Infinity - boek 1

Chapter 2

Het was negen uur 's avonds toen Nick vertrok bij Liza's winkel.
Liza deed de deur op slot, terwijl Nick naast haar stond.
"Goede nacht, Nick. Bedankt voor je hulp."
"Jij ook, Liza." Hij wachtte totdat ze veilig in haar auto zat en naar haar huis vertrok. De dichtstbijzijnde tram was maar een paar minuten lopen, maar hij wilde zijn moeder zien en zich verontschuldigen.
Ze zei dat je recht naar huis moest gaan...
Ja, maar hij had haar laten huilen en hij haatte het wanneer hij dat deed. Trouwens, hun huis was heel eenzaam als zijn moeder er niet was.
Misschien, als hij zich verontschuldigde, liet ze hem in de club blijven voor deze nacht.
Dus in plaats van naar de tram te gaan, ging hij naar de club in Bouron Street. Het zwakke geluid van jazz en zydeco muziek kwam hem tegemoet.
Hij ging de club binnen en werd verwelkomd door John. "Hey, makker. Ben je hier om je mam te zien?"
"Ja, is ze al op het podium?"
"Nee, ze heeft nog een paar minuten." John stapte opzij zodat Nick langs hem kon.
Nick liep de gang door, naar de groene kamer waar de dansers zich omkleedden en uitrustten tijdens de pauzes.
Bij de deur van de kamer aangekomen, klopte hij voorzichtig aan.
Tiffany opende de deur. Ze was lang, blond... en slechts gekleed in haar ondergoed.
Nicks hoofd werd rood en hij richtte zijn blik meteen naar beneden.
Hij was dan wel opgegroeid tussen deze mensen en was wel ongeveer gewoon ze zo te zien, maar hij schaamde zich nog steeds elke keer dat hij ze zo zag.Tiffany lachte. "Cherise? Het is jouw Nick."

"Maar, mam-"
"Stop met 'maar mam'. Ga!"
"Cherise!" riep haar baas naar haar. Het teken dat ze op moest.
"Ik meen het, Nick. Ga naar huis."
Nick draaide zich om en ging richting huis.

Boos en gekwetst, hoorde hij iemand zijn naam roepen.
Hij stopte en zag Alan, Mike en Tyree staan, ze wenkten hem.
"Wat doen jullie?" vroeg Nick, eenmaal bij zijn vrienden aangekomen.
"Hangen, jij?"
"Naar huis gaan."
Mike keek hem afwachtend aan terwijl hij vroeg: "We gaan iets doen vannacht, doe je mee? Het levert je honderd euro op."
"Wat moet ik doen?" vroeg hij argwanend. Honderd euro was veel voor hem.
"Het is een beetje zoals een waakhond. Je moet ons waarschuwen als er iemand komt," zei Alan. "Het duurt maar een paar minuten."
"Oké," ging Nick akkoord.

Ze stonden in de schaduwen en er kwamen twee toeristen voorbij.
"Hallo," zei de vrouw glimlachend tegen hem.
"Hey." Nick lachte terug, maar die lach verdween toen Alan de schaduw uit stapte en de vrouw vastgreep aan haar arm terwijl Tyree de man degen een muur aanduwde.
Nick bevroor. "Wat doen jullie?"
"Kop dicht!" snauwde Alan hem toe. Alan nam een pistool uit zijn zak en richtte het op het hoofd van de vrouw. "Geef ons je geld, of zij sterft," beval hij de man.
Nick voelde dat de kleur van zijn wangen verdween. Dit kon niet echt zijn. Waarom overvielen ze twee toeristen?
En ik help ze...
Voor een minuut kon hij amper ademen. De vrouw huilde en de man smeekte Alan om haar te geen pijn te doen.
Voordat Nick doorhad wat hij deed, greep hij Alans had en smeet het pistool weg. "Ren!" riep hij naar het koppel.
Ze deden het.
Tyree rende achter hen aan, maar Nick liet hem struikelen.
Alan nam zijn shirt vast en trok hem naar zich toe. "Wat ben jij aan het doen?"
"Ik kan jullie niemand laten overvallen, dat was niet de deal."
"Jij stomme..." Alan raakte hem in zijn gezicht met het pistool.
Pijn ontplofte in Nicks gezicht, hij proefde bloed.
"Je gaat ervoor betalen, Gautier."
De drie jongens vielen hem aan. Ze sloegen en schopten onophoudelijk.
Zo hard dat hij niet eens terug kon vechten.
Plots stopten ze. Alan richtte het pistool op Nicks hoofd. "Bid maar, Gautier. Je gaat de doden gezelschap houden."