Karanlığın Işığı

1.Bölüm:MEKTUP

Babam dahil evimizdeki bu kalabalığa bakıyordum , bakıyordum bakmasına ama bir şey anladığım söylenemezdi.Neden herkes ağlıyordu? Ya da neden herkes simsiyah giyinmişti? Peki annem neredeydi? İnsanların kıyafetlerinin üstüne neden annemin resmi yapıştırılmıştı? Peki neden kimse beni anaokuluma götürmüyordu? Aklımda bir sürü soru vardı ve kafam çok karışmıştı ama bunları düşünecek vaktim yoktu eğer okula gitmezsem öğretmenim çok kızardı. Yavaşça merdivenlerden inip babamın yanına gittim ve kucağına oturdum. Babam da ağlıyordu o ağlayınca benim de ağlayasım gelmişti. "Neden ağlıyorsun babacığım?" diye sordum. "Canım biraz sıkıldı da o yüzden benim güzel kızım bir şey yok"diyip gülümseyerek saçlarımı okşamaya başladı babam." Baba" dedim aklımda çok soru vardı. Sadece birini sorarak başlamak istedim konuya "Annem nerde?" diye sorduğum an babam daha fazla ağlamaya başladı ve o anda bakıcım Mine abla beni babamın kucağından aldı ve "Anne şimdilik bir yere gitti Gece'ciğim ama merak etme yakında gelecek" dedi Mine ablaya inanmıştım çünkü onu çok seviyordum ve o bana asla yalan söylemezdi. O çok iyi biriydi. "Tamam o zaman peki bu insanlar neden ağlıyor?"dedim o ağlayan ve siyah giyinmiş insanları parmakla göstererek sonra yaptığımın ayıp olduğu aklıma gelince hemen indirdim elimi annem hep "İnsanlar parmakla gösterilmez kızım ayıp." derdi. Annem aklıma gelince güldüm.Mine abla yanıma geldi ve "Onlar da baban için üzülmüşler canım baban ağlıyor ya o yüzden." dedi. "Hmm anladım Mine ablacığım peki şeyy ben okuluma gitmeyecek miyim?" diye sordum . "Hayır Gece'ciğim bir süre izinlisin o yüzden gitmeyeceksin.Hadi şimdi odana git ve uyu uyandığında annen senin başında olacak." dedi ve gülümsedi. "Söz mü?" diye sordum emin olmak için."Söz." dedi Mine ablam.Gülümsedim ve kafamı salladım. Annemin yanıma geleceğini dünüşününce koşarak odama gidiyordum ki bir masanın üstü de annemin küçük resimleri vardı ve yanında da bir kutu iğne vardı. Annemin resimlerini görünce gülümsedim ve bir tanesini alıp öptüm. Ardından koşarak odama çıktım ve yatağıma uzandım aklıma Mine ablanın verdiği söz geldi annem gelecekti ve uyandığımda yanımda olacaktı gülümsedim , sonra da kendimi uykunun sıcacık kollarına bırakıverdim...
O gün Mine abla bana ilk defa yalan söylemişti. İlk ve son defa... Ondan sonra uyandığımda ne annem vardı başımda ne de Mine abla."Geceeee" Asya'nın bana seslenmesiyle bilgisayarımın ekranındaki annemin yanağına tatlı bir öpücük koydum ve elimdeki annemin o cenaze günü herkesin üzerinde asılı olan fakat benim küçükken nedenini bir türlü çözemediğim fotoğrafı da cüzdanıma koyup bilgisayarımın kapağını kapattım.Ne çok özlemiştim onu öyle..."Yine mi fotoğraflara bakıyorsun sen?" dedi Asya nasıl da tanıyordu en yakın arkadaşını."Hayır sadece internette bir kaç ufak araştırma yaptım iş bulmak için."diye yalan söyledim bu hayattaki tek dostuma."Hmm inandim. Neyse sana bir zarf gelmiş kapıda postacı bekliyor. Bir bak bakalım neymiş bende merak ettim." Şaşırmıştım."Allah Allah! kim bana ne yollar ki?" diye söylenirken kapıya varmıştım bile. Adamın söylediği yere imza atıp zarfı aldım ve içeriye geçtik.Bir koltuğa oturdum ve zarfın önünü arkasını çevirmeye başladım. En sonunda bir yazı gördüğümde duraksadım ve yüzümdeki o şaşkınlıkvari tebessüm silindi.Zarfın üzerinde Kızıma.... yazıyordu. Asya da yüzümdeki tebessümün silindiğini anlamış olacakki hemen gelip yanıma oturdu ve zarfa baktı.O da en az benim kadar şaşkındı.Kendime gelmem için beni dürttü ve eliyle zarfı işaret etti. Açmaya korkuyordum ama bir o kadar da merak ediyordum yavaş hareketlerle zarfı açmaya başladım.Ardından içinde yazanları okumaya başladım.
"Merhaba güzel kızım... Ben baban..."
Evet babam hani şu yıllardır konuşmadığım görüşmediğim babam. Hani şu güzel kızını hiç arayıp sormayan babam... Bu mektup hiç hayra alamet değildi.Belliydi ve ben sıkıntıyı şimdiden hissetmeye başlamıştım...
***
Evet arkadaşlar umarım beğenirsiniz...

Sizce mektupta ne yazıyor?

Gece ve babasının arasındaki sorun ne?

Evet tahminlerinizi bekliyorum...
😆😆😘