Infinity - boek 1

Chapter 3

"Bid maar, Gautier. Je gaat de doden gezelschap houden."

Nick wilde zo graag uitvliegen dat hij het haast kon proeven. Ik zal zo niet sterven. Niet in elkaar geslagen in een goot door mensen die mijn vrienden horen te zijn. Mensen die ik al mijn hele leven ken. Echt niet.
Maar hier lag hij dan.
Weerloos. Zwak.
Verslagen.
Niet alleen waren zijn smaakpapillen doordrenkt met bloed, het voelde alsof hij erin stikte.
Zijn geest wilde vechten totdat ze hem smeekten om genade - hij wilde opstaan en ze hun tanden laten opeten, maar zijn lichaam weigerde om mee te werken.
Niets luisterde naar hem. Heck, hij kon ze niet eens tegenhouden van hem te raken.
Niet in staat om iets anders te doen, gaf Nick Alan een blik vol haat en hoopte dat die blik Alan voor eeuwig zou achtervolgen.
Alan lachte toen hij de trekker overhaalde.
Zijn adem inhoudend, wachtte Nick op het geluid dat zijn leven zou beëindigen.
Vanuit de duisternis rende er een waas in Nicks gezichtsveld, net op hetzelfde moment als het geluid van Alans pistool dat werd afgeschoten.
Op het ene moment waren Alan, Mike en Tyree aan het lachen om hem. Het volgende moment vlogen de jongens door de lucht en ze raakten de grond zo hard dat Nick er zeker van was dat ze wat gebroken botten hadden.
Nick versteende en probeerde uit te zoeken waar hij geraakt was, maar zijn hele lichaam deed pijn, dus hij kon het niet met zekerheid zeggen.
Misschien miste hij me...
Liggend op de straat zag hij een flits van blond haar en zwarte kleren passeren. Dat was de man die hem had gered van zijn ex-vrienden.
Alan schreeuwde het uit en zijn pistool belande een paar meter van hem vandaan op de grond.
"Jammer, je bent te jong om te doden. Maar als ik je over twee jaar nog eens pak voor zoiets, dan leef je niet lang genoeg om je te bedenken." Met één hand gooide de man Alan weer op de grond.
Met een sierlijke draai, keerde de man zich om naar Nick. Hij wist niet waarom, maar de man leek eerder iemand die aan boxen deed, dan iemand die gangsters van de straat plukte en die vervolgens de lucht in zwierde. En de man was helemaal niet zo oud. Misschien ergens in de twintig.
Misschien.
Nick kon amper inademen toen de man naar hem toe kwam gelopen met de tred van een jager. Hij was volledig in het zwart. Een dure leren jas zat rond de schouders van zijn slanke lichaam. Maar het was de zilveren schijn bij zijn zwarte laarzen die Nicks aandacht echt trok. Een mes.
De man knielde naast hem neer. "Ze hebben een stort van je gemaakt. Kan je staan?"
Nick weerde de hand af die hem wilde helpen. Hij had geen hulp nodig. Zeker niet van een vreemdeling.
Hij probeerde te gaan staan, daarna werd alles zwart.

Kyrian Hunter ving de jongen in zijn dwaze oranje T-shirt net op tijd op. Dat afschuwelijke ding had zijn leven gered. Het gloeide bijna, dus het had zijn aandacht getrokken toen hij over de straat liep.
Als hij afging op wat hij had gezien, kon de jongen tegen een hoop. Hij had niet om genade liggen smeken of het uitgeschreeuwd van pijn. Veel volwassenen die hetzelfde zouden moeten doorstaan, zouden dat niet kunnen zonder te schreeuwen.
Dat alleen al gaf hem respect voor de jongen.
Hij keek naar de andere tieners die zo snel als ze konden wegliepen. De oude krijger en jager in hem wilde de jongeren achtervolgen en laten boeten, maar dan zou deze het niet halen.
In de plaats daarvan tilde hij het hoofd van de jongen op zodat hij zijn gezicht kon zien.
Het korte bruine haar was doordrenkt met bloed en een grote snee zou gegarandeerd een litteken boven zijn wenkbrauw achterlaten. Zijn neus was gebroken en zijn kaak misschien ook.
Bloed vloeide uit de schouder waar hij geraakt was door de kogel.
Arme jongen.
Kyrian tilde hem op en droeg hem naar zijn auto om hem naar het ziekenhuis te brengen voordat hij was doodgebloed.

Kyrian zat in de wachtzaal. Het was al bijna twee uur geleden dat hij de tiener binnen had gebracht en nog steeds had hij niets over hem gehoord.
Was hij zelfs nog in leven?
Kijkend naar zijn horloge vloekte hij. Hij had niet echt tijd om hier te zitten nietsdoen. Hij had belangrijke dingen te doen.
"Wat doe je hier, Generaal?"
Hij verstijfde bij het horen van een bekende stem met een dik accent. Omdat Acheron een elfduizend jaar oude almachtige onsterfelijke was, was hij wel de laatste persoon die hij verwacht had in een ziekenhuis te zien.
Het was namelijk niet dat Ash ziek werd of snel iets brak...
Kyrian draaide zich langzaam om en zag Acheron vlak achter hem staan. Met zijn één meter tweeëntachtig was Acheron een indrukwekkende verschijning. Al kon het donkergroene haar en de zwarte gothic kledij er ook mee te maken hebben.
"Wat doe jij hier?" vroeg Kyrian.
"Ik vroeg het jou eerst."
Als iemand anders dan Acheron zo'n slimme opmerking maakte, zou Kyrian ze een dosis attitude geven, maar attitude werkte niet op Acheron. Het maakte hem alleen maar nijdig, en dat was nooit goed.
"Ik vond een kind dat in elkaar geslagen werd op straat. Ik weet niet wie hij is, maar ik laat hem niet alleen zonder dat zijn ouders hier zijn."
Acheron tilde zijn hoofd op, alsof hij luisterde naar iets wat alleen hij kon horen. Kyrian haatte het als hij zo deed. Het verafschuwde hem dat Acheron naar fluisteringen luisterde over iemands leven. Wie weet wat de onsterfelijke man wist van hem dat Kyrian niet wilde dat hij het wist.
"Zijn naam is Gautier. Nick Gautier. Hij is een veertien jaar oude student van St. Richard's High School. Hij is een Cajun."
Kyrian was onder de indruk. "Ken je hem?"
Er was geen emotie af te lezen van Acherons gezicht. "Nooit eerder gezien."
"En toch weet je zijn naam?"
"Ik weet veel dingen, Generaal." Acheron nam een papiertje tevoorschijn en draaide dat tussen zijn vingers rond. "Zijn moeder is een danseres. Haar naam is Cherise Gautier. Je kan haar hiermee bereiken, maar wees gewaarschuwd. Ze heeft een scherpe tong als het om haar zoon gaat. Als ze denkt dat jij hem iets hebt aangedaan, dan gaat ze voor bloed."
Kyrian nam het papiertje van Acheron aan. "Ik zou naar die Jedi krachten van jou willen vragen, maar ik weet dat je niet gaat antwoorden."
"No comment, maar ik zeg je dit." Hij stopte even en keek Kyrian strak aan. "Nick is niet Jason. Het is een andere tijd en plaats, Generaal. Laat het verleden uw toekomst niet verpesten."
"Wat bedoel je daarmee, O grote Yoda?"
"Zorg voor de jongen. Ik zorg voor je shift van vannacht."
"Bedankt voor je begrip," zei Kyrian. Ondanks alles was Acheron nog steeds zijn baas en hij had het hem kwalijk kunnen nemen dat hij zijn plicht niet deed vannacht.
Ash vertrok en liet Kyrian in de wachtkamer achter. De bedrukte sfeer verdween samen met hem. Ja, Acheron was een enge man, maar Kyrian was niet aangedaan door hem. Ash had hem getraind en Kyrian was een geweldige leerling geweest. Vooral als het ging over doden van wezens die in de eerste plaats al niet geboren hadden mogen worden.
Kijkend naar de nummer in zijn hand, belde Kyrian de moeder van Nick Gautier.