One World (NL)

5. Vertrek

We kwamen aan bij het vliegveld. Duizenden mensen met gespannen gezichten stonden in verschillende rijen. Boven elke rij stond een naam. Toen ik laatst Marie weer sprak, vertelde ze me dat ik in de rij moest gaan staan waar haar naam boven stond. 'MARIE JOHNSON' stond er boven de tweede rij van links. Met een klein duwtje tegen mijn vaders schouder, wees ik hem naar de rij. Het was doodstil en ik durfde haast niets te zeggen. Het vliegveld was enorm hoog en bovenin werden videobeelden in 3D geprojecteerd. De filmpjes lieten zien waar we heen zouden gaan en wat we moesten doen. Verder zouden we verdere informatie krijgen als we waren aangekomen bij onze huizen op de maan. Er was ook een filmpje over hoe onze huizen er uit kwamen te zien. Het zag er heel groot uit en er waren veel kamertjes. Ze noemden de huizen: hutten. Er stond heel groot wie in welke hut werd geplaatst. 'ALLE STRIJDERS VAN 16,17 EN 18 JAAR MOETEN NAAR HUT NUMMER 1'. Dat betekende dus dat ik niet bij mijn vader zat. Ik keek mijn vader aan, hij keek mij aan en ik kreeg een brok in mijn keel. Ik wou niet huilen, ik was niet laf! Hij kwam dichterbij en fluisterde: "Alles komt goed" wat hij bedoelde snapte ik niet precies, want op dit moment was letterlijk niks goed.

Opeens gingen er bij elke rij poorten open en alles ging ineens heel snel. Iedereen begon te lopen en bordjes wezen de weg. Bij de poort werd je gescand door een enorm apparaat en moesten we een buis door waar onze pakken met een klik aan onze lichamen werden geplakt. Heel even voelde ik me draaierig maar toen besefte ik dat ik niks meer hoefde te doen. Ik stond op een lopende band waaraan mijn voeten werden vastgenageld aan de band. Iedereen had een zilverkleurig pak aan met een gekleurde streep rondom ons middel en langs de ruggengraat. Mijn streep was paars. De streep van mijn vader was geel. Toen ik om me heen keek snapte ik het. De kleuren waren verschillend per hut. Alle strijders van 16, 17 en 18 jaar hadden een paarse streep. Toen werd alles heel raar, want de banden waarop wij stonden gingen draaien en iedereen stond ineens met de strijders van hun eigen hut op één band. Iedereen op deze band had namelijk een paarse streep. Ik keek rond en toen merkte ik pas op dat mijn vader niet meer achter me stond, maar ik was te verbijsterd om er aandacht aan te besteden. Alle manden gingen nog sneller lopen en alle verschillende hutten kwamen in een andere raket terecht. Een onverdraagbare piep kwam uit grote speakers, vervolgd door een vrouwenstem: "Ga allemaal op een van de rijen staan en klem je goed vast. Onthoud goed dat iedereen voor zichzelf verantwoordelijk is. Klem je jezelf niet goed vast? Dan zal het slecht aflopen. Klaar? 10, 9, 8..." De stem begon met het aftellen. De raket begon te beven. "4, 3, 2, 1..." Ik sloot mijn ogen en alles ging vanzelf. Ik merkte er eigenlijk niets van, want ik viel flauw. Gelukkig had ik mezelf goed vastgeklemd en bleef ik gewoon staan. Toen ik bijkwam, merkte ik dat ik niet de enige was die er even niet zo goed meer tegen kon. Er waren ongeveer vijf mensen aan het schreeuwen en huilen, maar de rest was doodstil. Op een grote klok in het midden hing hoe lang we nog onderweg waren, en ik merkte dat we pas net waren vertrokken.

______________________________________

Verder schrijven? Vote? Comment?