One magical summer

Hoofdstuk 3

Lente's POV:

'Lente! Lente! Wakker worden, we gaan op vakantie!!!' schreeuwt er iemand naast mijn bed.
Ik open mijn ogen en zie dat Mees en Fenna in hun pyjama inmiddels op mijn bed kruipen. Voordat ze gaan springen jaag ik ze mijn kamer uit. Die kinderen zijn veels te vroeg voor een tijd van... Hoe laat is het eigenlijk? Ik gris mijn telefoon van mijn nachtkastje en zie dat het 5:00 is. Ik voel dat ik totaal niet ben uitgeslapen, aangezien ik nog tot 1:00 heb liggen praten met Lot en Lynn. We moesten toch even een plan bedenken hoe ik vier weken ging overleven zonder hun en mét Kaj. Over die verwaande gast gesproken, hij stond over een uur al aan de deur om te vertrekken naar Schiphol.

Ik kleedde mezelf aan in een gemakkelijke reisoutfit en liep de trap af, richting de keuken, waar al veel gepraat vandaan kwam. Ik schrok me dood toen ik zijn irritante lachje hoorde, toen ik de keuken binnenliep. Heel de familie Van der Voort was al present. Dit ging niet volgens plan.
'Mam. Gang. Nu.' fluisterde ik in haar oor, terwijl ik mijn ontbijt op het aanrecht liet staan.

'Wat is er, lieverd? Ben je iets vergeten te kopen? Misschien kan je het op het vliegveld halen?' antwoordde ze lief. Ze had me heus wel door.
'Ik zou nog een minstens 45 minuten kunnen genieten van mijn rust. Wat doet 'het' hier?!' antwoordde ik boos.
'Lente! Doe eens normaal! Je hebt beloofd dat je jezelf gedraagt en ons plezier niet in de weg staat. Ze zijn hier gewoon zodat we zeker op tijd zijn. En nu stop je met zeuren, want opa kan je zo ophalen.' Ze liep de gang uit, richting de woonkamer.
Oké, Lente. Houd jezelf aan het plan. 'Gewoon negeren, dat valt hij vast wel mee!' hadden Lynn en Lot haar aangemoedigd. Zij hadden makkelijk praten. Lynn ging met Samuel naar Knokke voor 3 weken, waar haar ouders een huisje hadden, en Lot ging met haar gezin én Alex 3 weken naar Italië. Daarnaast gingen ze ook nog met zijn tweeën een paar dagen naar Mallorca, en wie mocht er niet mee? Juist, Lente. Bedankt mama. Ik zat aan de andere kant van de wereld met Kaj, voor 4 weken. Yes.

'Lente?! Zit jij wél naast mij?' vroeg Fenna, die stevig mijn hand vast had. Het was erg druk op het vliegveld en mijn kleine zusje van 6 was hier nog niet zo aan gewend. In haar hand hield ze haar cameraatje, waar ze maar liefst 30 foto's mee kon maken, wat natuurlijk heel veel was, volgens haar.
'Ja Fen, rustig, ik zit naast je. Geen zorgen.' antwoordde ik haar. We waren net door de gate en liepen het vliegtuig langzaam in. Mijn ouders zaten samen met Mees voor mij en Fenna. 'Maar er zitten toch drie mensen op één rij?' vroeg ze me opnieuw. 'Ja, lieverd, er komt nog iemand naast ons zitten, maar die kennen we waarschijnlijk niet.' Zuchtte ik, terwijl we onze stoel opzochten.  'Nou zeg, wat aardig, Lente. Ik ben toch geen vreemde?' hoorde ik iemand achter me lachen. Kaj. Again. Terwijl ik tot tien stond te tellen om geen lullige opmerking te maken, waren we bij onze rij aangekomen.

'Waar wil jij zitten, Lente?' vroeg hij aardig. Ik keek hem verbaasd aan. 'Sinds wanneer mag ik kiezen, Van der Voort?'
'Sinds dat ik (verplicht) aardig tegen je ga doen, en geen zin heb in gezeur. Dus, waar wil je? Het lijkt me beter als Fenna aan het gangpad zit, die moet constant naar de wc.' lachte hij.
'Uhm... Ja, prima, denk ik. Ik wilde eigenlijk wel aan het raam, maar dat is niet zo handig met Fen.' Antwoordde ik, nog steeds verbaasd door het feit dat we nu al een minuut praatten, en nog geen ruzie hadden.
'Geen probleem, hoor. Ik zit wel naast Fenna. Of wil je dat niet, kleintje?' lachte hij naar mijn zusje, terwijl hij haar kietelde. Het gierende meisje vond dat natuurlijk geen probleem.

'Lente?' vroeg iemand, terwijl ik een hand op mijn arm voelde. 'Lente, wakker worden!'
Ik liet mijn ogen gesloten. 'Hmmm.... Ik wil nog niet...' De stem lachte: 'Ik weet dat ik heel lekker lig, maar we zijn al geland, doornroosje.'
Ik deed mijn ogen open, en toen ik zag dat ik tegen Kaj aanlag, was ik meteen weer wakker. Dit leek wel een droom, of toch juist een nachtmerrie.
Veel mensen waren het vliegtuig al uit, en wij moesten dus ook wegwezen. 'Kan jij Fenna haar tasje meenemen, dan kan ik haar zo dragen.' vroeg Kaj, terwijl hij zijn rugzak op zijn rug deed en Fenna uit haar stoel tilde. 'Ze had veel last van haar oren tijdens het landen, maar ik heb haar gelukkig in slaap gekregen.' glimlachte hij.
Ik liep hem snel achterna, terwijl ik stilletjes snel een foto van hem maakte van de twee.
En op dat moment, toen Kaj met mijn zusje in zijn armen, het vliegtuig uitliep, realiseerde ik mezelf dat dit dé Kaj was, die best oké was. Een beetje dan.

- Marije