(Vanuit Ilse)
Nadat Bart en ik dus Lars en de tweeling hebben weggebracht gaan we weer naar huis. We zijn vrij vandaag, maar weten nog niet zo goed wat we gaan doen vandaag. Eenmaal thuis is het stil. Heel stil. Ik plof op de bank en Bart gaat koffie zetten. Even later hoor ik het koffiezetapparaat pruttelen en daarna hor ik Bart de koffiekopjes inschenken. Daarna komen er voetstappen dichterbij. De bank zakt naast mij een stukje in en er hangt een kopje koffie voor mijn neus. Ik pak hem aan en zucht diep.
'Ze worden zo snel groot.' Zucht Bart.
'Ik weet nog dat Lars op mijn borst werd gelegd. Hij was zo klein, en kijk wat voor een heel ventje het nu al is.' Iets wat Bart alleen maar kan beamen.
'Ze worden veel te snel groot, alle drie.' Allebei knikken we, ze worden zo groot. Lars is natuurlijk al vier en de tweeling is inmiddels al twee. 'Ik wou dat ik meer had genoten van de tijd dat ze nog zo klein waren,' zucht ik. 'Heb je spijt van hoe je het gedaan hebt dan?' Vraagt Bart. 'Misschien een beetje, maar ik denk dat we het toch goed hebben gedaan,' zeg ik en Bart knikt. 'We hebben genoten van de momenten dat we bij ze waren, maar we hebben ook genoeg optredens gedaan en genoten van onze tijd, die we met z'n tweeën hadden,' zegt Bart en dat kan ik beamen.
Het is een uurtje later en ik lig samen met Bart op de bank. Ik lig tussen zijn benen, met mijn hoofd op zijn buik. We zeggen niks, de radio of tv staat niet aan en het is dus stil. Doodstil. Ik sluit mijn ogen en de afgelopen vijf jaar vliegen door mijn hoofd. Vanaf het moment dat ik zwanger werd van Lars, tot vandaag, de dag dat Lars voor het eerst naar de basisschool gaat. Ik open mijn ogen en nu de stilte weer tot me door dringt komt die extra hard aan. Ik snik en Bart merkt het. Hij gaat rechtop zitten en trekt mij tegen zich aan. 'Wat is er Ilsje?' Vraagt Bart terwijl hij me troost. 'Ik mis de kinderen en de tijd dat ze nog klein waren. Toen kwam die stilte en die overviel me gewoon. Ik wil niet dat ze groot worden. Voordat we het weten gaat Lars al het huis uit en zijn ze volwassen. Dan komen ze niet meer thuis,' snik ik. 'Maar Ilse, dat duurt nog minstens 14 jaar, maar je hebt wel gelijk. De tijd gaat sneller dan we denken en de stilte is wel heel stil. Niet fijn stil, maar bedrukkend stil,' zucht Bart en ik knik. 'We kunnen wel iets aan die stilte doen,' zeg ik grijnzend en ik pak mijn gitaar. Bart knikt en ik begin te zingen. Bart trommelt mee op de tafel. Samen jammen we een beetje en voordat we het weten is het 12 uur en moeten we Lars van school halen voor de lunch. We staan op en lopen naar de auto, heel blij dat we ons zoontje weer om ons heen kunnen hebben en van hem kunnen genieten.
