Dans eden marulları izledim öylece.
Çok dramatiklerdi.Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.Marulların efendisi yaşlı gözleriyle bana baktı ve işte o an tüm dünya birkaç saniyeliğine durdu.
"Gel. Sen de dans et.Katıl aramıza.İlk marul dansını öğrenen insan ol." Dediğinde ayaklarım yerden kesilmişti sanki.Ben de dans etmek istiyordum!Ben de bir marul olmak istiyordum!Bu teklifi reddetmek imkansızdı !
"Tamam." Derken sesimin titrememesi için elimden geleni yapmıştım.
Bana gülümsedi, marulların efendisi.Sürünerek yanıma gelmeye başladı, kalbim patlayacakmış gibi hissediyordum .
Süründü .
Süründü..
Süründü...
Tamam, beş dakikadır sürünüyordu.En iyisi ben onun yanında gideyim diye düşündüm.
Adım atmaya çalıştığımda acı gerçekle karşılaştım. Vücudum marulun cazibesine öyle kapılmıştı ki haraket dahi edemiyordum!
"Sabretmelisin evlat.", dedi, marulların efendisi. Ve ekledi : "Yanına geleceğim, bekle ki ödüle erişebilesin."
Başka çarem yoktu, beklemeye başladım. Sürünürken kusmuk ve sümük karışımı bir şeye benziyordu ama olsun.
O, marulların efendisiydi.
Güldüğünde içimdeki havuçları çiftleştirme dönemine sokan...
Ama...
Anlamadığım bir şey vardı...
Diğer marullar neden gelmiyordu?
Dans ederken büyük bir ahenkle marulların efendisine uyarlarken neden şimdi onu yalnız bırakıyorlardı?
Gözümden dramatik bir şekilde bir damla gözyaşı aktı. Ve oracıkta söz verdim.
"Marul olduğumda marulların efendisini terketmeyeceğime ve her gün ona opera söyleyeceğime Blabla yemini ederim! "
Marulların efendisi yine o efsanevi gülüşünü sundu bana.
Ah.
Donuyorum.
Bazı insanların gülüşü vardır, içinizi ısıtır ya...
Marullarda tam tersi oluyormuş , onu öğrendim.
Ama sıkıntı yok. Soğuğu severim.
Her gün bir yeni bölüm gelecek.Daha da fazla olabilir :)
Hiçbir zıvır anlamayanlar , devam edin 1. Bölümde anlayacaksınız :D
