Verborgen Verleden |Dutch/NL| #1 | #Netties2017

Hoofdstuk 23

De volgende dag stonden we op het punt om uit het kasteel te vertrekken. We stonden met zijn allen op de binnenplaats. Het wachten was alleen nog op Lucy en Elin. Ik was de enige die geen bagage droeg, want ik liep nog steeds met die wandelstok. Ik genas blijkbaar niet zo snel als ik zou willen.
    "Ze moet nu wel echt komen," zei Colette, "want we weten niet wanneer die wezens weer komen."
Will en Daan keken bedenkelijk om zich heen.
    "Ze komt wel," zei Will.

De binnenplaats van het kasteel was prachtig. De wanden waren wit en de stenen op de grond waren van een lava-achtige steen. De poort was van een rustieke steensoort en gaf een welkom gevoel. De gouden gravures beeldden een prachtig verhaal uit. Uit de poort aan mijn linkerzijde vloog Elin. Achter haar liep Lucy. Ze had haar rode lokken opgestoken en droeg comfortabele reiskleding.
    "Ik ben zover," zei ze.
Colette knikte en liep door de poort.  Allemaal volgden we haar.

❀⊱┄┄❀┄┄⊰❀

Met een stevig tempo liepen we door de bevroren bossen. Het was rond het middaguur en we waren nog steeds niet zo ver afgedaald. Het plan was om de vallei, vanwaar we geteleporteerd waren, voor het vallen van de avond te bereiken. Ik dacht dat dat iets te hoog gegrepen was, maar ik hield mijn mond. Terwijl we liepen, vertelde Lucy nerveus van alles over het gebied. Nadat ze stilviel, besloot Daan dat het tijd was om te stoppen.
    "Dit schiet niet echt op," zei Victor.
    "Heb jij een beter idee?" sneerde Colette.
Met open mond stonden we naar de twee te staren. Spanning begon te stijgen. Voordat het kon escaleren, trok Lucy haar mond open.
    "Als we samen werken, kan ik onze reis versnellen," zei ze.
Ik staarde haar vragend aan. Ik was niet de enige.
    "Hebben jullie ooit geleerd hoe je moet teleporteren?"
Teleportatielessen hadden wij nooit gehad. We zouden dat eigenlijk aan het eind van dit jaar leren, als laatste spreuk die we ooit nog zouden leren, maar dat kwam er nu niet van. Nieuwsgierig keek Rose naar haar. Ik dacht dat ze benieuwd was hoe haar zus ons dit wilde leren.

    "In tegenstelling tot wat ze je op school vertellen, is teleporteren niet heel moeilijk. Ze willen gewoon niet dat je er tijdens de tijd dat je op school zit veel gebruik van maakt," giechelde ze. "Ze zijn nerveus voor alle leerlingen die van hier naar daar teleporteren."
Daar kon ik wel om lachen. Dat was typisch iets voor de docenten om zich daar zorgen om te maken.
    "Mijn privé-docent heeft mijn broer en mij het geleerd toen we elf waren. Zoals ik al eerder zei, is het niet heel moeilijk. Je sluit je ogen en probeert de plek waar je heen wil zo goed mogelijk voor te stellen. Probeer zo veel mogelijk details mee te nemen, anders gaat er misschien iets mis. Nou moet ik wel bekennen dat je er aanleg voor moet hebben, maar jullie zien er uit als mensen met aanleg."

Ik zag Will aarzelend naar haar kijken.
    "Ik, uhm, ik heb geen magische krachten," mompelde Will. Hij bloosde.
Verbaasd keek Lucy naar hem.
    "Weet je het zeker?" vroeg ze. Hij knikte. "Ach, dat maakt niet per se uit. Ik heb veel ervaring met teleporteren en kan mijn talenten met iemand delen."
Met een verlegen lach keek ze hem aan. Ze liet ons ook zien dat het niet heel moeilijk door zelf een paar keer om ons heen te teleporteren. Ze vroeg ons ook hoe het dorp waar we heen wilden eruitzag.
    "Het dorpje is vrij klein, vooral boederijtjes. Oh, en er stond ook een groot standbeeld van een feniks met een robijn. Dat is het portaal waarmee wij kwamen," vertelde Daan.
Lucy knikte met een blik vol vertrouwen. Ze pakte Wills hand met haar linkerhand en die van Rose met haar rechter. Ze gebaarde ons om hetzelfde te doen.
    "Het dorp waar Daniëlle het over heeft, is één van mijn favoriete dorpjes, genaamd Forca. De mensen daar zijn erg aardig. Of in ieder geval, dat waren ze," zei ze met een verdrietige blik.

Ik volgde Lucy's advies op en sluit mijn ogen. Voor mij haalde ik het verlaten dorpje. Ik zag elk dakpan van elk huisje voor me. Voor mijn geest haalde ik ook het indrukwekkende  beeld van de feniks. Ik voelde hoe elke steen op het plein was neergelegd en ik voelde hoe de mensen daar hadden geleefd. Ik opende mijn ogen, en stond ik op het plein met de feniks.