One World (NL)

2. In de maneschijn

Maandag 13 Januari 2234

11:54

"Saartje, is het oké als ik ga? Red jij het met je broertje?" riep mijn vader, terwijl hij zijn veters aan het strikken was. Hij zag er netjes uit en was klaar om naar zijn werk te gaan. "Ja papa", zei ik terwijl ik onopgemerkt met mijn ogen rolde. Timo lag op de bank te slapen, met zijn hoofd op mijn schoot. Hij moest nog bijkomen van het idee dat wij hem moesten achterlaten bij oma en opa. Hij zou zich wel redden, ook al zou het zwaar voor Timo worden. Het was nu meer dan een week geleden dat we het nieuws hadden gehoord, maar ik kon het nog steeds niet geloven. Over twee maanden moest ik dit huis verlaten en verder gaan zonder liefde,rust,muziek en familie. Ik kreeg het steeds drukker in mijn hoofd en ik besloot ook om een lijstje te maken voor Marie, onze leidster. Zij kwam drie dagen geleden nog een keer vertellen wat er nou precies ging gebeuren.

Ze vertelde dat 106 landen zich hadden aangemeld om te helpen en deze missie te voltooien. Verder vroeg ze nog of ik wel eens naar de maan was geweest, waarop ik antwoordde dat ik er nooit ben geweest, maar dat mijn vader er een keer heen moest vanwege zijn werk. Ook zei ze dat er in ons land 1000 leiders/leidsters zijn die elk een regio hebben waar ze alle informatie moesten doorgeven. Dat was ook één van de redenen dat ze niet te lang kon blijven. Ze moest nog ontzettend veel mensen inlichten. Ze besloot daarom dat ze dat niet per huishouden kon doen. Ze ging meer mensen tegelijk inlichten hierna, maar wij waren de eerste en waarschijnlijk de enige, waar ze nog langs kwam. Ik vond het wel fijn. Iedereen mocht een lijstje maken met vragen en Marie zou ze beantwoorden voor ons. Ze zei de data en plek van het vertrek nog en ze vertrok. Mijn lijstje zag er als volgt uit:

- hoe vechten we en in wat voor soort kleding? Want zij zijn toch veel sneller en kunnen daar makkelijk leven...

- hoe zien de wezens er uit op de maan?

- waarom moet iedereen meedoen?

- blijf ik in de buurt van mijn vader?

- er zullen toch altijd mensen zijn die geen ouders en overgroot ouders hebben die op de kinderen onder de zestien kunnen passen? Hoe zit het met die kinderen?

Vandaag zou ze hierop reageren, maar ik had nog niets ontvangen. Aan de andere kant van de kamer hoorde ik ineens een bliep komen uit mijn apparaat. Ik liep naar het apparaat toe en keek in mijn inbox. Het apparaat las het voor:

"Beste Sara,

Ik zal even kort op je vragen antwoorden, maar hierbij één tip: stel niet te veel vragen in deze tijden van het jaar. Je zult alles nog zelf ontdekken.

-de kleding die je krijgt, is zo gemaakt dat je sneller kunt rennen en de schoenen zorgen ervoor dat het lijkt alsof er meer zwaartekracht is op de maan. Het maakt je een stuk zwaarder zonder dat je het voelt. Ook wordt er een soort buis geplaatst in je longen, waardoor je gewoon normaal kan ademen. Maak je totaal geen zorgen, want het is allemaal zo ontworpen, dat het niet gevaarlijk is. Er zijn tot nu toe ongeveer drie ongelukjes mee gebeurt.

- het blijkt dat de wezens op de maan helemaal niet zo groen zijn als mensen altijd al dachten. De wezens lijken precies op mensen van de buitenkant. Alleen van de binnenkant werkt alles anders. Het lichaam is van binnen helemaal gemaakt op het leven op de maan.

- op de maan wonen niet zoveel wezens als op aarde en omdat niet alle landen akkoord zijn gegaan met de start van deze oorlog, zal iedereen tussen de zestien en zeventig moeten meedoen om in de meerderheid te zijn.

-het klopt dat jongere kinderen niet altijd opvang hebben als hun ouders weg zijn. Op aarde blijven ook alleen maar de oudste en jongste generaties over. Circa 1000 kinderen kunnen nergens verblijven. 500 kinderen zullen geplaatst worden in andere 'gezinnen' en de rest gaat naar een opvang. De opvang wordt verzorgd door de 90 mensen die niet meegaan en de ouderen zonder kinderen en kleinkinderen.

Ik hoop dat ik hierbij genoeg antwoord heb gegeven op je vragen.

Met vriendelijke groet,

Marie"

Ik zuchtte. Dit leek werkelijk zo onecht. Ik kon het allemaal nog steeds niet geloven. Ik had eigenlijk nog veel meer vragen die in me opkwamen, maar de tip hield me tegen. Het ging dus echt gebeuren. Papa en ik zouden over drie maanden vertrekken naar de maan. Niks zou het tegenhouden. Ze had alleen op een vraag niet geantwoord. Blijf ik in de buurt mijn vader?

---------------------------------------------------------------------------------------------

Vote? Comment? Meer schrijven? Nog vragen over het boek of de personages?