Senden Sonra

SS~3

Merhaba unicornlar... Nasılsınız bakalım? Yeni bir bölümle karşınızdayım... Hadi okuyunda mutlu edin beni... 👽🌼🎈

Multi~> Sarp *-*

*****

Almila'dan...

Okuldan gelince direkt odama geçtim. Okulda bir şeyler atıştırdığım için aç değildim. Yemeğe inmek yerine kitap okumayı seçtim. Odamdaki büyük pencerenin önündeki geniş tekli koltuğuma kuruldum. Kulağıma kulaklığımı geçirip klasik müzik açtım. Kitap okurken vazgeçilmezimdi bu. Zaten kitap okurken rahatlıyordum. Klasik müzikle iyice bir mayışıyordum. İyi geliyordu bana. Hayattan soyutlanmak... Dünyaya başka biri gözünden bakmak... Hele bir de buna klasik müzik eklendiği zaman tam bir terapi oluyordu. Kitabımı elime alacağım sırada elektrikler gitti. Hava çoktan karardığı için ev zifiri karanlık olmuştu. Vücuduma gelen titremeyle yerime iyice sindim. Karanlık fobisi olan bir insandım ve şu an kriz geçirmek üzereydim. Gözyaşlarım benden bağımsız bir biçimde akarken, titriyordum. Odamın kapısı büyük bir gürültüyle açıldı. Bense kafamı dizlerimden bile kaldıramıyordum ki gelene bakayım. Fakat Arda olduğunu tahmin etmek zor değildi. Çünkü fobim olduğunu bilen bir tek Arda vardı.

Bedenime sarılan güçlü kollarla kısa sürede havalandım. Merdivenlerden indiğimizi hissedebiliyordum. Ağlamaya ve titremeye devam ederken Arda'nın kucağına iyice sindim. Vücuduma çarpan havayla dışarıda olduğumuzu anladım. Fakat hâlâ titriyordum. Arda oturunca, kucağında olmamla bende oturdum. Kucağına iyice sindim ve boynundaki kollarımı sıktım. Saçlarımda gezinen parmaklarla birazda olsa rahatladım.

"Kardeşim hadi aç gözlerini. Bak aydınlık burası." Kafamı boynundan kaldırıp gözlerimi açtım. Bizim sokağın bir alt sokağındaydık ve bir sokak lambasının dibinde oturuyorduk. Titremem geçmiş ve ağlamam dinmişti. Bakışlarımı ikizime çevirdiğimde endişeli gözlerle karşılaştım.

"İyi misin meleğim?" Kafamı sallayıp, alnımı çenesine yasladım.

"İyiyim." Saçlarımdaki parmakları tekrar gezintiye çıkarken gözlerimi yumdum.

"Korktum." Kafamı kaldırıp gülümsedim.

"Korkma kardeşim." Yanağıma bir öpücük bıraktı ve beni kendine çekip sımsıkı sarıldı.

"Korktum ama. Sana bir şey olacak diye aklım çıktı." Sarılmasına karşılık vererek sımsıkı sarıldım ikizime.

"İyi ki varsın." Güçlü kollarıyla daha sıkı sardı bedenimi.

"Sana bir şey olmasın Almila. Ölürüm ben."

*****

Sokak lambasının altında biraz oturduk ikizimle. Ben sakinleşince kalkıp eve geldik. Elektrikler gelmişti. Eve yaklaşıyorduk ve anneme ne söyleyeceğimizi düşünüyorduk.

"Ben çıkarken anneme bir şey söylemedim. Zaten evden nasıl çıktık onu da hatırlamıyorum. Şimdi ne diyeceğiz. Söylemeyi düşünüyor musun fobini?" Ellerimi sweattshirtümün ceplerine soktum ve ayağımda ki ev panduflarına baktım. E evden apar topar çıktık zaten. Ayakkabı ne ara giyseydim. Sweatthsirtümün altında ise onunla alakasız bir şekilde, üzerinde küçük küçük tavşanlar olan pembe pijama altım vardı. Şu an birine rastlarsak rezil olacağım kesindi.

Pembe, tavşanlı pijama diyorum ya. Boru mu?

"Açıkçası söylemeyi düşünmüyorum. Bir yalan bulup şimdilik idare etsek daha iyi gibi." Mal ikizim kafasını salladı onaylar biçimde. O sırada başım kaşındığı için elimi saçlarıma götürdüm ve hatır hutur kaşıdım. O değilde, saçlarım nasıldı acaba? Yanından geçtiğimiz boş kiralık dükkanın camından kendime baktım.