Annemin sesiyle uyandım.
"Kızım noluyor iyimisin ? Sude !"
Ne oluyordu annem neden böyle bağırıyordu ?
"Noldu anne Ege 'den bir haber mi var ? Yoksa bulundumu ?
Bir umutla annemin gözlerinin içine bakıyordum.
"Hayır kızım Ege 'den bir haber yok. Uykunda bağırıyordun. Kötü bir rüya görmüş olmalısın. Ne gördün hadi anlat bana canım."
"Anne beni götürürmüsün ?"
"Nereye kızım ?"
"Ege 'nin yanına gitmek istiyorum beni oraya götür anne lütfen !"
Gözlerimdeki yaşlar durmuyordu. Annem de ağlamaya başladı.
Kolumdan tuttu ve ;
"Artık kendine gel Sude. Hayata dön. ölenle ölünmüyor !"
Arkama bakmadan koştum. Annemin sözleri aklımdan çıkmıyordu.
Ege 'nin evinin önündeydim. Merdivenlerden çıktım ve kapısını çaldım. İçimden bir ses onun burda olduğunu ve kapıyı onun açacağını söylüyordu. Ama içerde hiçbir ses yoktu. Ben kabullenemiyordum. Onun ölmüş olacağına inanmak istemiyordum...
Aşağıdan ses geliyordu. Biri yukarıya çıkıyor olmalı.
"Sude !"
Bu Reşat abiydi. Ege 'nin ev arkadaşı. Hemen ayağa kalktım.
"Sude başın sağolsun canım. Başın sağolsun."
"Reşat abi ben napacağım ? Nasıl yaşarım onsuz ? "
Hiçbir şey söylemeden sarıldı. Ağladığını farkettim.
"Hayır sakın bunu birdaha söyleme tamam mı kızım ! Yaşayacaksın ve çok mutlu olacaksın. Ege 'de bunu isterdi. Hadi sil göz yaşlarını."
Sessizce gözyaşlarımı sildim.
"Reşat abi kapıyı açarmısın ?"
Gülümsedi kafasını "tabi açarım" anlamında salladı ve kapıyı açtı. Hemen Egenin odasına girdim. Duvarında bizim resimlerimiz vardı.
Bir resmi elime aldım. O anı hatırlayabiliyordum. Beni ilk defa orda sevdiğini söylemişti.
Sokağın ortasına çıkıp söylediği sözleri kulağımda hissettim.
"Millet herkes buraya baksın bi ! ben birinin kalbini çok kırdım. Çünkü öküz herifin tekiyim. Ama beni bir türlü affetmiyor. Kendimi nasıl affettireceğimi soruyorum ama söylemiyor. Ben romantik bir insan değilim. Aklıma başka fikir de gelmedi. Sadece beni affetmeni istiyorum Sude. Beni affetmezsende şurdaki denize atlarım yemin ederim!"
"E iyi git atla ozaman yapacak birşey yok!"
Gitti koştu ve atladı. Ne yapacağımı bilemiyordum. Hemen arkasından koştum denizden de çıkmıyordu. Ölmüşmüydü ! Katil mi olmuştum !
"Ege ! Ordamısın hadi çık ! Yaa niye böyle birşey yaptın sen şimdi ! Off"
Bir anda kafasını denizden çıkartıp ;
"Çünkü sana aşığım! Seni seviyorum tamam mı ! "
Olayın şokundaydım sonra tam soru soruyordum.
"Sakın soru sorma hadi gidiyoruz!"
Dedi ve elimden tuttu.
Reşat abi kapıyı çalıyordu.
"Sude ! İyimisin ? Artık çık odadan hadi kızım !"
Resmi çantama koyup çıktım.
"Çok teşekkür ederim Reşat abi. Ben artık gitsem iyi olacak."
"Hey dur sana vermem gereken bir şey var !"
Arkamı döndüm Reşat abinin yanımdaki valizi farkettim.
"Reşat abi o valiz ne biyere mi gidiyorsun ?"
"Evet ben bir süreliğine burada olmayacağım. Ama sana vermem gereken birşey var."
Cebinden bir anahtar çıkardı.
"Bu eve çok iyi bakacağını düşündüm. O yüzden bu ev artık senin. Al bakalım anahtarı."
Anahtarı hiç itiraz etmeden aldım. Çünkü bu evi istiyordum. Ege'nin her şeyi bu evdeydi eşyaları ,resimleri ,çizimleri. Bu evde yaşarsam onunla beraber yaşamış gibi olacaktım.
"Sağol Reşat abi. Bu eve çok iyi bakacağıma yemin edebilirim."
"Biliyorum canım biliyorum. Benim artık gitme vaktim geldi. Dediğim gibi sakın üzülme tamammı çok mutlu ol. Hoşcakal."
"Hoşcakal Reşat abi."
Sarıldık ve gitti. Artık tamamı ile bana aitti bu ev. Bana ve Ege 'ye...
