Siyahın Kızı #dexilkromanim (Finale Doğru)

Bölüm 15

"* , ** Bu bölüme kadar gerçek Gece hakkında söylediğim tek duygusal bilgi tanıma şansınızın en yüksek olduğu bölüm bu dahası zor."

Neden burdayım dedim kendime?
Neden burdayım altından bir pislik çıkacaktı bu denli hissederken neden burdayım?

Fiş elimdeydi evet ama bana yaptığı hiçbir şeye müdahale etmeyecektim. Haklıydı. Ailemi öldü bilirken yaptıklarım tamamen hataydı. Ailem hayattaydı. Boşunaydı her şey. Boğazımdaki yumruyla yutkundum.

"Ne o Siyah'ın Kızı korktu mu?"

"Cihan'ı yolla bana ne yaptığın umrumda değil."

Cihan şok içerisinde bizi izliyordu. Biliyordu kurtulmak istesem kurtulurdum. Cihanın şaşkın bir o kadarda sorgulayıcı bakışlarına döndüm.

"Senden bir ev istemiştim ya sahibini oraya götür."

"Hiçbir yere gitmiyor senin birilerini düşünmen hatta bir insan için bir şey istemen bile bir ilk o yüzden Cihan kalıyor."

"Ben senden istemedim yap dedim ama sen bilirsin."

Bir şeyler yapacağımı anladıklarında acı artmıştı. Fişi çektim ve ayağa kalktım. Adamın elindeki silaha umursamadan Cihanı da kaldırdım. Cihan suratı beş karıştı.

"Kalkmak madem bu kadar kolaydı neden kalkmadın Gece neler oluyor?"

"Bana yapacağı her şeyi hakediyorum Cihan gerisi sende şimdi çık."

"Umarım bir bildiğin vardır."

Şaşkınlıkla bizi izleyen adama döndüm. Cihan kapıdan çıktı gitti. Gözlerimi diktiğim adamdan bir saniye ayırmıyordum. Adam ağlamaya başladı.

"Aradı beni Almanyadaydım o ara amca dedi bir kız var hayatımın anlamı o benim. Öyle güzel ki göreni bir kez daha baktırıyor. Bazen sinirlerime hakim olamıyorum dalıyorum bakanlara. Ama kalbi hepsinden daha temiz. Sesi, gülüşü , her şeyiyle aşığım amca ona karım yapacağım onu hazırlandım. Şu beraber diktiğimiz ağaç varya altına bir masa kurdum kendi ellerimle üzerini nergislerle döşedim. Gül sevmez amca o. Sonra dedi sonra da kaldı amca kapatmam lazım dedi bir daha duymadım sesini. Cesedini bile bulamadım. Kardeşimle yengemin cesedi oradaydı ama onunkini bulamadım. Bir umut dedim ölmemiştir. Yapamamışşındır. Ama yaptın değil mi o kadar canisin ki yaptın."

Artık yere çökmüş ağlıyordu. Bense az önceki koltuğa oturmuş onu izliyordum.

"Öyle özledim ki onu. Hayat saçan gözlerini amcam diyip sarılışını çaldın onu benden. 22 yaşındaydı sadece 22 sana evlenme teklifi edeceği gün doğum günüydü. Ve şimdi tüm bunların acısını çekeceksin. Anladın mı hepsinin."

Oturduğum koltuğun fişini taktılar. Bir düğmeye basıp hapsetti beni koltuğa hem kollarımdan hem belimden hemde ayaklarımdan geçen demirler vardı. Çırpınmıyordum . Bana bir sıvı içirdi kesin bayılmamam için. Arkasını dönüp bir bıçak aldı eline t-shirtümün önünü kesti iç çamaşarımla önündeydim. Kalbimin üzerine derin bir çizgi çekti.

"O seni tam burasında taşıdı. Sende onu anlık da olsa kalbinde taşıyacaksın."

Acemiydi. Bıçağı kullanışı sadece kan akıtmak ve baş harfini kazımaktı amacı. Bağırmıyordum. Acımadığını düşünüp daha da derine giriyordu. Çizdiği harfin üzerinden gidiyordu. Karşıma geçip şaheserini izledi. Bu kadar oyunun yeterli olacağını düşünüp kollarımı ve ayaklarımı demirden kurtardım kendimi geriye çekip yukarı çıktım. Şuan serbest bir şekilde koltuğun başlık kısmında oturuyordum. Yere zıpladım. Kalbimdeki yara hatırlatma amacıyla kendini belli etti.