Victim of my own mind

Part 5

Elke keer dat mijn vader zei dat ik anders was geweest had hij gelijk gehad. Elke keer dat ik mezelf had uit gescholden met het feit dat ik anders was had ik gelijk gehad, maar op een positieve manier. Ik kon met deze krachten anders zijn dan andere mensen en het voelde goed. Ik kon een keer meer zijn in mijn leven. Ik wist dat als ik deze kans af zou slaan sowieso anders zou blijven. Voorzichtig deed ik de ketting om. Toen voelde ik het.

Op een of andere manier werd de pijn in mijn hoofd minder. Gek genoeg was hij er nog steeds, maar ik kon mij er voor afsluiten. Ik had altijd al een stem in mijn hoofd gehad, maar deze was ingewisseld voor duizenden andere stemmen. Toen ik mij beperkte op een stem ontdekte ik tot mijn verbazing dat het geen gewone stem was; het waren gedachten. Mijn instinct vertelde mij dat ik mijn ogen moest sluiten, en toen ik dat deed zag ik een beeld. Dus ik kon gedachten binnendringen, cool. Snel sloot ik mij af voor al die gedachten, aangezien het nogal onbeschoft aanvoelde. Ik besloot om met de stenen muren een trap te maken, en mijn gedachten lieten een trap vormen. Mijn adem stokte toen ik doorhad wat ik had gedaan. Ik voelde mij slapjes, nadat ik een complete trap van steen had gemaakt en liep trillend de trap op. Boven aangekomen, zag ik tot mijn verbazing dat ik naast mijn huis was. Nooit had ik geweten dat mijn vader een kelder had. Toen ik de kelder afsloot, merkte ik tot mijn verbazing dat hij verdween voor mijn ogen. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen, en besloot daarna om gewoon door te lopen. Ik verwachte elk moment een nijdige opmerking van de stem in mijn hoofd, maar toen ik die niet kreeg besefte ik mij dat ik ook die stem had buiten gesloten. Ik vond het raar dat ik niet gek werd. Een normaal mens zou dat moeten doen, toch? Ik liep het oude, vieze huis binnen alsof er nooit iets gebeurt was. Mijn vader lag dronken op de bank te slapen, snurkend en al. In mijn hoofd speelde ik een liedje af, en ik neuriede alsof ik het gelukkigste mens op aarde was. Ik merkte dat mijn vader langzaam wakker werd, en dat verbaasde mij eerlijk gezegd. Meestal kon hij in zo'n status wel een halve dag liggen slapen. Terwijl mijn vader wakker werd, ruimde ik het huis op. ''Camilla? Wat doe jij hier?'' ''Ik woon hier toch?'' vroeg ik. Het klonk dom. ''Ik bedoel; hoe komt het dat jij nu al terug bent?'' ''Ben ik weg geweest dan?'' mijn vader begon ongemakkelijk te schuifelen in zijn stoel. ''Ik kon er niets aan doen. Ik was dronken. Nog steeds trouwens.'' Hij lachte dom, in de hoop dat het het minder zou maken. Niet dat ik maar ook een enkel idee had wat dat iets was. ''Wat?'' ''Ik heb je verkocht, Camilla.'' Bloed kookte door mijn aderen. Ik had nooit verwacht dat mijn bloedeigen vader dat zou durven zeggen, en dat zonder een klein beetje spijt. Ik had zin om recht in zijn gezicht te spugen, maar in plaats daarvan besefte ik dat ik nog steeds met hetzelfde gezicht naar mijn vader zat te kijken. Het leek wel of de magie mij zelfbeheersing had gegeven, en kennelijk was dat ook waar voor zover mensen konden zien. Vanbinnen trapte ik tegen mijn telepathische muren in de hoop zoveel mogelijk schade aan te brengen. ''Aan wie?'' Mijn stem klonk buitengewoon normaal. Ik stopte met het opruimen van de troep die mijn vader had gemaakt in zijn dronken bui en ging zitten op een of andere smerige stoel. ''Een jonge gast. Best knap. Hij vond dat je knap was en wou je wel hebben.'' Terwijl mijn vader dat zij werd er op de deur geklopt. Ik wou mij verstoppen, maar net op tijd herinnerde ik mijzelf dat ik iets had wat hij niet had; mijn magie. ''Binnen'' zei ik, weer met zo'n verontrustende normale stem. Mijn adem stokte toen ik zag wie er binnen kwam. ''Hey, ik kom even iemand ophalen.'' Hij... Het was de jongen die met mij had gepraat in de aula en in het fietsenhok. Jong was hij dus zeker, hij zat namelijk nog op school. Er klopte iets niet. Ik probeerde om tussen alle gedachten zijn gedachten te vinden, maar hij bleef onvindbaar. Maak je geen zorgen. Het was hem. Alle onrust stroomde uit mijn lijf. Als hij telepathisch mij kon bereiken zat het goed. Hij was waarschijnlijk ook lid van de groep Magiërs waarvan ik nu net een paar minuten deel van was. Ik liep naar hem toe, en gaf mijn vader niet eens een afscheidsblik. ''Laten we gaan.'' zei ik met een rustige stem. Eenmaal buiten begon de jongen te vertellen. ''Ik ben Logan, jij bent Camilla als het goed is. Ik ben 645 jaar oud, een van de bedenkers van de dienst van de goede Krachten. De eerste 100 jaar zal ik je mentor zijn met jou gaven, aangezien jou gaven het meeste overeen komen met de mijne. Aangezien jij ook een speciale gave hebt; namelijk de krachten van het goed en kwaad kan ik jou niet alleen helpen. Gepindo heeft een strikt geheim boek nagelaten aan jou, zodat je weet wat je te wachten staat met jou krachten.'' Ik knikte alleen maar een keer. Het was wonderbaarlijk dat ik dit allemaal mee kreeg, normaal gesproken zou ik waarschijnlijk dicht klappen. ''Maar met ''de eerste 100 jaar'', hoe lang ga ik ooit leven?'' vroeg ik. Ik wou zijn leeftijd er eigenlijk niet bij rekenen, maar het verontruste mij nogal. ''Eigenlijk zo lang als je wilt. Sommige Magiërs besluiten om na 500 jaar te stoppen. Gepindo was een van de eerste Magiërs, en had besloten om door te gaan tot zijn dood. Hij had nog nooit gefaald, tot die ene opdracht...'' Ik had zo'n vaag vermoeden dat die opdracht best wel belangrijk was, omdat ze mij anders waarschijnlijk pas over een paar jaar of zelfs nog later hadden deelnemen in de dienst. ''Welke opdracht?'' vroeg ik. ''Of kunnen we er hier niet over praten?'' voegde ik er snel aan toe. Logan lachte. ''Ik denk dat het hier zelfs veiliger is dan thuis. Laten we eerst maar eens een geschikte plek uitzoeken waar veel mensen zijn.'' Het begon alleen maar vager te worden.