Fred uiteindelijk. Ik knik hevig want ik heb ontzettend veel honger.

George POV
Als we weer opgestaan zijn en Alicia alvast is doorgelopen naar de keuken hou ik Fred tegen en kijk hem serieus aan. 'Van wie heb je geleerd om serieus te kijken?' vraagt hij. Ik negeer die opmerking en ga meteen door. 'Waarom grijnsde je met die grijns?' vroeg ik. 'Omdat jij verliefd bent' antwoord hij met een grijns. 'Ik ben niet verliefd' antwoord ik. 'Ohw jawel. Niemand merkt het behalve ik. Ik ben je tweeling broer ik zie het meteen als jij verliefd bent' 'H-hoe bedoel je?' 'Nou hoe je naar Alicia kijkt. De hoeveelheid aandacht die je aan haar besteed. En gister wilde ik Flubberwurm slijm op haar gooien maar dat vond je zielig. En ik heb het idee dat je haar met zwerkbal. Een beetje hebt laten winnen.' Besluit hij zijn verhaal. 'Oke je hebt me door. Maar als je iets tegen iemand zegt. Maar ze is mijn beste vriendin dus het kan helemaal niet. En ze-' 'Dus' onderbreekt Fred me. 'Het leeftijdsverschil is maar een paar maanden dus het zou prima.' Ik kijk hem verbaasd aan want ik had verwacht dat hij me ermee belachelijk zou maken. 'Wat' vraagt hij. 'Nee niks' en ik wil doorlopen maar Fred houd me tegen. 'Ik heb zo'n gevoel dat ze jou ook wel ziet zitten' en na de woorden liep hij weg. En ik bleef met een warm gevoel achter.

Alicia POV
Ik was druk in gesprek met Hermelien over het nieuwe schooljaar toen Fred en George binnen kwamen. Ik besteedde er weinig aandacht aan en ging gewoon verder met het gesprek. Na een tijdje voelde ik dat er iemand naar me keek dus ik keek de tafel rond. Toen ik bij George kwam keek ik heel even in zijn ogen maar hij wende zijn blik snel af. Hij was dus naar me aan het kijken. Ik glimlach bij die gedachte. Wacht waarom maakt die gedachte me blij. Dat mag helemaal niet. 'Alicia? Aarde aan Alicia' zegt Hermelien. 'Huh wat' 'We gaan naar de auto en dan naar het Kings Cross Station' antwoordde ze.

Buiten stond er een auto. Van buiten leken ze klein, veel te klein voor 9 personen. Maar ze zijn magisch vergroot waardoor we er allemaal in passen. Nouja allemaal. Het is nu een 8 persoons auto dus er moet iemand bij iemand op schoot. En ik hoop vurig dat ik dat niet ben. Maar omdat ik in gedachten verzonken wad zat iedereen al in de auto en ging Hermelien op de laatste lege plek zitten. Great. Ik moest dus bij iemand op schoot. Maar iedereen had nog een tas of kooi op z'n schoot behalve George. Uitgerekend de persoon bij wie ik niet op schoot wilde. Fred kijkt me grijnzend aan. Weer met die grijns van vanochtend. Ik klim over Fred heen maar ik struikel en val op de schoot van George. Daardoor glij ik er bijna vanaf maar hij houd me tegen door zijn armen om mijn middel te slaan. Ik krijg het spontaan warm. Waarom krijg ik het warm? Bij Fred of iemand anders heb ik dat nooit. Ik heb mezelf voor genomen om niet tegen hem aan te leunen.

Maar na een tijdje rijden begin ik toch de behoefte te krijgen om ergens tegen te leunen. Dus ik leun naar achter waardoor mijn rug tegen zijn borstkast leunt. Ik zie Fred weer grijnzen en werp hem een boze blik toe.

Na wat een eeuwigheid lijkt te duren zijn we eindelijk bij het station. We stappen uit en pakken onze hutkoffers. 'Opschieten het is 5 voor 11' roept meneer Wemel. Daardoor lijkt iedereen wakker te schrikken want iedereen haast zich naar het station. Binnen 2 minuten staan we op peron negen driekwart. Dan nemen er afscheid van Meneer en Mevrouw Wemel. Molly omhelst me stevig. 'Zou je Fred en George een beetje in de gaten willen houden?' vroeg ze aan mij. 'Natuurlijk' antwoord ik. Ik glimlachte naar haar en ze gaf me nog een laatste knuffel. Daarna kwam meneer Wemel. Hij gaf me een hand en wenste me veel plezier op Zweinstein. Hij had net zo'n mysterieuze grijns op zijn gezicht als mijn vader. Over mijn vader gesproken van hem had ik al afscheid genomen voordat ik met de Wemels naar de Finale van het WK zwerkbal ging. Nadat we afscheid hadden genomen tilden we onze hutkoffers in de trein en zochten we een lege coupé. Eindelijk hadden we er 1 gevonden en tilden we onze hutkoffers in het rek. Uitgeput van schouwen met onze koffers ploffen we op de bank. Ik zat in de hoek bij het raam. Naast me zat George en Fred stond bij de deur om de rest van onze vrienden op te wachten. We zaten net en de trein kwam al in beweging. Meneer en mevrouw Wemel zwaaiden nog. Na een een tijdje waren ze niet meer dam zwarte stipjes in de verte. Fred had onze vrienden blijkbaar gezien wand hij begon uitbundig te zwaaien. Angelina en Leo Jordaan kwamen aanlopen en gingen zitten. Leo naar George, Fred tegenover George bij de deur, Katja naast Fred en Angelina daar naast. Eindelijk, eindelijk waren we op weg naar Zweinstein.

Jajaja dit was deel drieee. Het is nu nog een beetje saai maar het word leuker💕