Bu yazıyı yazarken dalgalar vuruyor yüzüme.Suratıma değen her damla sanki ağladığımı saklamama yardım eder gibi gözyaşlarımla karışıp süzülüyor boğazımdan içime doğru.
Özlüyorum seni,söyleyemiyorum.Dalga sesinde,hafiften esen rüzgarda seni buluyorum ama seni hiç bir yerde bulamıyorum.
Sahi neredesin?
kimlesin?
Benim kadar düşünüyor musun bizi?Düşünmüyorsun.Eğer düşünseydim bizi içimdeki acı değil yanımdaki mutluluk olurdun.Bu hüzünlü yazı yerini sevinçlere bırakırdı.
Ne çok isterdim gözlerinin bana baktığında oluşan parıltıyı ömür boyu görebilmeyi ama o gülen gözler artık benim gözlerime bakma zahmetinde bile bulunmuyorken vazgeçmekten başka çarem var mıydı?Seninle olurum deseydin çareler üretirdim.Birlikte yürüyecek bir yol bulurduk.İnancımız vardı.Oda silindi gözlerinden,inanç yok oldu kalbinde.Tıpkı sende ki benin yok olduğu gibi.
İçimde ki bu acı hiç geçmedi.Sadece acı acıyla azaldı.Umut bittiğinde iyileşmeye başladım.Seni hatırlatan şarkıların sözleri kalbime saplanmıyor artık.Sevdiğin yemekleri yiyebiliyorum.Şuan alp içinde adımızın yazılı olduğu bankta oturuyor olsam da artık seni kalbimden uğurluyorum.
