One World (NL)

1. Als vader spreekt

Hoe dit verhaal begon:

Zaterdag avond, 04 januari , 2234

Ik werd wakker. Het was al een paar dagen geleden dat de mooie vuurwerkverschijnselen ontplofte in de rode sterrenhemel, maar door mijn raam zag ik dat het buiten nog zwart zag van de rook. Ik hoestte. Ik keek om me heen en liep naar mijn kast. Ik drukte er op en hij sprong open. De witte glinsterende kast die nog zo ouderwets was als maar kon. Ooit was hij van mijn overgroot oma geweest. Zelfs zij had op dit moment een modernere kast dan ik. Ik griste m'n jurk uit de kast en hij sloot. Toen ik hem aan trok, kwam mijn broertje binnen gelopen. "Ga weg Timo!" , gilde ik zo hard als maar kon. Hij schrok en deinsde naar achteren en rende terug naar zijn eigen kamer.

Alles zag er zo somber uit. Mijn kamer was helemaal leeg en de muren waren grijs. Er stond alleen een antiek hemelbed. Die 200 jaar oud was. Mijn maag begon te knorren. Ik hoopte dat mijn vader het eten al klaar had gemaakt. Ik liep naar beneden waar mijn vader een ontbijt voor Timo en mij had klaarstaan. Er stonden 3 kiwi's en 1 stokbrood. Ook zag ik een schaal met eiersalade. Sinds mama Rosi was overleden, aten we veel meer. We doen niet meer zuinig, maar we geven het geld uit als we het hebben. Papa zei altijd dat dat beter zou zijn, want je weet toch nooit wat er allemaal gaat gebeuren. Dan zou het fijn zijn als je genoten had van het leven op aarde. "Ga zitten," zei vader toen Timo ook aan tafel kwam zitten "Ik moet jullie iets vertellen." Mijn hard begon sneller te bonzen. Ik had hem nog nooit zo serieus gezien. Zijn gezicht stond streng en ernstig, hij begon te spreken:

"Het is al een tijdje in het nieuws, maar ik heb het jullie nog niet verteld. Op de maan zijn meer wezens gevonden," Hij aarzelde, maar sprak nu verder. "Dit betekend dat er nog al wat veranderingen zullen plaatsnemen..."

Ik keek hem aan en later keek ik Timo aan. Was hij serieus? Dit was toch niet iets om bang voor te zijn? Hij keek nog steeds ernstig.

"Maar papa, dat is toch niet erg?"

"Dat dacht ik eerst ook, maar deze wereld heeft het er over dat we misschien zullen moeten vechten."

"Waarom papa?", vroeg Timo. Zijn gezicht werd wit.

"In de grond van de Maan, is een gas gevonden. Dat gas zal de Aarde kunnen schoonmaken. De natuur zal dan weer goed kunnen functioneren en het heeft dan geen nep bomen meer nodig. Ook zou het alle vergiftigende gassen van de Aarde in zich kunnen opnemen. En laten verdwijnen."

Ik schrok, raakte in paniek en vroeg: "Die oorlog zou dan toch alleen daar moeten plaatsnemen? Toch niet hier? En wat nou als er helemaal geen gas is daar? Gelooft iedereen dit meteen? En wie moeten er vechten, er zijn toch geen mensen die dat willen doen!?" Mijn stem werd steeds hoger. "Papa!? Beantwoord mijn vragen!"

Hij keek me aan en er kwamen tranen in zijn ogen. " Iedereen tussen de zestien en zeventig jaar moet vechten Saartje, wij ook..."

Ik kon het niet geloven.