Κόκκινη Θεσσαλονίκη [#Wattys2016]

Η επιστρόφη του πατέρα

8 Απριλίου 1941:

Εδώ και δύο μέρες κάθομαι στο κρεβάτι μου και δεν εχω βγεί καθόλου. <Δεσπούλα, Δεσπόυλα είπα, έλα να με βοηθήσεις να στρώσουμε το τραπέζι, μόλις ήρθε τηλεγράφημα, ο μπαμπάς σου επιστρέψει> ,άρχισε η μαμά μου να φωνάζει ξαφνικά γεμάτη χαρά. Έτρεξα στο σαλόνι οπού είδα την θεία μου την Γεωργία που είχε φέρει το τηλεγράφημα στη μαμά μου. Με πήρε στην αγκαλίας της και με φίλησε. Ήταν και εκείνη τόσο χαρούμενη που θα επέστρεφε ο αδερφός της. Το προσωπό μου αμέσως φωτίστηκε από χαρά και περίμενα πως και πως να δω τον αγαπημένο μου πατέρα. Αφού στρώσαμε το τραπέζι , κάτσαμε στο σαλόνι να τον περιμένουμε, ώσπου ακούσαμε την εξώπορτα να ανοίγει και σηκωθήκαμε όλες όρθιες. Είδα τον πατερούλη μου να μπαίνει με μία πατερίτσα στο ένα του χέρι και με το άλλο στηριζόταν από τον ώμο του αδερφού μου που είχε πάει να τον πάρει απ' τον σταθμό. Η θεία ταράχτηκε και η μαμά μου άρχισε να κλαίει. Έκατσα για λίγο σιωπηλή στον καναπέ μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου , είδα τον πατέρα να με κοιτάει με το πιο στοργικό του χαμόγελο. < Δεσποινούλα μου, σήκω να σε αγκαλίασω> , μου είπε και χωρίς δεύτερη σκέψη χώθηκα στην αγκαλία του. Η μαμά μπήκε και εκείνη στην αγκαλία του κλαίγοντας αλλά ο πατέρας μου την καθησύχασε και της είπε να μην στεναχωρίεται και πως αφού είναι ζωντανός θα πρέπει να ευγνωμονούμε τον Θεο. Όταν κάτσαμε στο τραπέζι, μείναμε όλοι σιωπηλοί μέχρι να τελείωσουμε το φαγητό μας. Μόλις τελείωσαμε, μάζεψα τα αποφάγια και τα κράτησα για αύριο , γιατί τα τρόφιμα είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν αισθητά. Ο πατέρας με φώναξε στο σαλόνι γίατι είπε πως είχε κάτι σημαντικό να μας ανακοινώσει. Μας είπε πως οι Γερμάνοι πλησιάζουν στην πόλη μας και σύντομα θα είναι εδώ. Πρέπει να κάνουμε οικονομία στο φαγητό μας και να μαζέψουμε όσες περισσότερες προμήθειες μπορούμε. Ο μπαμπάς με κοίταξε με σοβάρο ύφος και μου είπε πως από εδώ και πέρα δεν επιτρέπεται να βγαίνω έξω μόνη μου εκτός αν με συνοδεύει ο ίδιος. Κράτησα πίσω τα δάκρυα μου γιατί σκέφτηκα πως αυτή η κατάσταση θα κρατήσει μόνο λίγες μερες. Αργότερα όμως θα καταλάβαινα πόσο άδικο είχα..