Victim of my own mind

Part 2 | In the end we all die and it doesn't matter in what we believed.

De rest van de dag ging eigenlijk redelijk snel voorbij, ondanks sommige vervelende dingen eeuwen leken te duren. Ik liep traag naar mijn fiets die ergens in het fietsenhok stond, ook al wist ik niet meer precies waar. Na drie rondjes in het fietsenhok had ik mijn fiets nog steeds niet gevonden en ik vloekte zacht vanbinnen. Ik voelde mij bekeken, maar ik verdrukte dat gevoel. Natuurlijk keken mensen naar mij, dit werd namelijk al mijn vierde rondje fietsenhok. Ik schaamde mij diep, en ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. ''Hey, is er iets?'' Aan de stem hoorde ik dat het de knappe, populaire jongen was van de pauze. Ik schrok en draaide mij snel om. ''Hai, nee natuurlijk niet.'' Eigenlijk had ik spijt van mijn woorden, aangezien ik toch echt mijn fiets kwijt was en vooral omdat ik niet na had gedacht over wat ik moest zeggen. Ik voelde mij nog roder worden. ''Oh, ik dacht dat er iets was. Dit is al de vijfde keer dat je hier langs komt?'' ''Euhm, dat kan wel. Iets in die buurt denk ik.'' Ik had net zo goed kunnen zeggen dat het de vierde keer was. Ik had zin om mezelf voor mijn hoofd te slaan en dus trok ik een raar gezicht. ''Ik zoek mijn fiets.'' Oké, eindelijk zeg ik eens iets zinnigs, denk ik? Hopelijk. Oh please, doe iets aan jezelf. Dit word niets, je kan net zo goed weg gaan. ''Hoe ziet hij er uit?'' vroeg hij met een of andere oogverblindende filmster glimlach. ''Wie?'' vroeg ik, nog steeds verblind. ''Je fiets.'' Hij glimlachtte nog breder en ik viel bijna flauw. Word niet verliefd. Liefde is pijn. Shut up, niet nu. ''Het is een nieuw model, best hip enzo.'' En ik lachte een beetje sarcastisch. Domme humor. Dat hoef je mij heus niet wijs te maken, ik weet het. Oh god, ik praatte weer tegen mezelf. ''Bedoel je zoiets als dit?'' hij stuurde mij een enorme knipoog, kennelijk had hij mijn kleine hint begrepen of hij maakte een grapje, in ieder geval hij wees naar mijn fiets en ik had geen idee hoe mijn fiets daar terecht was gekomen. ''OMG, dat is hem serieus. Thank you. Dankje, echt. Maar euhm, ik moet gaan. Doei!'' Ik hoopte maar dat hij mijn vertrokken gezicht niet had gezien, anders dacht hij nog dat ik het niet meende. Ik meende het wel, maar ik schaamde mij diep over alles wat ik deed. Failture. Ja. Different. Ja. Strange. Ja. Worthless.  J... ''Stop'' hoorde ik de jongen achter mij. Ik realiseerde dat ik niet eens zijn naam wist, maar ik durfde het hem niet te vragen. ''Je bent niet falend, raar of waardeloos. Je bent wel anders, maar wie zegt dat dat een negatief ding is?'' ''Ik.'' Ik fietste zo snel mogelijk weg, op weg naar huis. Ik was bang, die jongen had precies gezegd wat ik over mezelf had gedacht, alleen dan tegenovergesteld. Onderweg naar huis floten een aantal hangjongeren naar mij, om te laten zien dat ik even veel waard was als een hond. Waardeloos.