De beste zomer ooit (acid)

||16||

Ik zit op de trein, en ik ga zowat kapot van de stress. Ik ben net overgestapt op de trein naar Blankenberge en dat betekent dat ik Nathan in minder dan twee uur ga zien. Ook al lijkt twee uur nog best lang, het is niets tegen de twee weken die ik hem heb moeten missen.  

En het is ook nog eens lang geleden dat ik nog aan de zee ben geweest, of toch aan de Belgische kust. Ik had een spotify playlist opstaan die ik vorige week heb gevonden, hij heet 'You're a wizard, Harry', en het liedje Seaside van the Kooks kwam op. Ik moest glimlachen toen ik naar de tekst luisterden hij deed me aan mij en Nathan denken. 

Voor ik het wist, kwamen we aan op het station van Blankenberge, ik keek door het raam om te kijken of hij er al was. Ik had me erop voorbereid dat hij te laat zou komen, maar hij was er al. Het gevoel dat ik in mijn borst kreeg toen ik hem zag was moeilijk te beschrijven, het is het gevoel dat ik altijd krijg als mijn otp uit een boek of film kust, maar dan veel sterker. Ik stapte van de trein en bijna vergat ik mijn rugzak.

Ik ben zo blij dat ik weer bij Nathan ben en kan het eigenlijk nog niet echt vatten. Ik liep naar hem toe en pakte hem in mijn armen, ik keek naar hem op en kuste hem, het was een kus vol verlangen. Ik glimlachte en pakte hem nog steviger vast dan daarvoor. "Ik heb je zo gemist" fluisterde ik, "Ik jou ook". Hij kuste me nog een keer en alles viel op zijn plaats, "laten we gaan" zei hij, ik had hem nog steeds in mijn armen, maar ik had mijn hoofd tegen zijn borst gelegd "ik heb je zoveel te vertellen". Hij kuste mijn haar en liet me los om op zijn fiets te gaan zitten. "Let's go"