If I Were A Boy

3

Medya Ronaldomuz. Bu adama ölüyorum ❤️

Ölmek istiyordum. Gerçekten şu an ölmek istiyorum. Ah hayır, kimi kandırıyorum ki? Aslında hepimiz sıkıntılarımız yüzünden ölmek istediğimizde bile bir çıkış yolu arayan insanlar değil miyiz? Kim ölmek ister ki? Kim gerçekten yok olup gitmeyi ister ki? Yalnızca cesur insanlar söylediği herşeyin arkasında dururlardı ve ölmek istediklerinde gerçekten ölürlerdi.

Beni Neymar'ın elinden ancak ilahi bir güç kurtarabilirdi. O çok zengin ve oldukça güçlüydü. Eğer onu öpmezsem başım büyük belada demekti. Belki de kolumdan tuttuğu gibi beni polislere verirdi. En kötüsü de Ronaldo ile olan trajik ev hayatım başlamadan sonlanırdı.

Neymar'a verecek param yoktu. Ayrıca hiçbir güç beni onu öpmeye ikna edemezdi. Bana diyetisyenliği kazandıran muhteşem beynimi çalıştırdım ve o hayin planı kurdum. "Eğer Neymarsan iş değişir." Duruşumu dikleştirip ona iyice yaklaştım. "Seni öpeceğim ama lütfen gözlerini kapat."

"Demek oyun oynamayı seviyorsun," diyen Neymar tek kaşını kaldırıp omuz silkti. "Pekala istediğin olsun." Gözlerini kapattığında kısa bir süre kusursuz yüzünü inceledim. Böylesine esmer bir tene sahipken saçlarını hangi mantığa hizmeten boyatmış olabilirdi ki?

Canının çok fazla yanmamasını umarak biraz da bunun onu oyalamasını isteyerek bütün gücümü topladım ve kasıklarına tekmeyi geçirdim. Neymar acı dolu bir çığlık atıp arkamdan "Küçük o.ospu," diye bağırırken ben çoktan topuklamıştım bile.

"Üzgünüm bayım ama bir Barçalıyı öpeceğime eşeğin kıçını öperim daha iyi." Sesimi duyurabileceğim şekilde bağırıp zaten çok fazla uzaklaşmadığım Ronaldo'nun evine doğru hızla koşmaya devam ettim.

Bahçe kapısını arkamdan sıkıca kapattıktan sonra öne doğru eğilip seri bir şekilde nefes alıp verdim. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki kaburgalarım bu durumdan oldukça rahatsız olmaya başlamıştı. Elimi karnıma bastırıp "O can sıkıcı bandaj göğsümde olmadığı için şanslıyım," diye mırıldandım.

"Neredesin sen?" Anita nın sesi çöp tenekesinden fırlayan kedi misali yerimden sıçramama neden oldu.

Az önce karnımda olan elimi kalbime bastırdım "Kalbime iniyordu."

"Ronaldo birazdan gelir ve seni bu şekilde görürse bazı şeyler sadece kalbine inmekle kalmaz." Anita bileğimi tutup beni içeri doğru çekiştirdi.

"Nereme iner mesela?" Gülümsememi bir türlü bastıramıyordum. Kendimi kötü hissettiğim zamanlarda o bana Ronaldo ve benimle ilgili kurgular anlatırdı. Hiç de masum olmayan o kurguları dinlerkende gülümsememi bastırmazdım.

"Hayır Diana. Şu an hiç de sırası değil."

"Hadi söyle," diye ısrar ettim. "Nereme indirir mesela?"

Merdivenlerin önünde durup bana sert bir bakış attı. "Kafana indirir mesela. Balyoz ya da bir beyzbol sopası ile."

"Ah! Bu hiç hoşuma gitmedi."

"Yukarı çıkıp duş al. Sonrada hazırlanıp kahvaltıya in." Anita bir bana bir de salona bakıyordu. Burada olmam onu son derecede endişelendiriyordu. Benim yüzümden işinden olmak istemiyordu. Kendine göre haklıydı ama göğsünde sıkı bir sargıyla mumya gibi dolaşmak zorunda olan da o değil bendim.

"Sana söylemem gereken bir şey var." Neymar olayını ona anlatmak için çıldırıyordum. Tamam Neymar'a borçlu olmam hoş değildi. Belki de en çok ihtiyacı olan şeye tekme atmış olmam da hoş değildi ama onun beni öpmek istemesi kendimi şımartmam için yeterli bir sebepti. Sonuçta milyonlarca kadın onu öpebilmek için herşeylerini feda edebilirdi.