"Lucas, is that you?" I looked up and saw Jayvee, my old friend. "Oh! It's been a long while since we last saw each other, right?" He said happily, I nodded reluctantly. Hindi naman kasi kami gano'n ka-close.
"Pwede bang mag-tagalog ka?" I asked bago iniikot ang mata sa kaniya.
"Oh, okay." Kibit balikat niya. Ibinalik ko ang atensyon sa ginagawa at patuloy na sinusuri ang hawak na damit. "'Nga pala, are you having a child or something?" He asked frowning.
"I'm still enjoying my bachelor life." Sagot ko naman sa kaniya at hindi pa rin siya tinatapunan ng tingin.
Naglakad siya palapit sa tabi ko. "So, ano'ng gagawin mo diyan sa mga baby clothes na tinitignan mo?" He arched his left brow questioningly. I rolled my eyes out of deep annoyance and frustration. Hindi nagbabago. 'Di pa rin siya titigil hangga't hindi niya nalalaman ang totoo.
"When did you came back from France?" Tanong ko nang hindi sinasagot ang tanong niya, sinusubukang ibaling sa iba ang naturang topic.
"Huwag ka ngang mang-segway!" Sermon niya, "I came back last Thursday." Sagot din naman niya.
"Oh, okay." Sabi ko bago binitawan ang hawak at iniwan siya na kasama ang mga bagay na pang-sanggol.
Nagmadali akong pumunta ng parking lot at sumakay sa Black kong SUV bago 'to ipinaharurot paalis.
"Sir," Napa-angat ako ng tingin nang marinig ang secretary ko. I arched my brow motioning to her to continue. "Sir. pinapag-resign na po ako ng asawa ko." She said biting her lower lip. I furrowed my brows, confused. I know I've been a good boss to her, I've never done anything wrong. Bakit siya aalis?
"Bakit? Kulang ba na ba ang ipinapasuweldo namin sa'yo? I could give you a raise. Just please don't resign." I said. She has been my partner for almost 5years already. Parte siya ng mga achievements ko. At kung hindi dahil sa kaniya wala ako sa puwesto ko sa kumpanya namin ngayon.
"Sir, ayaw ko man po pero maselan ho kasi ang pagbubuntis ko." Pagtatapat niya. Nahigit ko ang hininga ko.
Lumunok ako para mawala ang tila napaka-laking bara sa lalamunan ko bago siya nginitian. "O-okay. But, pwede bang mag-stay ka muna hanggang sa makahanap ako ng kapalit mo?" Tanong ko. Sumilay ang ngiti sa kaniyang labi.
"Salamat po, Sir!" Masaya niyang wika.
"Walang anuman. Basta ipa-alam mo lang sa'kin kung nanganak ka na nang mabisita kita." Sabi ko at nginitian siya.
"Noted po, Sir." Aniya at humagikhik. "Sige ho, babalik na po ako sa desk ko." Anas niya. Tumango ako.
"At nga pala," Panimula ko nang nasa may pinto na siya. "You'll always have a position sa department ko." Sabi ko. She flashed me her brightest smile then.
"I'll find a way po para makabalik."
_
"Problema?" Umiling ako, "I know you too well, hindi ka makakapag-tago ng sikreto sa'kin Lucas. What's your problem?" He queried. I shook my head again reluctantly.
"Hindi ko nga rin alam, Kuya eh." I sighed.
I went to his mini bar and was about to pour myself some wine when his wife, Ate Akira came out of their room her newly-born baby cradled on her arms. My heart skyrocketed as I feel the need to carry her. Binitawan ko ang goblet at whine saka siya nilapitan.
"Can I?" I asked. She nodded her head.
"Sure," She said as she handed Kelsey carefully to me. "Careful, okay?"
"I will." I muttered.
I scanned her face. From her soft pinkish cheeks. Wrinkled forehead. Tiny brows. Kissable and thin lips. Cute nose. Everything into her is perfect.
A sly smile crept onto my lips.
"Bro, baka matunaw 'yang Prinsesa ko." Biro ni Kuya as he chuckled. I shook my head. Baliw na baliw talaga ang hunghang sa pag-ibig at sa anak!
"Eto na oh," Kunwaring galit na sabi ko at ibinigay sa kaniya si Kelsey. He took Kelsey from me and swoon her slowly.
I went back to their minibar and poured myself some whine. I swallowed it in one gulp.
"Hey, easy," Natatawang sabi ni Kuya. He gave Kelsey back to Ate Akira before making his way beside me. "Ano ba talaga ang problema mo?" Muli niyang tanong. At muli rin ay nagkibit balikat ako. Dahil ako mismo ay hindi alam kung ano ang problema ko. Napailing-iling siya. At bago pa man siya muling makapag-salita ay may narinig kaming harurot ng kotse mula sa labas. Marahas na bumukas ang pinto at ang bunso naming kapatid na babae ang bumungad at siya ay umiiyak.
Dali daling lumapit si Kuya at hinagkan siya. "Hey, ano'ng nangyari sa'yo? Why are you crying? Did Keisler hurt you or what?" Sunod-sunod na tanong ni Kuya. She shooked her head repeatedly. I went near them.
"Kung 'di ka naman sinaktan, then why are you crying?" I asked furiously. He promised not to hurt my little sister and here she is now, weeping, sobbing terribly. Umalis siya sa bisig ni Kuya at matalas akong tinignan. A pang suddenly hit me. I didn't know where it came from.
"Huwag mong sabihing hindi mo pa alam, kuya?" Aniya ng may pang-iinsulto, habang patuloy pa rin ang pagpatak ng kaniyang mga luha. Napa-kunot noo ako.
"Alam ang alin?" Si Kuya Leo na ang nagsatinig ng nais kong tanungin. Parang naparalisa ang panga ko at 'di ako makapag-salita.
She narrowed her piercing gaze more to me. Like she wanted to rip every part of my body.
"Binuntis mo ang bestfriend ko, Kuya. You impregnate, Laura! And now she's out of school! She can't have the diploma that she wanted! You took her innocence! You took her happiness! You took every single thing from her!"
And my sister's rants made my world crumbled to dust beneath my shoes.
