UMUDUNU KAYBETME [Demi Lovato-Liam Payne]

UMUDUNU KAYBETME

Daha önce hiç, hayatın yakanızdan düşmesini istediniz mi? Uçan bir kuş gördüğünüzde kendinizi onun yerine koyup, sevdiklerinizi ardınızda bırakıp gitmek istediniz mi? Yıllar önceden belirlediğiniz bir mektup bırakıp bir uçurumdan atlamak istediniz mi? Ya da en basitinden bir kurşunla hayatiniza son vermek. Bileklerinizi kesip , nefret ettiğiniz bedeninizi sağlam bir avizeden sallandırmak?
Emin olun, her ömrümün bilinmeze sürüklendiği an istiyorum , ve hayat yakamı bırakmamak da kararlı.
Şimdi dönüp hayatınıza bakın ve bunlardan en az birini düşünüp düşünmediğinize. Eğer bunların en az birini bile düşünmediyseniz şanslısınız demektir. Mükemmel bir hayatınız var demektir. Ve şimdi sizin kadar şanslı olmayanları düşünün.
Ve birşey diyeyim mi?
Hayatınızı sevin.

Düşüncelerimi bölen annemin sesi olmuştu "Hayir Demi bunu yapmana izin veremem" dedi. Ne demek izin veremezsin bu benim hayatım ve son günlerimi iyi geçirmek benim hakkım. Annemi kırmayı asla istemem ama bunu ne kadar istemesemde yapmak zorundayım "Anne seni kırmak istemiyorum ama bilmelisin ki hastalığım tedavilerle bir karşılık vermiyor. Hatta daha da kötü oluyorum... En azından tedaviyi bırakıp arkadaşlarımla, ailemle.. Seninle zaman geçirirsem son günlerim de mutlu olurum.. Lütfen izin ver.. Lütfen" Belki anlamışsınızdır konunun ne olduğunu ama ben yine de aciklik getireyim. Kronik Obstrüktif Akciğer(KOAH) hastaliginiz taşıyorum bedenimde, bu hastalık az once anneme de dediğim gibi ciddi bi hastalık ve ben ölmek üzereyim ama hiç kimse bunun farkında değil , ben hariç. Belki de farkındalardır ama kabullenemiyorlardır. Her neyse konumuz şu an , şu saçma oksijen hastalığı ırsi bi hastalık bana da babamın genlerinden gelen bir hastalık ve umudumu kaybettigim yerde burası ,babam bu iğrenç hastalık yüzünden ben daha iki yasindayken öldü. Ve bende öleceğim. "Nerden biliyorsun kötüye gittigini durumun. Umudunu kaybetme canım elbet bir sekilde kurtulacaksın bu hastalıktan ve bu hastalığı geçiren senin gibi umudunu kaybetmiş insanlara umut olacaksın. Tek yapman gereken umudunu kaybetmeyip tedaviye devam etmek" evet umudunu kaybetmiş insanlara umut olmak guzel bir sey ama bu hastaligi gecirip de 30 yasina gelebilmiş kimse yok dünya da. "Anne.. Lütfen beni seviyorsan izin ver. Bu hastalığı sizinle de birlikte geçirebilirim.. Hem ben san tedaviye nokta koyuyorum demedim ki sadece her gün 4 saat o hastaneye gidip gidip gelmicem. İlaçlarımı kullanacağım sadece hastaneye gitmeyeceğim" tabii ki de o ilaçları kullanmayacaktım. Belki şu an beni haksız olarak görüyorsunuzdur, ama günün en güzel saatlerini hastanede geçiriyordum yanima refakatçi sokmuyorlardı ve telefonu da elimden alıyorlardı, ve ben zaten hastaneye gelmek icin saat 12'de kalkiyorum, saat 01'de tedavi başlıyor ve bu yüzden uyuyamiyorum da 4 saat canım sıkıla sıkıla oturuyordum. Gene konusmamızı kesen annem olmustu. "Peki.." annemin boynuna kollarimi dolayıp yanaklarını optugumde galiba sıkılmıştı ki "Tamam. Tamam. Hemen sevinme ilaçlarını gözümün önünde iciceksin" o haplari içmemek de ısrarlıyım cunku saat 5'de içtiğim hap uykumu getiriyordu ve ben uyuyordum ve saat kaçta uyanıyorum biliyor musunuz? Aksam 11'de o saat de dışarı çıkmayı sevmiyorum ve bundan dolayi 5 yasindan belli evden çıkmıyorum neredeyse. Tabii hastaneyi saymazsak, zaten ordan çıktığım mı var ki.. "Tamam canım annemmm" dedim annemin son hecesini uzatarak. Kahvaltı masasından kalktım yine her zaman ki gibi , hiç birşey yemeden. Hiç bir şey yemiyorum ama yine de bu ilaçlar yüzünden kilo alıyorum. Yukarı çıkıp üstümü degistirmeye karar verdim ve odama çıktım. Gardrobun karşısında ki yatağımın ucuna oturup kıyafetlerimle bakışmaya başladım. Ve biraz koyu lacivert pantalonumla ,beyaz ip askılı biraz açık olan bluzumu aldım bunu annem bana kesinlikle giydirmeyecek , ama denemekten ne cikar degil mi? :-) (bu A oluyor)