Dark Paradise

♣10♣

5 μέρες αργότερα..

Προχωρούσα προς το σπίτι γαλήνιος και ήσυχος , κάθε μέρα ξυπνάω το πρωί και πηγαίνω στο δάσος και κάθομαι εκεί χωρίς να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Απλά φέρνω αναμνήσεις στο μυαλό μου και έστω για λίγο ξεχνάω τι έγινε. Απαγόρεψα στον εαυτό μου να είναι συντετριμμένος μπροστά στους άλλους , οι μονές ώρες που θα κάνω τέτοιες σκέψεις θα είναι εδώ σε αυτό το δάσος.

Σήμερα η Μία μετά από ώρες συζητήσεις μας έπεισε να κάνουμε κάτι σαν κηδεία ώστε να την αποχαιρετησουμε , από την μια ίσως μας βοηθήσει αλλά από την άλλη δεν καταλαβαίνω πως αυτό βοηθάει ο πόνος θα υπάρχει ακόμα , η απώλεια θα φαίνεται κάθε μέρα και τίποτα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο όσο και αν δεν το παραδέχονται , ίσως ο πόνος να απαλύνει με τον καιρό αλλά δεν θα φύγει.

Μπαίνοντας στο σπίτι πηγαίνω στο δωμάτιο ώστε να βάλω κάτι για την "κηδεία" , εκεί βρίσκω τον Τζακ να κάθεται στο κρεβάτι κοιτάζοντας ευθεία μπροστά σκεπτικός , δεν νομίζω να κατάλαβε καν ότι μπήκα στο δωμάτιο.

"Ειι Τζακ! Ξύπνα!" κουνάω το χέρι μου μπροστά στα μάτια του. Γυρνάει και καθώς με κοιτάει τείνει το χέρι του προς μια κατεύθυνση και βλέπω οτι μου έχει φέρει να βάλω ένα μαύρο κουστούμι.

"Δεν θα φορέσω ένα ηλίθιο επίσημο ρούχο Τζακ , δεν θα κάνει καμία διάφορα δεν θα είναι εκεί για να μας δει." του λέω περισσότερο σκληρά από ότι θα ήθελα.

"Δεν έχει σημασία ηλίθιε αν θα μας δει ή όχι! Κατάλαβε επιτέλους ότι το να φέρεσαι σαν μαλακας δεν θα αλλάξει κάτι! Αυτή είναι η κατάσταση! Τώρα βάλτο γιατι πρέπει να φύγουμε!" είναι πολύ θυμωμένος καθώς βγαίνει από το δωμάτιο. Υποχωρω κάνοντας ότι μου είπε αλλά καθώς πάω να βάλω την γραβάτα το σκέφτομαι λίγο και την πετάω πάνω στο κρεβάτι. Τον βλέπω μπροστά από την πόρτα και καθώς πάω να τον ρωτήσω αν θα πάμε με το αμάξι μου , μου δείχνει τα κλειδιά του και αρχίζει να προχωράει, μπαινει στο αυτοκίνητο και κλείνει με δύναμη την πόρτα.

Δεν ήξερα καμία λεπτόμεριά για το τι ακριβώς θα κάνουμε και όταν φτάνουμε έξω από το σπίτι της Άλις η όραση μου αρχίζει να θολώνει. Ανασυγκρότω γρήγορα τον εαυτό μου παίρνοντας το κανονικό μου ύφος καθώς βγαίνω απο το αυτοκίνητο.

Μέσα στο σπίτι βλέπω τον Τομπυ και την Μία. Δεν υπάρχει κανένας συγγενείς της Άλις έτσι και αλλιώς. Όταν φτάνουμε η Μία μας υποδέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο αλλά ούτε εγώ αλλά ουτε και ο Τζακ κάνουμε τον κόπο να της απαντήσουμε.

Νευει σε ολους μας να κάτσουμε καθώς παιρνει ένα τεράστιο μεταλλικό πράγμα στο στο σαλόνι που από πάνω του κρέμεται μια ονειροπαγιδα.

"Όπως ξέρουμε όλοι η Άλις είχε αυτην την ονειροπαγιδα από πάντα είναι σίγουρη πως όλοι θυμόμαστε πως την πρόσεχε πάντα. Οπότε αποφάσισα ότι θα την κρεμάσουμε έξω από το σπίτι ώστε όποιος την βλέπει να σκέφτεται πως ότι και να γίνεται τώρα στην ζωή του θα υπάρχει πάντα κάτι που θα τον παροτρύνει να προσπαθήσει και να το ξεπεράσει." ήταν επικεντρωμένη σε αυτά που έλεγε που ήταν απλά γελιο. Μόλις είχε χάσει την φίλη της και ήταν μετά στο σπίτι της λέγοντας ηλιθιότητες για ελπίδα. Λέγοντας σε εμάς για ομορφιά και για ελπίδα. Άρχισα να γελάω νευρικα. Όλοι με κοίταξαν περίεργα. Μετά από τόσες μέρες ήταν το πρώτο φανερό αίσθημα που ειχα. Δεν μπορούσα να σταματήσω απλά γελούσα χωρίς σταματημό.

"Τζέιμς τι κανείς;!" φώναξε η Μία

"Συγνωμη αλλά άκουσες αυτά που είπες μόλις;! Ποια ελπίδα Μία! Ποια ελπίδα; Ζω όλη μου την ζωή βλέποντας εφιάλτες και θέλοντας να πάρω εκδίκηση σκοτώνοντας κόσμο απλά για να νιώσω καλύτερα , γίνομαι ιδιος με το κτήνος που σκότωσε την οικογένια μου απλά και μόνο για μια υπόσχεση που έδωσα που στην τελική δεν έχει καμία σημασία γιατί ότι και να κάνω δεν θα φέρει πίσω την μητέρα μου αλλά ουτε και την αδελφή μου. Σκότωσα τόσο κόσμο και έγινα ακριβώς σαν τον Μάικλ , άφησα παιδιά χωρίς πατέρα και γυναίκες χωρίς τον σύντροφο τους για εκδίκηση και το μόνο που κέρδισα ήταν να χάσω ακόμα ένα άτομο που νοιαζομουν. Οπότε μην μου μιλάς για ομορφιά στον κόσμο και για ηλιθια όνειρα ο κόσμος είναι και θα είναι γεμάτος αδικία , ψευτιά και ασχήμια και το πιο τρελο είναι ότι εμείς οι ίδιοι τον καταντήσαμε έτσι!" το γέλιο μου είχε σταματήσει και όλοι με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια , δεν ξέρω πως τα είπα όλα αυτα.

"Όσο ίδιος και να έγινες όσο δίκιο και να έχεις δεν θα τα παρατήσουμε τώρα Τζέιμς , δεν θα χάσουμε στο ίδιο μας το παιχνίδι. Θα συνεχίσουμε γιατί αν δεν συνεχίσουμε τότε η Άλις πέθανε άδικα!" μου απαντάει ο Τομπυ.

"Συνεχίστε το αν θέλετε αλλά θα το κάνετε μόνοι σας. Εγώ τελείωσα!" τους γυρνάω την πλάτη κατευθυνόμενος προς την έξοδο καθώς το μάτι μου πέφτει σε κάτι που αναβοσβήνει. Σταματάω και καθώς το κοιτάω καλύτερα το δωμάτιο γεμίζει καπνό και αμέσως όλα σκοτεινιάζουν.