Κόκκινη Θεσσαλονίκη [#Wattys2016]

Τα γενέθλια

24 Ιουλίου 1941:

Σημερά έχω γενέθλια. Κλείνω τα 15, όμως δεν μπορώ να χαρώ με τίποτα πλέον. Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που η Γερμανοί μπήκαν στην πόλη μας και τα πραγματα όλο και χειροτερεύουν. Το φαγητό έχει λιγοστέψει αισθητά σε σημείο που κάποιες μέρες η μαμά να μην τρώει καθόλου για να μπορούμε εγώ και ο Γρηγόρης να φάμε έστω και αυτό το λίγο που μας έχει μείνει. Επιπλέον ο πατέρας μου δεν είναι καλά. Κρυφάκουσα την μαμά που μιλούσε με την θεία Γεωργία και της έλεγε πως το πόδι του πατέρα μου έχει μολυνθεί και πρέπει να πάρει οπωσδήποτε κάποια φάρμακα. Τις τελευταίες μερες έχει ανέβασει πυρετό, ο οποίος δεν λεει να πέσει. Η μαμά δεν με αφήνει να τον βλέπω γιατί ξέρει πως στεναχωρίεμαι. Που και που έρχεται η γιαγία Δεσπούλα και μου κρατάει λίγη παρέα γιατί η μαμά βγαίνει έξω και προσπαθεί να βρει έστω κάτι λίγο για να ξεγελάσουμε την κοιλιά μας. Ο Γρηγόρης συνεχίζει να δουλεύει στο ξενοδοχείο που είναι εγκατεστημένοι οι Γερμανοί, και εγώ απορώ με το θάρρος και την υπομονή του. Τις προάλλες που μιλήσαμε λίγο μου είπε πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ και για εκείνον και πως δεν πρόκειται να κάνει κάτι που μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του, και έως τώρα τηρεί τον λόγο του. Το βράδυ η μαμά μου είπε πως μου έχει μια έκπληξη, δεν ξέρω ακόμα τι , πάντως σήμερα κανείς δεν θυμήθηκε να μου πει χρόνια πολλά. Δεν τους παρεξηγώ βέβαια, οι καιροί είναι δύσκολοι και κανένας μας δεν έχει όρεξη για βεγγέρες. Αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ από όλα σήμερα είναι ότι δε θα περάσω τη μέρα μου με την κολλητή μου φίλη, την Abi. Είναι εβραία και το όνομα Abi σημαίνει «αυτός που δίνει χαρά». Και πράγματι αυτό ήταν, ένας άνθρωπος που μοίραζε πάντα χαρά. Είμαστε φίλες από 7 χρονών και ποτέ δεν έχουμε μαλώσει. Την αγαπώ σαν αδερφή μου, όμως από τότε που οι Γερμανοί μπήκαν στην πόλη έχει εξαφανιστεί. Μου λείπει. Όλα μου λείπουν. Τα γέλια μας, τα πειράγματα μας, τα παιχνίδια μας. Το μόνο πράγμα που θέλω είναι να τελείωσει αυτός ο πόλεμος και να φύγουν επιτέλους οι ξένοι από εδώ. Κάθε μέρα κλείνω τα μάτια μου και προσεύχομαι για αυτό. Και σήμερα θα έκανα ακριβώς το ίδιο..

3@�Vw1��