Karanlık oda

Hayatım boyunca, kendi çıkarlarım menfaatlerim uğruna, insan satmadım...Hiç bir zaman bencil olmadım...Bana taş atana ben el verdim... Kırdılar, üzdüler, canımı yaktılar ama, yine de onlara gülümsedim, hep affettim. İçtiğim bir bardak suyun, yediğim bir lokma ekmeğin, aldığım bir gram sevginin, hakkını sonuna kadar verdim, asla nankör olmadım, olana da tahammül etmedim...Ne kimseye başımı eğdim, ne de haksızlık ettim...Sadece çok fazla değer verdim, kendimden çok ödün verdim, kendimi değersiz kıldım...Hatır gönül bildim kimseye saygısızlık etmedim, bana inanan, guvenen hic kimseyi asla yarı yolda bırakmadım...İnsanların hep yalanlarını gördüm sustum, salağa yattım, görmezden geldim, korktuğum için mi ? HAYIR, sadece yüzlerine vurup rencide etmek istemedim... Hayatım boyunca, hiç mi ? hata yapmadım, tabii ki yaptım belki her insan kadar, hatalar insanlara mahsustur... Ama, hiç bir zaman yüzümü kızartacak, başımı yere eğecek hata yapmadım asla...Herkesi kendim, yüreğim gibi bildim, hep inandım, kandım, iyi olabileceklerini düşündüm ama, yanıldım...Şimdi tüm bunları yaptığım için kaybettim mi ? Hayır, aksine kazandım. Neyi mi ? İNSANLIĞIMI... Ben hiç insan kaybetmedim, kaybeden beni kaybetti, bir çoğu farkına varıp döndü, ya da bir çoğu sonradan farkına varacak, ama, asla bir ben olmayacağım. Bir daha asla kimsenin canımı yakmasına izin vermeyeceğim.