Verborgen Verleden |Dutch/NL| #1 | #Netties2017

Hoofdstuk 10

    "Wat een mooi gezicht. Allemaal feetjes, riddertjes en tovenaartjes die een feestje houden. En wij zijn niet uitgenodigd!" krijste een heks met ijsblauw haar.
Ik kende haar uit de legendes. Dat was Diana Vera, de dochter van de Hunter. Hij had Fantasia ten onder gebracht. Hij was de man die de koningin had verslagen. Zelf was hij al jaren niet meer gezien. Volgens de geruchten was hij echter zelf ook zelf ten prooi gevallen aan de zijn eigen vloek. En dit was zijn dochter. Zij was de laatste jaren wel vaker gezien, en niet in de goede manier. Ze hadden alleen nog nooit zo open ons aangevallen.
    "Wat doe je hier Diana?" vroeg Colette, hoofd opgeheven.
    "Wat denk je zelf?! Het feest verpesten natuurlijk!" zei ze hysterisch lachend.
Hel brak los. Wervelwinden waren overal en mensen kregen spreuken op zich afgevuurd. Naast mij zakte een jongen in elkaar. Er liep bloed langs zijn zij en een metalige geur vulde de lucht. Ik keek om mij heen en zag ook schaduwridders staan, de hulpjes van de heksen. Terwijl de schaduwridders de ridders van Milites bezighielden, stortten de heksen zich op de feeën. Ik rende naar de muur en trok een boog en pijlenkoker van de wand. Ik pakte nog een zwaard en gooide die naar Rose. Naast mij, aan mijn middel, verscheen een riem met daarin mijn eigen zwaard. Ik rende de zaal uit, op zoek naar de trap die naar het balkonnetje leidde.

Uiteindelijk vond ik de trap en snelde ik omhoog naar het balkon. Ik kon vanaf dat punt de chaos over zien. Schaduwridders vochten tegen ridders en de leerlingen van Enchantes. De docenten namen het op tegen de heksendocenten en de feeën namen het op tegen de andere duistere magiërs. In het strijdgewoel zag ik Colette tegenover Yara, Diana's rechterhand, staan. Ze vochten allebei verwoed met hun zwaard. Meer richting de grote ramen werd Gwen in het nou gedreven. Ik schoot een pijl op haar belager af. Er was geen tijd om te kijken of de pijl raak was, want nu werd ik zelf op het balkon aangevallen. De schaduwridder kwam met zijn grote gestalte op mij af en snel trok ik mijn zwaard. Het lompe lichaam haalde uit, maar ik wist onder zijn arm door te duiken. hij had blijkbaar verwacht dat hij me makkelijk onderuit zou halen, want met zijn snelheid struikelde hij verder door. Ik maakte hiervan gebruik en stompte met mijn elleboog in zijn rug. Hij kon zich niet meer tegenhouden en viel over de balustrade.

Ik schoot nog meer pijlen af en de strijders van het licht leken de overhand te krijgen. Ik zag dat er nog maar één gevecht gaande was. Iedereen stond om de twee vechtersbazen heen en tot mijn schrik zag ik dat het Rose en Diana waren. Diana is een geweldige vechter, maar Rose houdt dapper en sterk stand. Waarom schoot niemand haar te hulp? Diana raakte geïrriteerd en begon harder op Rose in te hakken. Rose pareerde de slagen mooi en behendig, maar ze was niet zo sterk. Ze liet zich weg rollen om even op adem te komen.

Ze keek schichtig om zich heen en wachtte tot er iemand haar kwam helpen. Dat gebeurtde niet. Iedereen staarde als versteend naar Rose en Diana. Ik probeerde in beweging te komen, maar het lukte niet. Het was alsof ik door stroop moest waden, terwijl de planten van de bodem mij probeerde tegen te houden. Al mijn bewegingen waren vertraagd. Iedereen leek alles te kunnen zien, maar niet in beweging te kunnen komen. Ik zag de paniek in Rose haar ogen. Diana aarzelde geen moment en maakte een krachtig slag richting Rose. Ik wilde het uitschreeuwen, maar niks lukte.

Op het moment dat het zwaard Rose raakte, verscheen een oogverblindend licht. Ik wilde mijn ogen sluiten en hoofd wegdraaien, maar dat kon niet. Ik werd verblind. Het licht werd na wat minuten leken, zachter en de vlekken die ik zag trokken langzaam weg. In het midden van de zaal stond Rose ze pareerde Diana's slag krachtig. Ze straalde een oeroude macht uit. Haar ogen waren paars geworden en ze gloeiden gevaarlijk. Om haar nek droeg opeens ze een ketting met een zandlopertje als amulet en op haar schouder hadden zich drie spiralen, het teken van Lucht, genesteld.

Als het had gekund, stond mijn mond open. Maar mijn lichaam werd door de tijd vastgehouden. En plots realiseerde ik me wat dat betekende: Tijd. De ketting van Rose was een zandloper, het teken van tijd. En ze had ons meegenomen in een visioen. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar.