The Nightmare.

Zombie Apocalypse.

Όνειρα έχω δει πολλά με θέμα το zombie apocalypse. Για εμένα είναι απολαυστικά και γεμάτα περιπέτεια. Για όσους ακούνε τις περιγραφές & διηγήσεις μου όχι.
Μετά από έναν μαραθώνα επισοδείων της σειράς the walking dead , αποφάσισα να πέσω για έναν πολύωρο ύπνο μιας και είχα άφθωνο χρόνο μπροστά μου.
Έκλεισα τα μάτια και αμέσως εμφανίστηκα αλλού. Στο σπίτι του παππού μου. Η αποκάλυψη είχε ήδη γίνει.
Οι γονείς μου είχαν δαγκωθεί και είχαν ήδη μεταμορφωθεί σε ζωντανούς νεκρούς. Και η Ντενίσα το ίδιο. Στο όνειρό μου υπήρχε μία  "γιατριά" για αυτή τη κατάσταση. Ηταν μία ένεση,την οποία έπρεπε να καρφώσουμε στο κέντρο του κεφαλιού του θύματος. Είχα μόνο μία.. Έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς μου. Ασυναίσθητα επέλεξα την Ντενίσα. Αφού της κάρφωσα με δύναμη την ένεση , επανήλθε. Και ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Θέλαμε ενέσεις για τους γονείς μας. Έξω ήταν παρκαρισμένο το βανάκι μας. Μέσα είχαμε όπλα και τσεκούρια. Έπρεπε να τρέξουμε για  να ξεφύγουμε από τις μαζικές επιθέσεις των ζόμπι που παραμόνευαν. Εξοπλιστήκαμε με δύο μαχαίρες και αρχίσαμε το τρέξιμο. Στο τσακ προφτάσαμε να μπούμε μέσα και να κλείσουμε τη πόρτα. Προς έκπληξή μας ,μέσα στο βανάκι ήταν 7-8 συμμαθητές μου. Κορίτσια και αγόρια. Αλλα δεν είχαν το κλειδί. Το είχαμε εμείς. Τότε,γεμάτοι αισιοδοξία ξεκινήσαμε για μία εκκλισία που είχαμε ακούσει πως ήταν ασφαλής. Ξεκινήσαμε για τον Άγιο Νικόλαο. Η διαδρομή ήταν μικρή σχετικά,και ο δρόμος πολύ ερημικός. Κυριαρχούσε το χρώμα της άμμου που έχει η Σαχάρα. Λίγο πιο κάτω, σαν μια οπτασία βλέπαμε καθαρά να εμφανίζονται κάποια δέντρα και λίγος πολιτισμός.
Μετά από λίγες στιγμές ήμασταν στον προορισμό μας. Το μέρος γύρω ήταν φραγμένο. Χτυπήσαμε μια μεγάλη ξύλινη πόρτα που ήταν εύκολο να καταρεύσει αν κάποιος   επιχειρούσε να τη ρίξει.
Μας άνοιξαν 2 αρκετά ηλικιωμένες και περίεργες γυναίκες. Είχαν ένα άψυχο χαμόγελο συνέχεια,κάνοντας τις μασέλες τους να προβάλλονται όλη την ώρα και να προκαλούν το αίσθημα της αηδίας. Μας καλωσόριααν και μας έβαλαν να καθίσουμε σε κάτι μικρά,σκορπισμένα,άσπρα πλαστικά τραεζάκια. Εκεί υπήρχαν και άλλοι ηλικιομένοι,άντρες και γυναίκες που έπιναν καφέδες ή έπαιζαν επιτραπέζια. Μας χαιρέτησαν αδιάφορα.
Αφού καθίσαμε οι δύο κυρίες μας σέρβιραν ζεστό τσάι και φαγητό. Προσποιηθήκαμε πως είμασταν ευχαριστημένοι όλοι μας. Περιμέναμε να ερημώσει λίγο το μέρος για να εισβάλουμε στο κτήριο της εκκλισίας,της οποίας τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα με ξύλα και καρφιά. Οι άνθρωποι δε κουνιόντουσαν από τα τραπέζια. Έτσι σκεφτήκαμε να τους απασχολήσουν μερκοί και 2άτομα να δουν την εκκλισία. Έτσι και έγινε. Πήγαμε εγώ,άλλα δυο παιδιά και η Ντενίσα. Αρχικά μελετήσαμε εξωτερικά την εκκλισία. Παρατηρίσαμε μερικές σχισμές ανάμεσα στα ξύλα που έκλειναν τα παράθυρα και ρίξαμε μια ματιά στον εσωτερικό χώρο. Αυτό που ανρικρίσαμε ήταν απόκοσμο. Η εκκλισία ήταν γεμάτη με ζόμπι. Τα οποία μόλις μας άκουσαν έτρεξαν μαζικά σρο συγκεκριμένο παράθυρο και σαν λυσασμένα προσπαθούσαν να μας πιάσουν. Φύγαμε τρέχοντας προς τα άλλα παιδιά. Ρωτήσαμε τους ηλικιομένους γιατί έχουν όλους αυτους μέσα στην εκκλισία. Μία κυρία γέλασε ειρωνικά και υποστήριξε πως είναι ακόμα  ζωντανοί,κάπου βαθιά μέσα τους. Τα μαζέψαμε και φύγαμε όσο ήταν ακόμα νωρίς. Ξεκινήσαμε για την αναζήτηση ενός ασφαλούς μέρους για επιβίωση. Προχορώντας βρήκαμε κάτι σαν φαστφουντάδικο. Υποθέσαμε πως θα είχε κάτι να φάμε μέσα. Έτσι σταματήσαμε για να ψάξουμε. Έξω όμως είχε πολλά ζόμπι. Εκείνη τη στιγμή του ονείρου ήταν τόσο αληθεινή..
Παλέψαμε. Όλοι μαζί σαν ομάδα. Με θυμάμαι να καρφώνω με πάθος την μαχαίρα μου στο κέντρο του κεφαλιού ενός ζόμπι. Αυτό συνέβη ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που ξύπνησα,και είχε έρθει το πρωί.