Follow The Footprints... (M.G.C.)

2 Μαϊου

"Πως σε λένε?"ρωτάω την γυναίκα που μόλις γνώρισα σε εκείνο το μπαρ. Ήταν ηλίθια αρκετά για να με αφήσει να την συνοδεύσω στο σπίτι της. Άλλα νομίζει εκείνη, άλλα θέλω να κάνω εγώ.

"Nancy"απαντάει ναζιάρικα. Σχεδόν με αηδιάζει. ''Εσένα?"   

"James"πετάω το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό. Τι? Να της πω το αληθινό ή να συστηθώ: 'Γειά! Είμαι ο γνωστός Βασανιστής. Θες να πάμε σπίτι σου να σε βασανίσω λίγο και μετά να σε σκοτώσω?' Δεν νομίζω να πιάσει.

"Απλά πρέπει να κάνουμε ησυχία, γιατί θα ξυπνήσουμε τον αδελφό μου."

"Φυσικά"απαντάω, αν και αυτό που θέλω να πω στην πραγματικότητα είναι 'Εξαιρετικά! Τώρα έχω δύο θύματα!' 

Φτάνουμε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Ανοίγει την πόρτα και με αφήνει να περάσω. Αν κρίνω από την διακόσμηση, είναι αρκετά πλούσιοι. 

"Το δωμάτιό μου είναι από εδώ."μου δείχνει προς τον διάδρομο ευθεία.

"Ας κάτσουμε εδώ."δείχνω προς την τραπεζαρία. 

"Εντάξει."απαντάει διστακτικά.

Μόλις κάτσει στην καρέκλα της, βγάζω τις χειροπέδες από την τσέπη μου και τις της φοράω. Στην αρχή χαμογελάει, νομίζοντας πως θα παίξουμε κάποιο 'παιχνίδι' αλλά αφού βλέπει το μαχαίρι, αρχίζει να κλαίει. Την κοιτάω με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, ενώ εκείνη με παρακαλάει να την αφήσω να ζήσει επειδή είναι η μόνη οικογένεια που έχει ο αδελφός της. 

Τελικά μετά από λίγο φέρνω και τον αδελφό της μέσα. Δεν είναι παραπάνω από 17 ετών. Την αναγκάζω να κοιτάει όση ώρα τον βασανίζω και τον σκοτώνω. Τελικά αποτελειώνω και εκείνη. 

Αυτή την φορά, ήμουν πολύ ευρηματικός! Μα πως κανείς δεν σκέφτηκε, τι μπορείς να κάνεις με ένα κουτάλι? Πλάκα είχε.

Για άλλη μία φορά, δεν άφησα αποτυπώματα. Έφυγα με την ησυχία μου. Και αύριο, όλοι θα είναι σοκαρισμένοι και θα το συζητάνε.

........................................................................................ 

Αυτός ήταν ο αγαπημένος μας δολοφόνος!

Τώρα με το σχολείο, θα ανεβάζω όποτε βρίσκω χρόνο.