The Nightmare.

Το Νέο Σχολείο.

Ήταν περίοδος εξετάσεων. Η κούραση τεράστεια. Είχα έλλειψη ύπνου τότε διότι η δευτέρα του γενικού λυκείου είναι από τις πιο ζόρικες τάξεις. Την επόμενη μέρα έγραφα Αγγλικά. Σχετικά καλό μάθημα,δεν χρειαζόμουν ιδιαίτερο διάβασμα. Είπα να πέσω νωρίς. Το ρολόι του παναθηναϊκού που έχει κρεμάσει ο μπαμπάς με το ζόρι στον τοίχο του δωματείου μου έδειχνε 23:00. Χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσα ξερή στο κρεβάτι αγκαλιά με τη ροζ αρκουδίνα μου. Τότε πήγα ξανά εκεί. Στον πιο μυστήριο, ενδιαφέρον και μαγικό κόσμο που επισκέπτομαι συχνά. Στον κόσμο που ζούμε αναμνήσεις, στοιχεία, μέρη,αντικείμενα και άτομα που κολλάνε στο υποσυνείδητό μας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στον κόσμο που ζωντανεύει τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων. Εκεί που ονειρευόμαστε. Ήμουν στο σπίτι. Μαζί με τυν οικογένειά μου και μερικούς συγγενείς. Το σπίτι ήταν μεγάλο και απομονομένο από τα άλλα σπίτια. Βρισκοόταν στη μέση ενός γαλήνιου την ημέρα δάσους,και γεμάτο σκότους τη νύκτα. Ήταν πρωί,με την αδελφή μου τη Ντενίσα ξεκινήσαμε για το σχολείο όσο τα υπόλοιπα μέλη απολάμβαναν το πρωινό τους με γέλια & κέφι. Στα μάτια μας εμφανίστηκε ένα νέο σχολείο που έκτιζαν μερικοί σοβαροί εργάτες. Μέσα ήταν γεμάτο χλωμά,αδύναμα,ξεθωριασμένα και περίεργα μικρά παιδιά. Δημοτικού & νηπείου. Παραξενευτήκαμε γιατί οι οικοδομικές διαδικασίες βρίσκονταν ακόμη σε εξέληξη. Πήγαμε να γυρίσουμε σπίτι να ρωτήσουμε τους δικούς μας τι συμβαίνει. Μαζί μας ήρθε ένα αγοράκι απο το σχολείο. Πρέπει να ήταν κάπου στα 8-9. Είχε σκιστά ματάκια. Ήταν από την Ιαπωνία. Τα μάτια του ήταν κατάμαυρα. Όπως τα μαλλιά του. Το δέρμα του λευκό σαν χαρτί,και οι γονίες του προσώπου του σαν να ήταν κούκλα από πορσελάνη. Χωρίς να μιλάμε,απλά χαμογελώντας ο ένας στον άλλον τον πήραμε σπίτι με τυν Ντενίσα. Περάσαμε την εξώπορτα και πήγαμε στους δικούς μας,οι οποίοι ήταν ακόμη στο τραπέζι. Και τους ακούσαμε να μιλούν για το σχολείο. Έλεγαν γελώντας "Ωραίο,ψηλό κτήριο, γεμάτο ζωντανά χρώματα!" .. Ενώ εμείς το είδαμε γκρί. Και η Ντενίσα ,διακόπτοντάς τους,ρώτησε "Γιαγιά, τα παιδιά στο σχολείο δεν ήταν περίεργα;"
Όλοι στο τραπέζι πήραν τρομοκρατημένη έκφραση. Και η γιαγιά απαντά "Ποιά παιδιά; Το σχολείο είναι άδειο.."
Εκεί που πήγε να συνεχίσει την πρότασή της ,το αγοράκι που ήταν μαζί μας άρχισε να γελάει τσιρίζοντας,δυνατά,με ένα στόμα διάπλατα ανοιγμένο. Γύρισε ύστερα με ένα σοβαρό ύφος ,και είπε "θα τα γνωρίσετε αυτά τα παιδιά καλύτερα απο τον καθένα!" και χαμογέλασε με ένα ύφος παρανοϊκό. Ξαφνικά ξύπνησα. Αλλά ονειρευόμουν ακόμη. Ξύπνησα στο όνειρο. Βρισκόμουν στο κανονικό μου δωμάτιο. Έβλεπα κάθε αντικείμενο κανονικά,σαν να ήμουν όντως ξύπνια. Και η Ντενίσα βρισκόταν όρθια δίπλα μου και έλεγε "είσαι καλά;"
Τότε εγώ άρχισα να δαιμονίζομαι. Γινόμουν τερατόμορφη,και έβγαζα μία κραυγή απόκοσμη,σαν να προερχόταν από την απέραντη άβυσσο. Η Ντενίσα φώναξε "Γιόλα, σύνελθε!" . Τότε βρήκα τη δύναμη να γίνω ξανα εγώ. Όχι βέβαια για πολύ.. Άρχισε να συμβαίνει το ίδιο. Όχι μονο στο πρόσωπο,μα και στο σώμα μου. Δεν με έλεγχα. Ένιωθα παγιδευμένη μέσα μου. Τότε η Ντενίσα ούρλιαξε "ΓΙΟΛΑΑΑ" κλαίγοντας με λιγμούς.
Ξύπνησα. Ήταν αργά το βράδυ,και προς έκπληξή μου,η Ντενίσα ήταν όρθια δίπλα μου όπως το όνειρο. Το δωμάτειο ακριβώς όπως το είχα δει στο όνειρο,πέρα απο τη καρέκλα του γραφείου που ήταν λίγο  κουνιμένη. Προσπαθουσα να συνέλθω και η Ντενισα λέει "Γιόοοοολα". Απάντησα τρομαγμένη πως είδα εφιάλτη. Και τη ρώτησα γιατι με φώναξε. Είπε πως δεν ανέπνεα φυσιολογικά. Και πως τα μάτια μου ηταν μισάνοιχτα,και άσπρα..