Tutup bir parça koparmışlar topraktan
Yaratmışlar insanoğlunu
İşte her şey o gün başlamış
Yani toprak o gün pişman olmuş toprak olduğuna
Sonra insanoğlu başlamış hamurunun üzerini arşınlamaya
Yetmemiş
Kimi zaman kürek demiş elindekine
Kimi zamansa çapa
Ama hep vurmuş toprağın göğsüne
Hiç acımadan
Kazmış boylu boyunca
Ama toprak bu cömerttir
Hatta yeri gelir anadır, yardır
Kucaklar herkesi
Yeşertir heryeri
Yani kimse küstüremez onu
Yaptıklarına karşılık hep gülümsetir insanoğlunu
Ve gün gelmiş
Dağları dümdüz etmişler
Altın diye ciğerini söküp
Elmas deyip kalbini çıkarmışlar
Ama toprak işte yine küsmemiş
Pınarlar çıkarmış bağrından
Irmaklar çağlamış
dört bir yanından.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mürekkep
PoetryBir şeyler -yazmak için- Sözcüklerin Cennetten gelmesi gerekirmiş Bununla birlikte kalemde Mürekkebini Cennetten bir ırmakla Doldurur ise O kalem bir daha -kurumaz imiş.
