De beste zomer ooit (acid)

||18||

Toen hij naar boven kwam met twee borden sprong ik recht, ik was iets minder enthousiast toen ik zag wat er op het bord lag. Ik had hem natuurlijk helemaal niet gezegd dat ik geen roerei lust, maar ik durfde het nu ook niet meer zeggen. Hij had nu al die moeite gedaan om dit speciaal voor mij te maken, dus ik besloot om het gewoon alsnog op te eten. "En? Ben ik geen geweldige kok?" vroeg hij. Ik knikte terwijl ik nog een hapje naar binnen stak, maar het moest van mijn gezicht af te lezen zijn want. "Oke ik weet dat ik niet super kan koken, maar is het echt zo erg?" vroeg hij. "Nee nee het is wel goed klaargemaakt, denk ik, dat is het niet... ik lust gewoon niet zo graag ei... Maar het is oké hoor ik eet wel gewoon brood geen probleem" vervolgde ik snap. "Moet je echt niets anders hebben?" ik schudde mijn hoofd, "nee hoor, dit is goed. Toch bedankt voor de moeite."

"Is er nog iets wat je niet lust?". "Ik eet geen snoep, en mosselen en oesters" zei ik. "Oh nee mijn mama had net mosselen gekocht voor vanavond" zei hij, even schoot ik in paniek maar dan zag ik hem lachen en wist ik dat het maar een grapje was.
"Neeee, niet weer" zeg ik terwijl Nathan me weer heeft gekilled in Black-ops. "Hahhaha, wauw ik dacht dat ik slecht was hierin" lachte hij. "Hey, don't judge me, ik heb dit spel misschien 5 keer gespeeld hiervoor." hij grinnikte nog een beetje toen er op het scherm kwam dat hij gewonnen had. "Nog een potje?" vroeg hij. "Niet nog een keer 1v1 please, ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is wie daar het best in is"

Ik ging voor het raam staan en keek naar buiten, het regende vandaag eens niet voor de verandering, maar het was wel nog steeds koud. "Kunnen we straks eens naar de zee gaan? Ik ben altijd graag aan de zee als het niet mega druk is". "Ja dat is goed, take your shoes and let's go!"

"Kan jij mijn veters knopen alsjeblieft?" vraagt Nathan. "Kan jij echt je eigen veters niet knopen?", vraag ik hem verrast, "Dat is een van mijn weinige gebreken" antwoord hij met een grijns. "Alsjeblieft". "Misschien als je het heeeeeel lief vraagt" antwoord ik. hij stapt naar voor "Liefste Melanie, wil je alsjeblieft mijn veters strikken?", ik schud mijn hoofd "Nog niet lief genoeg". "Oke" antwoordt hij "dan zal ik moeten overschakelen naar een andere manier", en ineens kust hij me zachtjes. "Komt in de buurt" zeg ik zachtjes, en deze keer kus ik hem. Hij duwd me zachtjes tegen de muur en ik ga met mijn handen door zijn haren. Ik ging er zo in op dat ik de deur zelfs niet hoorde opengaan, en Nathan blijkbaar ook niet. Ik had het pas door toen ik een deur hoorde dichtslaan, ik duw Nathan snel van me af en probeerde al blozend mijn haar snel wat terug op orde te leggen. Daar stond de mama van Nathan. Ze keek ons met een betekenisvolle blik aan. "Jij moet Melanie zijn" zei ze. Nog steeds een beetje gegeneerd dat we betrapt waren stak ik mijn hand uit om die van haar te schudden. "Aangenaam..." zei ik. Ik wist eigenlijk niet goed hoe ik haar moest aanspreken. Alsof ze mijn gedachten kon lezen zei ze "noem me maar Michèle." ik glimlachte. "We gingen eigenlijk net naar het strand wandelen." zei nathan snel. Zijn mama knikte, het eten zal ongeveer klaar zijn rond 7 uur dus zie wel dat je dan ongeveer terug bent.

Als we beide buiten staan, lach ik nerveus. Nathan doet net hetzelfde. "Mijn veters zijn wel nog steeds niet geknoopt" zegt hij terwijl hij met zijn hand door zijn haar gaat. Ik lach naar hem en ga op mijn knie zitten om zijn veters eindelijk te knopen.