Infinity - boek 1

Chapter 1

"Ik ben een sociale blunder."
"Nicholas Ambrosius Gautier! Let op je taal, jongeman!"
Nick zuchtte bij zijn moeders scherpe toon. Ze stond in de kleine keuken en keek op zijn oranje Hawaï shirt neer. De kleur en stijl waren slecht genoeg. Het feit dat het geïllustreerd was met roze zalm, was nog erger.
"Mam, ik kan dit niet dragen naar school. Het is..." -hij stopte even om een woord de kiezen dat hem niet levenslang huisarrest zou geven- "afschuwelijk. Als iemand me ziet in dit, dan word ik verbannen naar de loser-hoek van de kantine."
Zoals altijd negeerde ze zijn protest. "Och, zwijg. Er is niets mis met dat shirt. Wanda zei me bij de Goodwill winkel dat het van een herenhuis kwam. Het is van iemand geweest die galant en net was. Dat is hoe ik jou wil opvoeden."
Nick knarsertande. "Ik ben liever een delinquent die niet wordt uitgepikt."
Ze liet een zucht ontsnappen. "Niemand gaat je uitpikken, Nicky. De school heeft een strikt geen-pesten beleid."
Ja, tuurlijk. Dat was het contractpapier waar het op was geschreven niet waard. Zeker sinds de pestkoppen een stel idioten waren die het toch niet konen lezen.
Djeez. Waarom wilde ze niet luisteren naar hem? Het was niet dat hij niet elke dag naar de leeuwen ging en dwars werd gezeten. Eerlijk gezegd was hij het beu en er was niets wat hij ertegen kon doen.
Hij was een gigantische loser en niemand zou hem dat laten vergeten. Niet de leerkrachten, niet de directeur, en zeker niet de andere leerlingen.
Waarom kan ik niet vooruit in de tijd gaan en de hele middelbare school overslaan?
Omdat zijn moeder hem het niet zou laten doen. Alleen gangsters stoppen met school en ze werkten niet zo hard als zijn moeder om een waardeloos kind op te voeden.
Was er geen andere manier om een paar jaar school te missen?
Misschien een goede aanval van parvo..
Je bent geen hond, Nick.
Inderdaad, geen enkele hond zou dood gaan door het dragen van dit overhemd.
Oké, hij zou gewoon doen zoals altijd.
Het hemd dragen en uitgelachen worden, alweer.
Oké, laat ze maar lachen. Hij kon dat toch niet stoppen. Als het zijn hemd niet was, dan waren het wel zijn schoenen of zelfs zijn naam. Nick the dick, of dickless Nicholas.
"Op een dag, mam, ga ik ons een goed huis kopen." Met coole spullen erin.
Ze lachte, maar hij kon zien dat ze hem niet geloofde. "Ik weet het, Nick. Ga naar school. Ik wil niet dat je stopt, zoals ik." Ze gaf hem een trieste glimlach. "Je ziet waar het me gebracht heeft."
Schuldgevoel bekroop hem. Hij was de reden dat zijn moeder was gestopt met school. Zodra haar ouders wisten dat ze zwanger was, moest ze kiezen.
De baby opofferen, of het huis in Kenner, haar opleiding en familie.
Voor redenen die hij nog steeds niet begreep, had ze voor hem gekozen.
Het was iets dat Nick zichzelf nooit zou vergeven.
Maar op een dag zou hij haar alles teruggeven. Ze verdiende het en ze zou het krijgen.
Voor haar droeg hij nu dit afschuwelijk shirt.
Zelfs als het hem zou doden...
Proberend om niet te denken aan wat er kwam, at Nick snel zijn ham op.
Met een beetje geluk was Stone niet op school vandaag. Had hij een ziekte gekregen.

"Het lijkt alsof hij was gaan vissen en is teruggekomen met dat hemd in plaats van echte vis."
"Ik denk dat het zelfs licht geeft in het donker."
"Ik gok dat er nu ergens een naakte landloper zich afvraagt wie zijn shirt heeft gestolen. Huh, hoe lang heeft hij die schoenen trouwens? Ik denk dat mijn vader zo'n paar heeft gehad in de jaren tachtig."
Nick probeerde ze te negeren en dacht aan het feit dat ze echt dom waren. Geen van hen zou hier zijn als hun ouders niet rijk waren. Ze hadden waarschijnlijk zelfs hun naam niet juist geschreven op het toelatingsexamen.
Dat was het belangrijkste. Hij had liever hersens dan geld.
Alhoewel, nu zou een raketlanceerder ook handig zijn.
Hij geraakte bij zijn kluisje, maar zag daar Stone Blackmore en zijn groepje staan.
Geweldig, gewoon geweldig. Konden ze niemand anders stalken?
Stone snoof toen hij Nick zag. "Hé, Gautier? Ik heb je moeder naakt gezien deze nacht - haar kont in de richting van mijn vader zwaaiend zodat hij er geld in zou steken. Ze heeft een mooi paar-"
Voordat hij zich kon bedenken, stortte Nick zich op Stone.
"Vecht!" riep iemand terwijl Nick Stone in een houdgreep nam.
Op de een of andere manier ontsnapte Stone en hij gaf Nick een stomp in zijn maag. Damn, hij was sterker dan hij eruitzag. Hij raakte hem als een beroemd boxer.
Vurig vloog Nick Stone aan, om een leerkracht tussen hen te vinden.
Mevrouw Pantall.
Het zicht van haar kleine gestalte kalmeerde hem meteen.
Hij wilde geen onschuldig persoon raken, zeker geen vrouw.
"Naar het kantoor, Gautier! Nu!"
Vloekend onder zijn ademhaling, ging Nick weg.
Wat moest Nick dan doen? Die wezel zijn moeder laten beledigen?
Walgend stapte hij het kantoor aan de overkant van de directeurs kantoor binnen.
"Pardon?"
Nick keek op bij het horen van de zachtste, zoetste stem die hij ooit gehoord had.
Gekleed in paars, was ze prachtig. Ze had zijdeachtig, bruin haar en groene ogen die praktisch gloeiden.
Oh. My. God.
Nick wilde spreken, maar zijn er zat een krop in zijn keel.
"Ik ben Nekoda Kennedy, maar je mag me Kody noemen. Ik ben nieuw op de school en een beetje nerveus. Ze zeiden dat ik hier moest wachten, dan was er een gevecht en ze zijn nog niet teruggekomen... Sorry, ik praat veel als ik nerveus ben."
"Nick. Nick Gautier." Hij kromp ineen toen hij besefte hoe stom dat klonk.
Ze lachte als een engel. Een mooie, perfecte...
Ik ben zo verliefd op jou...
"Zit je hier al lang op school?" vroeg Kody.
"Drie jaar."
"Vind je het hier leuk?"
"Niet vandaag. Vandaag echt niet." Hij keek naar de deur toen Stone en zijn groep binnen kwamen.
Kody wilde iets zeggen, maar Stone en de rest gingen rond haar staan.
"Hey, baby." Stone gaf Kody een glimlach. "Nieuw vlees in de kuip?"
Kody grimaste en stapte bij Stone vandaan. "Ga weg bij me, stelletje dieren. Jullie stinken."
Ze liet haar blik over Stones lichaam glijden en krulde haar lip. "Zijn jullie niet een beetje oud om samen met jullie mama te gaan shoppen in de kinderwinkel?"
Nick verbeet een lach. Ja, hij mocht haar wel, heel graag.
"Kijk naar degene met wie je aan het praten was. Kijk wat hij aanheeft."
Kody keek onverschillig naar Nicks shirt en terug naar Stone. "Ik houd van mannen die iets anders uitproberen. Het is het teken van iemand die volgens zijn eigen code leeft. Een rebel." Ze gaf Stone een dodelijke blik. "Een eenzame wolf is sexy, meer dan een roedel dieren die orders zonder nadenken opvolgen."
De jongens rond haar lachten. "Oooo."
"Koppen dicht!" snauwde Stone hen toe.
De directeur kwam binnen en vroeg Nick mee naar zijn kantoor.