Annabel Clarke

Proloog

'Nee!' Gil ik. Mijn angst heeft plaats gemaakt voor een onuitstaanbare woede. Hoe durven ze?

Een leven afpakken waar je zo'n 15 jaar aan gewerkt hebt?

'Rustig maar.. We willen alleen'

Ik begin harder te schreeuwen en weet me door zijn armen te wringen.

'Ann? Annabel! Kom terug, en wel nu, anders zal je de gevolgen bezuren!'

Ik draai me om, en sprint nog verder weg, tot ik 2 armen om me heen voel.

'We gaan even terug.. Ik heb je gewaarschuwd.. Het spijt me maar jouw straf.. Die gaat vreselijk worden'

Ik begin harder te schreeuwen, wetend dat het geen verandering gaat brengen.

Hij heeft een mes gepakt.

Hij gaat me verminken..

'Lieve, lieve Annabel.. Waarom hou je toch vol? Waarom begin je niet te genieten..'

Ik voel een stevige pijn door mijn lichaam schieten.

Een ijskoude gil.

Was dit het? Het leven waarvoor ik mijn best heb gedaan?