Why am I here?[BxB]

Chapter 2

Ο Σάλεμ νιαουρίζει σαν τρελός εδω και 5 λεπτά.Χαϊδεύω το λευκό,φουντωτό τρίχωμα του για να τον καθησυχάσω αλλά δεν φαίνεται να τον ηρεμεί.«Καλά,
καλά πάμε κάτω να φας».Σηκώθηκα και με ακολούθησε ως τον κάτω όροφο.
Του έβαλα λίγη γατοτροφή και άρχισε να τρώει λαίμαργα.
«Μαμά είσαι εδω;».Λογικά θα τα πίνει σε κάποιο μπαρ της κακιάς ώρας.Μπαίνω στο δωμάτιο της για να σιγουρευτώ πως δεν είναι εδω.«Μαμά!Είσαι καλά;».Την βρίσκω λυπόθυμη μπροστά απο το κρεβάτι της και δίπλα 3 μπουκάλια φθηνό ουίσκι.Δεν ξυπνάει.Βγάζω το κινητό μου απο την τσέπη μου και πληκτρολογώ τον αριθμό των επιγώντων.

[...]

«Γλυκέ μου.Πως είναι η μητέρα σου;».Το χέρι της Κιμ μου χαίδεψε την πλάτη.«Ει-Είναι καλύτερα τώρα».Σκούπησα ένα δάκρυ πριν πέσει στο μάγουλο μου και κοίταξα την μητέρα μου απο το προστατευτικό τζάμι.
Ξέρω πως δεν είναι και η καλύτερη αλλά είναι η μόνη οικογένεια που έχω.Θα την βοηθήσω.Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι αισιοδοξία.
Μα ποιόν κοροϊδεύω;Εδώ δεν μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου,σίγουρα δεν θα καταφέρω να την σώσω.«Ο Ίθαν Μπλέϊκ;Ο γιός της;».Ο γιατρός έφτιαξε καλύτερα τα γυαλιά του.«Ναι εγω είμαι.Πείτε μου».Σηκώθηκα απο το άβολο κάθισμα και κοίταξα τον γιατρό στα μάτια.
«Της κάναμε πλήση στομάχου.
Τον λόγο τον φαντάζεσε.Η μητέρα σου ήταν τυχερή,αν αργούσες λίγο...Τέλος πάντων θα σε συμβούλευα τώρα που θα
πάρει εξιτήριο να την έρχεται εδω δυο φορές την εβδομάδα να την βλέπει ο ψυχολόγος του νοσοκομείο.Αν έχουμε ξανά παρόμοιο περιστατικό θα πρέπει να επέμβουμε».Έκανε μεταβολή και έφυγε.Θα έπρεπε να έχω χαρεί με αυτά που μου είπε;Δηλαδή αν η μητέρα μου συνεχίσει να πίνει θα καταλήξω να αλλάζω την μια αναδοχη οικογένεια με την άλλη αφού είμαι ακόμα 17.Υπέροχα!«Ίθαν είσαι εντάξει; ».Η Κιμ με αγκάλιασε.

[...]

Κοιτάζω για εκατοστή φορά το ρολόϊ μου σήμερα.Η ώρα έχει πάει δύο.Η μητέρα μου δεν έχει ξυπνήσει ακόμα αλλά ειλικρινά δεν έχω άλλες αντοχές.Κάθομαι μόνος μου εδώ και δύο ώρες που έχει φύγει η Κιμ.Δεν το σκέφτομαι και πολύ.Βγαίνω έξω και ο κρύος αέρας με υποδέχεται.
Μετράω τα 3 χαρτονομίσματα που έχω στην τσέπη μου.Σίγουρα δεν φτάνουν για ταξί.Λεωφορείο λοιπόν.Περιμένω στην στάση για 15 λεπτά και σκέφτομαι.Γιατί όλα τα κακά συμβαίνουν σε εμένα;
Γιατί η ιδέα του θανάτου ακούγεται τόσο δελεαστική τώρα τελευταία;Απο τις σκέψεις μου με βγάζει το λεωφορείο που σταματάει μπροστά μου.Μπαίνω μέσα και κάθομαι στα πίσω καθίσματα.Βάζω τα ακουστικά μου και κοιτάζω την διαδρομή απο το τζάμι.

 
_________________________

Sad chapter.Ναι είναι το 2º κεφάλαιο και γράφω στενάχωρα πράγμαρα.Sorry not Sorry.😊