Unlovely /Dramione

-4-

Bölümler düzenleniyor. Düzenledikçe yayınlayacağım. Umarım yeni halini beğenirsiniz. İyi okumalar ;)

‘’Sen suçlu değilsin biliyorum.
Sana güveniyorum ve inanıyorum Draco.’’

O çok mutlu görünüyordu. Yeni doğmaya başlayan güneş sanki kızın kabarık saçlarında parlıyordu. Draco bu manzarayı birkaç gün boyunca sıkılmadan izleyebilirdi. Rengarenk çiçeklerle donanmış küçük bir bahçedeydiler. Sadece o ve kendisi. Bu anı defalarca hayal etmişti. Hermione’nin ona güvendiği ve onu sevmeye başladığı bu büyülü anı. Ama hiçbir düşünde bu kadar güzel değildi. Draco her anı hafızasına kazımaya çalışıyordu. Çünkü şimdiye kadar en mutlu ve huzurlu anısı bu olabilirdi. Öyle ki patronusunu yaparken bile şuanı düşünebilirdi.

Sonra Hermione Draco’ya doğru yürümeye başladı.Aralarında ki fark giderek kapanıyordu. Hermione gülümsüyordu. Ve sonunda tam karşı karşıyaydılar. Birbirlerine öylece baktılar bir süre. Sonra Hermione yavaşça davrandı. Kollarını açarak Draco’nun boynuna doladı.Draco kızın kokusunu içine çekti sarılırlarken. Ne kadar öye durdular bilinmez ama birden etraf karanlıklaştı. O renkli bahçe kayboldu yerini insanın içini ürperten titreten bir soğuk bıraktı. Sanki binlerce ruh emici onlara doğru gelmeye başlamış gibiydi. Hermione küçük bir kahkaha attı ve Draco’ya sarılırken aynı zamanda arkasından doğru asasını çıkardı. Asayı Draco’ya doğrulttu.

‘’Gerizekalı’’ Draco ise neye uğradığını şaşırmıştı. Neler olduğunu anlamaya çalışırken Hermione konuşmaya devam etti. ‘’Seni küçük bir özürle affedebileceğimi gerçekten düşündün mü Malfoy?’’ Malfoy kısmını baskılayarak söyemişti ve bu Draco’nun sinirlenmesine neden oluyordu. ‘’Sen küçük bir zavallısın. Soyadından başka hiçbir şeye sahip değilsin Ölüm Yiyen.’’ Draco hem üzülmüş hem de fazlasıyla korkmuştu. Ne konuşabiliyor ne de hareket edebiliyordu. Ne yapacağını şaşırmıştı. Bu sırada Hermione Granger asasını kaldırdı ve bütün gücüyle bağırdı.’’ AVADA KEDAVRA’’

***

Draco savrularak uyandı. Yatakta oturur pozisyona geçti ve başını ellerinin arasına aldı. Bu sırada eline gelen ıslaklıktan ağlamış olduğunu fark etti. Bu onun gördüğü rüyadan ne kadar etkilendiğinin kanıtıydı. Yatağının yanındaki küçük komidinin üzerinde olan saate baktı. Saat 5.38di. Odadaki herkesin uyumasını fırsat bilmişti çünkü o kimsenin yanında ağlamazdı. Narcissa Malfoy hariç. Ne zaman kabus görse oğlunun sesine uyanır ve onu sakinleştirirdi. O olmasa Draco sevgisizlikten çoktan ölmüştü zaten. Herkes ondan bu denli nefret ederken insanlardan nasıl özür dileyecekti. Özür dilemek demişken aklına tekrar Granger ve gördüğü rüya geldi. Sonra bıkkınlıkla nefesini üfledi yataktan kalktı ve güçsüz adımlarla banyoya doğru yürüdü. Güzel bir duş rüyayı atlatmasında iyi gelebilirdi belki.

Hermione Granger her günün aksine o sabah çok erken uyanmadı hatta biraz geç kalmış bile denilebilirdi. Uyuşuk bir şekilde hazırlanıp büyük salona inmek için çıktığında koridorda hızla yürüyen Draco’yu gördü. Biraz düşündü ve aniden gelen bir hisle yanından geçerken ‘’Günaydın Malfoy’’ dedi. Ne yaparsınız Gryffindor cesareti işte. Draco ise sadece başını salladı. Hermione’nin içşni şnanılmaz bir sinir kaplamıştı. Bu kadar dengesizlik onu delirtiyordu. Ondan özür dilemek istediğini söyleyen kendisiydi ama şimdi ona biraz olsun sıcak davrandığında hayret edilecek derecede umursamaz davranmıştı. Genç kız büyük salonunun kapısından girerken düşündü , acaba biraz fazla mı abartmıştı? Sonra kafasını iki yana salladı . Hayır hayır hayır. O bu dengesizliklere asla katlanamazdı.

Ron ve Harry’i aradı gözü fakat ortalıklarda yoktu iiside. Sonra tek başına yemek yiyen Ginny’i görünce gülümseyerek onun yanına geçti. ‘’Ah aptal kafam. Senin şu gizemli yakışıklıyı sormayı unuttum.’’ Ginny bu anın geleceğini elbette ki biliyordu ve yalanını hazırlamıştı fakat bu konuda ölesiye pişmanlık duyuyordu. Her seferinde bu kadar yalan söylemek zorunda kalmak onu çok kötü hissettiriyordu. Ayrıca gerçeği söyleyemezdi. Hermione’ye hoşlandığı kişinin Harry olduğundan bahsedmezdi.