Περπαταω βιαστικά προς την σχολή σχορου όταν ξαφνικα πεφτω πανω σε κάποιον.
«Συγνωμη» λέω χωρίς να κοιτάξω και συνεχιζω να περπαταω μέσα στους συνωστισμένους δρόμους της Αθήνας.
«Ευτυχια;» ακούω μια φωνη και γυριζω
Ξαφνικα μπροστά μου βρίσκεται η μορφή του Χρήστου.
Γαμωτο,όχι.
Παει να μου μιλήσει αλλα το βάζω στα πόδια.
Όχι οτι θα διστάσει να έρθει να με βρει,όμως αυτήν την στιγμη είναι το τελευταίο που με νοιάζει.
Σε δέκα λεπτά βρίσκομαι στην σχολή και ντυνομαι βιαστικά.
Σήμερα είναι μια απο τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου καθως θα κάνουμε επίδειξη της χορογραφίας,ώστε να αποφασίσουν ποιοι θα πάνε στα VMA.
Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής και περιμένω ποτε θα με φωνάξουν.
Ξαφνικα,ανοίγει η πόρτα και το αίμα μου παγώνει.
Η δασκάλα με περιμένει στην πόρτα και μου κανει νόημα να περάσω.
Τα πόδια μου τρέμουν και νιώθω ότι απο λεπτο σε λεπτο θα σωριαστω κάτω απο το άγχος.
«Ευτυχια.Πιστεύω σε σένα.Μην με απογοητεύσεις. » μου λέει η δασκάλα και μου δίνει το οκ για να ξεκινησω.
Παίρνω δυο βαθιές ανάσες και προσπαθώ να αποβαλλω τελείως το άγχος.Βάζω τα δυνατά μου και ξεκιναω να χορεύω με πάθος.Δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου,ειμαι αφοσιωμένη στην χορογραφία.
Καταλαβαίνω οτι η χορογραφία έχει τελειώσει όταν χειροκρότημα ακούγεται στην αίθουσα.
«Το ηξερα οτι θα τα πηγαινες τέλεια!Τα καταφερες Ευτυχία!» λέει και αρχίζω να τσιριζω
Πεφτω στην αγκαλιά της και δάκρυα χαράς κυλάνε απο τα ματια μου.
Είναι ότι καλυτερο θα μπορούσε να μου έχει συμβεί.Είναι ένα άπιαστο όνειρο που επιτέλους θα πραγματοποιηθεί.
Βγαινω απο την σχολή και τηλεφωνω ενθουσιασμένη στην Ντίνα για να της πω τα νέα,όμως μια μορφή μπροστά μου με σταματάει.
Το κινητό πέφτει απο τα χερια μου και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν.
Όχι απο άγχος αυτήν την φορά.
Απο φόβο,απο λύπη,απο έκπληξη.
«Ξερεις..σε περίμενα » λέει ο Χρήστος ενω στέκεται μπροστά απο το αυτοκίνητο του.
«Γιατι ησουν τοσο ενθουσιασμένη;» ρωτάει με απορία
«Με..με πήραν για τα VMA» τραυλιζω,ανήμπορη να κουνηθω.
Ποσο το μισώ αυτό!
«Αυτα είναι..είναι ΤΕΛΕΙΑ ΝΕΑ!» λέει και με αγκαλιάζει
«Χρηστο!» φωνάζω
«Συγνωμη,παρασύρθηκα..» απολογείται
«Χρηστο..για να μην το κουραζουμε, τι θες ποια απο την ζωή μου;;» τον ρωταω και κάνω ενα βήμα πίσω για να πιάσω το κινητό μου
«Εσενα ρε Ευτυχία!Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ!Ξέρεις οτι λυπάμαι παρα πολύ γιαυτό που έγινε.Ηταν όλα υπο την επήρεια του αλκοόλ γαμωτο!Σαγαπαω Ευτυχία και θα συνεχίσω να παλευω για να σε κερδίσω πίσω.Σε χρειάζομαι. Θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;» με ρωτάει
«Οχι» λέω και αρχίζω να περπαταω προς την στάση του λεωφορείου
«Θα σε πάω εγώ σπίτι σου!Τουλαχιστον ασε με να κάνω αυτό!Σε παρακαλώ!»
«Τι έχω να κερδίσω;» τον ρωταω
«Την ταλαιπωρία και το κρύο που σου προσφέρει η στάση του λεοφωρειου.Θα ρθεις;» με ρωτάει ενω μπαίνει στο αμάξι
Αναστεναζω και μπαίνω απελπισμένη στην θέση του συνοδηγού.
Στην διαδρομή δεν του μιλάω,μα όταν βλέπω οτι περνάει το σπίτι μου αρχίζω να φωνάζω.
«Ηρεμησε ρε Ευτυχία!Για εναν καφέ θα πάμε!Θέλω να σου μιλήσω ρε γαμωτο!Θα σου πω όσα έχω να σου πω και αν ούτε αυτά δεν σε καλύπτουν τοτε είσαι ελεύθερη να φύγεις..δεν εχω αλλη ελπιδα» λεει απελπισμένος και ξεφυσαω νευριασμένη
Κατεβαινουμε σε μια μικρή καφετέρια και παραγγελνουμε τους καφέδες μας.
«Ακουω» του λέω ξερά
«Ρε Ευτυχία μην είσαι τόσο απότομη μαζί μου.Συγχώρεσε με γαμωτο.Αξιζω μια ευκαιρία ακόμα.Ξέρω,τα σκατωσα,ομως είμαι διατεθειμένος να επανορθωσω.Θυμάσαι ποσο ωραία περνουσαμε;Θυμάσαι την πενταήμερη στο λύκειο που ημασταν μαζί;Θυμάσαι τις διακοπές στην Ναξο; Θυμάσαι τις βραδιές που μεναμε ξυπνιοι ως αργά και πίναμε λέγοντας αυτά που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον;Θυμάσαι τς αναμνήσεις μας;» λέει και νιώθω την καρδιά μου να σφιγγεται
Γαμωτο,μην το κανεις δύσκολο.
ΔΕΝ θέλω να τις θυμάμαι.
«Θυμαμαι» λέω ξερά
«Και;Δεν έχουν καμια σημασία πια για σένα;Τις ξεγραψες και αυτές μαζί με μένα;» με ρωτάει δήθεν θιγμένος
Σηκώνεται απο την θέση του και κάθεται δίπλα μου.
Ανημπορη να φύγω,μαζευομαι διακριτικά στην θέση μου .
«Πες μου.Τα ξεχασες όλα;» λέει σε απόσταση αναπνοής
Γαμωτο!
«Μην..μην το κανεις» λέω και τοτε τα χείλη του ορμάνε στα δικά μου.
Hmmm...
Τι έχετε να πείτε; Επιτέλους την πήραν στα VMA.
Χριστάκη όλα καλά;
Ελπίζω να είστε όλες καλά ❤
Byeee✋
YOU ARE READING
Broken Hearts(On Hold)
Fanfiction«Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στην ζωή σου ξαφνικά και φεύγουν παίρνοντας μαζί τους ότι πολυτιμότερο έχεις.Στην περίπτωση μου, την ευτυχία μου. Όλοι κάποια στιγμή της ζωής τους πληγώνονται,αλλά εγώ όχι μόνο πληγώθηκα,άδειασα..» Τι γίνεται όταν η μοίρα...
