Verborgen Verleden |Dutch/NL| #1 | #Netties2017

Hoofdstuk 28

De tak om haar nek trok steeds strakker. De hagen sloten haar in. Meer uitlopers wikkelden zich om haar lichaam. Ze sleepten haar naar de rand van het gele zandpad. Ze probeerden haar in zich op te nemen. Dat lukte ze, en ze lag vast, steeds verder omhuld door de heg die zich als een slang om haar heen bewoog en steeds benauwder werd. Alles kwam op haar af. Steeds minder licht kwam door de bladeren heen. Ze kon bijna niet meer ademen. Zwarte vlekken trokken steeds meer voor haar ogen. Olivia hapte naar adem. Blaadjes kriebelde in haar gezicht. Doorns boorden zich in haar lichaam. Kleine stroompjes bloed vloeiden langs haar lichaam. De takken trokken aan haar kleine krullen. Het enige wat ze kon horen, was het knisperen van de verstrikkende twijgjes. Haar hoofd tolde. Een rochel ontsnapte uit haar keel.
    "STOP!" riep ze uit met haar laatste adem.
Haar ogen vielen dicht, maar het geritsel stopte. De takken vielen stil. Er was geen geluid meer te horen van knisperende twijgjes. Olivia's ademhaling was nog steeds oppervlakkig. Maar haar verlossing kwam. Als eerst trok de tak om haar nek zich terug, waarna de andere takken die haar lichaam omhulden ook wegvielen. De planten hadden geluisterd naar wat ze had geroepen. Ze hadden haar gehoord. Een diep zucht ontsnapte uit haar longen. Alles deed pijn, maar de energie, de adrenaline, stroomde door haar aderen. Ze kon weer ademen.
    Met de hernieuwde kracht die ze door haar aderen voelde lopen beval ze alle planten om achteruit te gaan. De heggen trokken zich terug in hun normale vorm, maar hielden wel een poort voor haar open om de heg uit te stappen. Ze strompelde naar voren, bang dat de haag haar weer in zou sluiten. Op haar knieën belandde ze op het zandpad dat opstoof door haar landing. Hijgend bleef ze er even zitten. De flauwe zon viel in haar ogen en zachte wind blies door de knopen in haar haar. Ze haalde haar hand erdoorheen. Ze bleven haken achter wat takken. Olivia trok ze eruit.

De planten woelden om haar heen, maar raakten haar niet aan. Olivia krabbelde overeind. Ze deed een poging om het stof van zich af te kloppen en bekeek de schade van de planten aan haar lichaam. Alles plakte door het bloed, maar het leek niet meer ernstig.
    "Bij de elementen, dat scheelde weinig." 
    Dit was niet wat ze had verwacht van de test. Daan en Colette moesten met een beest worstelen, en hier was zij. Een simpel meisje dat vocht tegen planten. Van alles wat de eerste test had kunnen zijn, waren planten. Dit was haar element! Ze zou niet tegen ze moeten vechten, ze waren er om haar te helpen.
    Ze keek naar haar handen. De takken woelden nog steeds om haar heen. De planten waren er om haar te helpen. Ze luisterden naar haar, en niet andersom.
    "Wijs me de weg," zei Olivia.
De takken woelden en twijfelden.
    "Toon me de uitgang," commandeerde ze nu luider.

De eerste tak kronkelde voor haar uit het pad rechts. Olivia volgde de struiken die nu woelden in de richting van de eerste tak. Ze vervolgde de weg die de heggen haar aangaven. In het begin deed het labyrint dat door takken vooruit te laten kronkelen, maar later ging het over in het laten bloeien van bloemen. De geur was weeïg, maar niet zo sterk als voorheen. Na een paar paden te hebben genomen, kwam Olivia weer voor een doodlopend pad te staan.
    "Geweldig," mompelde ze.
De planten begonnen haar weer van achter in te sluiten en haar hartslag versnelde. Uit paniek versnelde ook haar ademhaling weer, maar ze sprak zichzelf streng toe. De planten luisterden naar haar, niet andersom. Zij was de baas.
    "Toon me de weg," riep ze weer uit.
Voor haar trokken de diverse struiken weg en de blaadjes verdorden. Er ontstond een pad waar eerst een doodlopende muur was. Voorzichtig stapte Olivia verder, waarna ze een schittering aan het einde van de nieuwe weg zag. Dat moest wel het einde zijn.

Voor het eerst sinds ze was ingesloten, durfde ze weer te rennen. De gouden schittering werd steeds duidelijker en voor haar verscheen een prachtige poort met weelderig krullen en groteske figuren. Ze voelde opluchting, want dat moest het einde wel zijn. Olivia greep naar de klink en rammelde eraan. De poort gaf niet mee. Ze trok harder aan de poort, maar er gebeurde niks.
     "Dat meen je niet."
Ze schreeuwde het uit in frustratie. Ze keek om zich heen naar een aanwijzing of andere oplossing, maar zag niks. Wat ze wel zag, ware den planten die weer dichterbij kwamen. Een plant in het bijzonder cirkelde zich om haar heen. Hij draaide zich om haar lichaam heen, maar in plaats van naar haar nek te gaan, kronkelde de tak verder om haar arm heen. De punt hing boven haar hand en er groeide een scherpe doorn uit. In een flits van een seconde sneed de doorn over haar hand heen. Olivia siste. De doorn trok zich terug, en de tak wikkelde zich stevig terug om haar pols. De heggen stuurde haar hand in de richting van de poort. Haar bebloede hand kwam op de klink terecht en die gaf gelukkig mee. Eindelijk!