~ Ruhumdan Kopan Şiirler ~

Babam Misali...

Aynat sevdiği ile gülüşebilmek için,
Hoplaya zıplaya ilerliyordu bir kız çocuğu, kaldırım taşlarından.
Avuçlarındaki eriğin kokusu parmak uçlarına sinmişti.
Şelaleye vardığında, daima kıvrık olan dudak kenarları hüzünle düştü.
Yemyeşil erikler saçıldı, minik ayaklarına.
Dişleri ile avırdını kanattı.
Gözyaşları ile yanaklarını yaktı.
Yüreğinin konduğu ilk dal çatırdadı ve kırıldı.
Kırıklar ise güveni ölürdü...
İhaneti doğurdu.
Küçük kalbi ile sevdiği çocuk, nasıl olurdu da başka bir bedene sarılırdı?
Canı yandı kız çocuğunun.
Annesinin sözü çınladı kulaklarında.
"Benim lavanta kokulu kızım. Aşk acı verir. Hiç tanımadığın babandan bilirim..."
Sarı bukleli kız çocuğu, ufacık dudaklarını araladı ve titrek sesi ile mırıldandı.
"Ah, benim canım annem. Bütün erkekler babam misaliymiş.
Anladım..."

M.B

Delişın.