Kalbim sadece kan pompalamakla görevli.Hissizliğin en dibinde ben varım.İçimde sönmüş yangınlar barındırıyorum.
Beni görenler söndüğümle bilir.Kül olan yeniden yanar mı hiç?
Beni bilenler bildiklerini sanırlar.Ben benden fazlasıyım. Sadece bana derimin altından bakanlar nasıl kül olduğumu görür.Gerisi sadece zanneder. Zannettikleriyle ne biliyor olabilirler ki ?
İçimdeki acıyı ben bile kabullenememişken kim ısıtır kalbimi?
Zaman çare değilmiş meğer her şeye.Çok zaman geçse de geçmiyormuş bazı şeyler.
Karşımdaki su birikintisi masmavi bir deniz gibi gözükmeye başladığında,bir sabah mutlu uyandığımda daha umutla bakabilirim yarınlara.Belki bir gün anka kuşu gibi küllerimden doğup yeniden başlarım hayatıma.
