SAKLAMBAÇ

Bölüm 2:Annem

Ne 8 yaşındayım ne de 9 bildiğiniz gibi 17 yaşındayım şimdi diyiceksiniz ki 17 yaşında ki bir genç kız neden saklambaç oynasın yani ne yapabilirim ben günü gününden severim saklambaçı aslında annemle aramız iyi değildir ama saklambaç oynamak istermisin diye sorunca tabi benim kalbime 12'den vurdu o yüzden tabikiside e evet dedim. Saydığı ağacın oraya gidip sobe diyicektim ki birisi selin diye bağırmaya başladı hayır bir dakika bu.. bu benim annemdi.
-anne nerdesin diye bağırmaya başladım. Bak şimdi bu bir oyunsa... anne anne ya nerdesin offff yine beni bırakıp gitmişti işte bulamıyınca hemen çıkıp gidiyo oysa söz vermişti neyse ya boşver diyip eve gittim üzerime rahat kıyafetler çıkarıp giydim aşağıya indiğim zaman bir polis ve ambulans sesleri duyulmaya başladı hemen pencerenin yanına gidip yolun o tarafına baktım insanlar bir şeyin üstüne çullanmış bakıyolardı yaklaşık yarım saat sonra dağıldılar. Tam kapıyı açıp dışarı çıkıcaktım ki içeriye bir sürü insan geldi teyzemler yengemler anlamadım hepsi mahvolmuş bir şekilde
-ne oldu diye soruyorum cevap vermiyolar bende üstelemeden odama gittim anlaşılan annem... bir dakika annem anneme birşeymi oldu diye bağırmaya başladım odamın kapısını açtığım gibi karşıma yengem çıktı.
-yenge anneme birşeymi oldu diye ağlamaya başladım yengem bana sarılıp bana o lanet haberi verdi 'annen rahmetlik oldu' o an donup kaldım içeriden bağırışmalar yüksek sesle ağlayanlar vardı ama ben ben orda sanki yok olmuştum mahvolmuştum beynimde yengemin söylediği söz yankılanıyodu 'annen rahmetlik oldu' diye nasıl yani hangi ara anlamadım ben hiçbirşey biz beraber oyun oynuyoduk hayır hayır hayır ben bunu kabul etmiyorum babam iş kazasından dolayı vefat etmişti o öldüğü zaman ben 4 yaşındaydım kardeşim zaten yoktu annem bana hem babalık hemde abla kardeş gibi davranırdı nasıl yani anlamadım bir dakika annem nerde nasıl öldü hala bilmiyorum
-annem nasıl dedim hıçkırıkların arasından
-trafik kazası bebeğim araba çarpmış. Nasıl yarım saat boyunca baktığım kalabalık yerde sedyenin üzerinde uzanan annem içnmiydi yerde yatan benim annemiydş diye deli gibi bağırmaya başladım yengem yanıma sakin ol canım sakin ol
-ya yenge nasıl sakin olayım benim annem öldü annem ha nasık sakin olayım dedim ve yere yığıldım benim... benim... annem mi öldü.........
Bir saat sonra
Artık gözlerim kocaman olmuş göz altımdaki beyazlarım kıpkırmızı olmuştu ağlamaktan. Odamda oturmuş kuzenlerime bakıyordum,hepsinin elinde Kur-an'ı kerim vardı tamam çok din'le alakam yok ama yinede bir kaç şey biliyordum.birazcık uzanıyım diyicektim ki tam o an da bir çığlık bir bağırış sesleri duyuldu ,aniden ayağa fırladım ne oldu dedim yorgun ve titrek sesimle Sude ablam bilmiyorum der gibi baktı yüzüme ayağa kalkıp kapının kolunu yavaşça indirdim ve gelene bakıyım demiştim ki lanet olsun gelen babaanemdi 'selin selin'immmm'diye 'sanki beni çok seviyormuş gibi 'odama doğru geldi bende hemen içeriye girip odamın kapısını kilitledim merve,deniz,sude,buse ablalarıma baktım hepsi bana bön bön bakıyolardı. 'Babaannemin yüzünü görmek istemiyorum dedim sinirle , tamam dedi buse ablam gel otur biraz sakinleş ve
Sözünü yarıda kesip
-ben artık ALKOÇ soyisimlerle muhattap olmak istemiyorum defolup gitsinler bu evden istemiyorum diye bağırmaya başladım zaten günü gününden sevmezdim ben babamın sülalesini ya annemin akrabaları ya annemin genleri annem gibi çok güzel insanlardı onlar beni hiç ağlatmadılar beni herzaman mutlu ettiler hiç dışlamadılar "hiç ayrımcılık yapmadılar" onlarla bir ömür yaşamak isterdim. Tam o anda, kapı vurulma sesi aç kızım şu kapıyı diye bağırmaya başladı babaannem tabiki ben kapıyı açmıyıcaktım sinirle
-o kapı açılmıyıcak dedim
Ben onları hiçbirzaman istemedim istemiyicemde bir süre sonra kapı vurulma sesi kesildi bende kapı kilidinin ordan baktım kimse görünmüyodu yavaşça kapı kolunu indirip yatak odasına geçtim hızlıca burda kimse yoktu birazcık uzanıp kafa dinleyebilirim demiştim ki demez olaydım karşıma 1.78 boylarında kumral saçlı bir erkek gözüktü karşıma da bunun burda ne işi vardı.
-sen kimsin dedim şaşkın bir halde
-yan komuşunuzum dedi gayet normal bir şekilde
-b.b.ben amlamdım dedim kekeleyerek
-tamam ben anlatıyım adım buğra yan komuşunuzum annenden yemek alışvarişi yapardık
-ama ben seni hiç görmedim dedim
-tabikide görmezsin çünkü sen herzaman arka bahçede tekli salıncağa oturup kitap yada müzik dinlerdin
-ne? Nasıl? Bunu nerden biliyosun ? Ardı ardına sıraladım soruları
-çünkü ben seni hep izlerdim dedi gayet normalmiş gibi bir süre bakıştık
-peki senin kızların taziyesinde ne işin var ve...
-yine başlama bitmeyen sorulara dedi ve kıkırdadı o kıkırdayınca bende kıkırdadım
-ha şöyle dedi dedi ve yandan güldü
-sen nasıl bu eve...
-balkondan tırmandım dedi
-nasıl yani hiçmi korkmadın bizim balkonlar yüksektir
-evet o yüzden en alçak olandan tırmandım yani 'eliyle etrafı göstererek ' bu odaya dedi
-annemin odası dedim kısılmış sesimle
-şşşş tamam sakin ol dedi ve beni kollarının arasına çekti hayatımda hiç görmediğim tanımadığım adamın kollarının arsında ağlıyordum ama bu beni hiç rahatsız etmemişti o güven veren kollarının arsında hiç rahatsız olmamıştım nedenini bilmiyorum.