Victim of my own mind

Camilla | 15 jaar | bruin haar | blauwe ogen | normaal meisje buitenkant | sociale angsten | magiër

Ik voel mensen naar mij staren terwijl ik door de aula loop. Sommige mensen schieten in de lach, of dat lijkt alleen maar zo. Blikken vol afkeur, in ieder geval; dat is wat ik denk dat ik zie. Ik zou niet zoveel moeten fantaseren, bedenk ik vaag maar niet dat het nut heeft. Dat weet ik inmiddels ook wel, ik probeer al jaren van mijn rare gedachten af te komen, maar niets helpt. Mijn gedachten lijken vaak wel een eigen wil te hebben. Ik doe een poging om mijn haar goed te doen, maar dat gaat natuurlijk weer heerlijk stuntelig en ik stoot mijn elleboog weer tegen iedereen en alles aan. Je kan nooit zo worden als de andere meiden. Shut up, ik doe mijn best al. Niet genoeg, darling. Ja, dat wist ik ook wel. Ik had geen zin om in gesprek te gaan met mijn eigen gedachten, want ik had een ander probleem; wat als er meiden waren in de wc's? Ach, ik moest mij niet zo druk maken. Ik zou mezelf wel redden, ik doe het altijd, met het nodige gestuntel. Jongens aan een tafel kijken mij spottend aan, en de meiden aan de andere tafeltjes doen net zo hard mee. Of ik verbeeld het mij alleen maar. You're father is right. Oh, daar had je mijn Engelse vriendin weer die altijd in mijn gedachten zat te spoken. Mijn vader had gelijk ja, ik ben abnormaal. Mijn ouders proberen er alles aan te doen om mij normaal over te laten komen, maar het lukt hen gewoon niet. Dat is vaak erg vervelend, omdat ik wel erg mijn best doe.

Ondertussen had ik de wc's bereikt, en was aan het zoeken naar mijn 4 vriendinnen die dol op elkaar waren. Je had Alinde, die altijd oprecht was maar stilletjes. Sam, de officiële grappenmaker van het groepje. Roxanne, de verstandige en slimme en uiteindelijk Rowen, zij was altijd wel sociaal bezig. De 4 meiden hadden natuurlijk alle 4 wc's in bezet genomen, dus ik moest wachten. "Het geeft toch niet, hea?" vroeg Sam. "Nee hoor, natuurlijk niet. Blijven jullie wel zo op mij wachten?" Antwoorde ik. "Tuurlijk wachten we, waarom zouden we niet?" Alinde dit keer. Wist ik veel, omdat ik een loser ben? Toen Roxanne voor het eerst klaar was, glipte ik haar wc in. Ik hoorde de andere doorspoelen en samen weg gaan. Fuck.

Toen ik klaar was op de wc, zocht ik naar mijn vriendinnen, maar ik kon Alinde, Sam, Roxanna en Rowen niet meer terug vinden. Ik vervloekte mijzelf, waarom maakte ik het mij altijd weer zo lastig? Andere mensen hadden dit echt niet dus ik zou wel iets verkeerd hebben gedaan. Ik stond maar een beetje onwennig te staan, dus ik besloot net om terug te gaan naar de wc's tot de pauze voorbij was tot er een jongen naast mij kwam te staan. Hij was best knap, en  ik snapte niet waarom hij naar mij toe kwam. Waarschijnlijk had hij een weddenschap gemaakt met zijn vrienden dat hij mij onwenniger kon maken dan dat ik al was. ''Hey'' zei hij. ''Hey'' zei ik terug. Toe dan, word dan kwaad. Je wou toch zelfvertrouwen hebben. Zeg er dan wat van, dat je niet in zijn grapjes trapt. ''Erg grappig, deze grap. Koop maar een lolly ofzo.'' En ik liep weg. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Koop maar een lolly, dat was zo'n oud grapje en niet meer leuk. Ik kwam vast over als een oen en nu kon hij staan lachen bij zijn vrienden. Ik drufde niet om te kijken, omdat ik niet wou weten dat ik werd uitgelachen. Maar als ik wel had omgekeken, had ik gezien dat de jongen verward stond te kijken. Het leek wel alsof hij niet meer hier was, maar diep in zijn gedachten was verzonken. Zo bleef hij een minuutje staan en toen liep hij weg, naar een groepje populaire mensen.