GANGSTA | Harley Quinn & Joker F.C

0.1

 Sonunda Gotham'ın azılı katili ve iblis soytarısı Batman tarafından yakalanmıştı.

Ve Batman'in bir çok azılı düşmanının tedavi gördüğü Arkham Asylum'a yeni bir üye eklenmişti,

Joker.

Harleen Frances Quinzel 

İlk günümdeki ilk terapi seansım için fazlasıyla heyecanlıydım.

Korumaların beklediği demir bir kapının önünde durdum.Yutkundum ve içeri girdim.

Yeşil saçlı , kireç tenli ve kırmızı dudakları olan adamın karşısına geçtiğimde ise içimi ufak bir korku kapladı.

Yeşil gözleriyle beni süzmeye başladı.

- Arkham Asylum'a hoşgeldin.Beraber hızlı bir psikiyatrik değerlendirme yapacağız.Ne kötü bir gün ha ?

- Söyle bana tatlı şey, daha önce gerçekten kötü bir gün geçirdin mi ?

Derin bir nefes alarak konuşmaya başladım.

- Ne demek istediğini anlamadım ?

- Herkes şunu iyi bilir ; Anılar kadar acımasız bir şey yoktur.Delici sivri uçlu yıldırımlar misali..Sinir uçlarındaki çığlık atanlar, oyun bozanlar.Kaçınılmaz ve acımasız... Hiç samimi değil.Bunu deliliğe bile vuramazsın !

Birden bağırarak yattığı yerden kalkmaya çalıştı ama bunu, demir yatağa zincirlerle bağlı olması engelledi.Şükür ediyordum.Fazlasıyla korkmuş ve terlemiştim.Gözlerimdeki şoku fark etmiş olmalı ki kocaman gülümsemesini suratına yerleştirdi ve devam etti.

- Sonra hayatını değiştiren kişiyle tanışırsın.Ardından hiç daha fazlası olmadığının farkına varırsın.Komik değil mi, küçük bir raslantı nasıl geçmişinizin bir parçası olabilir.Tüm kişiliğini tekrar düşünene kadar anılarını ve tavırlarını deforme et ve bütün bunların ne kadar aptalca olduğunun farkına var. 

Birden kahkaha atmaya başladı.

- Gülüşün benliğindeki boşluk duvarlarında yankılanır.

Bu adamı cidden merak etmeye başlamıştım.Geçmişini,nasıl biri olduğunu kısaca her ayrıntısına kadar öğrenmek istiyordum.

- Tammamm...Daha fazla ayrıntıya ihtiyacım var.Hakkında bir kaç kelime etmeye ne dersin ?

- Kulağa lezzetli geliyor ! 

Sadece ona bakmakla yetindim.Şaşırmıştım.Onun bir deli olduğunu unutmuştum, deli olabilirdi ama kesinlikle bir aptal değildi.

- Sinirin bozulmaya başladı değil mi ?

- Bak...Ben sadece sana yardım ediyorum.Hadi tekrar deniyelim.

Uzun uzun kahkahalar attı.Ben bile gülmeye başlamıştım o güzel gülüyordu büyüsüne kapılmıştım..Kendime gelmeye başardığımda devam ettim.

- Peki, bir kez daha. Ve bu sefer ciddi olmanı istiyorum.

Ellerimi birbirine kenetledim ve anlatacaklarına odaklandım.

- Gülünç bir şeyler öğrenmek ister misin ? Bu kaderide kötülük gibi düşünürdüm.Bazı ilahi güçler tarafından değil ama insanlığın doğal kanunları tarafından önceden belirlenmiş...Ama bu gece, hepsi değişti.

Batman, onu bu gece buraya getirmişti.Ve ben bugünün şanslı kişisiydim.Gece vardiyası ! Bu gece kaderinin değiştiğini söylediği olayın sebebinin bu olduğunu düşünüyordum.

- Ne değişti ?

- Bir an için bütün hayatının tek an için yaşadığını düşündün mü?

- Böyle mi hissediyorsun ?

Dediklerine fazla anlam veremiyordum.

- Evet.Tüm bu savaşlar, kötü günler ve vahşetlerin - bunların hepsinde kaderin parmağı olduğunu fark ettim.

- Peki ya kaderi şimdi farklı görüyor musun ?

- Kesinlikle. Şu aralar anladım.Raslantılar şansa bağlı değil.Hepsinin olması gerekiyordu.Herşey bu gece tanıştığım kişiyle bağlantılı.

- Yani özel birisiyle mi tanıştın ?

- Evet, ve bunun herşeyi değiştirdiğini söyleyebilirsin.

- Herşeyi mi ?

Kalp atışlarım yükseliyordu o özel kişi ben olabilir miydim ?

- Kesinlikle.Ben sadece ne kadar boktan bir dünyada olduğumuzu fark ettin mi diye soruyorum.Bu sefil ve pislik adam yapayalnız bu zorlu yolda kendi başına nasıl yürür ?

Onu artık daha iyi anlamaya başlamıştım.Bana benziyordu.

- Bu bir çeşit yalnızlık, değil mi ?

- Elbette.Elbette ! Hatta bir grup zırdelinin arasında yapayalnızsın,bu yüzden onlara tekme atabilir,ciğerini yırtarcasına bağırıp çığlık atabilirsin veya bir bakımdan  hiç birini yapmayabilirsin.

Bu sefer gözlerimin içine bakıp güldü.

- Hiç orada olmamışsın gibi.Bazen sadece bu yolda önde gelen bir yerde kapana kısılmış gibi hissediyorum.

Onun her zaman yanında olmak istediğime karar verdim.Benim düşüncelerime benziyordu benim hissettiklerime...

- Ama şimdi senin yanında, seninle aynı fikirde birini buldun - bu yolu seninle paylaşacak birisi.Ve... bu seni nasıl hissettiriyor ?

- Akıntıya kapılmış, dalgalanmış gibi hissediyorum - sanki birisi gerçekliğin üzerindeki tıpayı çekmiş gibi ve bense yeni bir şeyin içine doğru emiliyorum.Bunların hepsi gerçekten çok heyecan verici.

Son kelimelerini gülerek söylemişti.

- Eminim nasıl hissettirdiğini bilmek istemezsin.

- Ben... aslında belki, bana bu kişinin sana ne hissettirdiği konusunda daha fazla ne söylebilirsin ? 

Bana tekrar gözlerini dikti.1-2 dakikanın ardından daha ciddi bir sesle konuşmaya devam etti.

- Bu biriyle buluşmaya benziyor, inan bana tatlı şey  daha önce hiç böyle hissetmemiştim.Anladın, sen gitmesine izin vermekten korkmayan birisin ve düşüş.Düşüyoruz ve benim paraşütüm yoktu.Ne dediğimi anlıyor musun ?

Büyülenmiş gibi onu dinliyordum sondaki sorusu dikkatimi dağıttı.Sesimin tuhaf çıkmasına engelleyemedim.

-Evet.Evet anlıyorum.

- Bende öyle düşünmüştüm. 

Merak ettiğim soruyu sorabilirdim artık.

- O zaman... O kişinin kim olduğunu sorabilirmiyim ?

- Çok, çok önemli birisi ama henüz gerçek adını bilmiyorum.

Bunu bana soru sorarcasına demişti.Suratıma doğrudan bakmaya başladı.İfadesiz yüzünü incelemeye başladım.

- Benim adım Harleen.Harleen Quinzel.

- Ne kadarda tatlı bir isim.Arkadaşların sana Harley mi diyorlar ?

- Benim çok arkadaşım yok ki.

- Güzel Harley, şuan bir tane edindin bile.

Hikayemi beğendiyseniz vote ve yorum atmayı unutmayın !

(Dipnot:Yayınladığım ilk hikayem...Yanlışlarım olabilir,yorumlarda belirteniz hikayeyi iyi bir hale getirebilirim.Önerilerinizi eksik etmeyin.(: )

Son olarak ise hikayenin konuşma bölümleri Batman Arkham Asylum oyununa ait.Bazı yerlerini değiştirdim.İlerki bölümlerde bazı yerlerini oyundan bazı yerlerini çizgi romanlarından ve film olarak çıkan Suicide Squad'la birleştirmeyi düşünüyorum.