Hermelien griffel

Perron 9 3/4

Hermelien glunderde. "Maar papa! Dan moet ik mijn schoolspullen gaan kopen, zonder jullie..." "Dat komt wel goed, Hermelien" en hij streelde haar over haar wang. "Je bent al een grote meid. Je zult het zeker op die eeuuhh, hoe heette het nu ook weer? De straat is weg?" Hermelien schoot in de lach. De Wegisweg papa! Ooh ja! Dat ja... In ieder geval, het gaat je zeker lukken en misschien ontmoet je wel wat andere leuke leerlingen! Maar nu moet ik even verder gaan met mijn patiënt. Hij gaf Hermelien een kus op haar voorhoofd en ging zijn werkkamer in waar de patiënt op hem zat te wachten.

Dagen gingen voorbij en het was zover. Ze zou om negen uur op het perron 9 3/4 moeten zijn in Londen. Ze had er zelf nog nooit van gehoord, dus ze betwijfelde een beetje dat het allemaal een slechte grap was geweest. Haar moeder bracht haar naar het station en ze had haar hutkoffer al bij zich. Daar stond ze dan, bij perron negen en vlakbij perron 10. Ze zag nergens een perron 9 3/4 en wist ook dat het niet zou bestaan. " Hoe kon ik nu zo Dom zijn!", dacht ze bij zichzelf. Ze keek nerveus om haar heen. Iets verderop zag ze een jongen, die waarschijnlijk even oud moest zijn als zij was. Hij zat in een discussie met een oude vrouw die er erg vreemd uitzag. Hij hield een pad in zijn handen die elk moment kon wegspringen. De oude vrouw had hetzelfde ronde gezicht als de jongen had, dus waarschijnlijk was het zijn oma. Alhoewel zag ze er heel schuw uit. Niet echt zoals je een oma moet voorstellen. Hermelien zag dat hij precies zo'n hutkoffer had als zij, dus ze besloot erop af te gaan. "Ehm Hallo!", begon Hermelien. Ze had de aandacht van de jongen en de oude vrouw gewonnen. Zijn oma keek haar raar aan. "Wat wil je zeggen?" zei ze met een schorre stem. " Wel euhm, ik ben hier de weg kwijt... Kan u mij vertellen waar perron 9 3/4 is? " Meisje toch, eerste keer He? Dreuzelouders? ze liet haar de vraag niet beantwoorden of deed het zelf al. " Ja natuurlijk, zie je die pilaar daar en ze wees met haar wandelstok naar een grote pilaar. Daar moet je gewoon doorheen lopen. Ze zag de verbaasde blik van Hermelien en reageerde daar snel op ; Ik hoor je al denken, met magie kom je er altijd doorheen. Het is niet gevaarlijk, nee nee. Ga jij maar met mijn kleinzoon Marcel. De jongen met de pad kwam verlegen wat dichter. " Hoi" zei hij betwijfeld. "Kom, ik zal je wel even helpen om daar te komen. Ga jij er maar doorheen, dan kom ik eraan. Hermelien begon stilletjes met haar kar, waar de hutkoffer inzat, naar de pilaar te rennen. Ze deed haar ogen dicht en bleef rennen. Toen ze haar ogen opende stond ze op een totaal andere plek. Ze zag allemaal opgewonden kinderen in een trein stappen en afscheid nemen van hun ouders. Er stond een bord met " perron 9/3". Ze was klaar om te vertrekken.

Zo! Dit was deel 2 alweer. Heb je er van genoten? Laat het dan zeker weten. Een beetje steun betekent de wereld voor mij. Jullie mogen deze keer kiezen welk verhaal bij de volgende keer moet verder schrijven. Dit verhaal of " What was supposed to be a good Time."! Het volgende stuk gaat waarschijnlijk een beetje langer duren voordat het gepubliceerd wordt! Maar let daar vooral niet op, ik heb ook nog andere dingen te doen. 😄 See yah soon!