Annabel Clarke

1

POV ANN

'Annabel, waar heb je in vredesnaam je danspak gelaten?' Cécilia, mijn moeder, staat woedend in de deuropening.

'Wat zei je?' Vraag ik verveeld.

'Annabel, haal die oortjes nu uit je oren!'

Met tegenzin doe ik wat me opgedragen wordt. 'Oja, en mocht je het Nog niet doorhebben.. Mijn naam is Ann' zeg ik boos.

Cécilia kijkt me geïrriteerd aan.

'Nou Ann.. Waar heb je dat danspakje' zucht ze ongeduldig.

'Weet ik veel' mompel ik.

'Luister eens goed naar me, je zorgt nu dat je je danspakje vindt, anders kan je wat mij betreft de training overslaan.' Ratelt Cecilia.

'Prima, dan ga ik niet' zeg ik triomfantelijk, en ik stop de oortjes weer in mijn oren.

'Jeetje Annabel, wanneer ben je zo hondsbrutaal geworden'

Ik kan het niet laten om schijnheilig te lachen. 'Vanaf men geboorte' hoofdschuddend verlaat Cécilia mijn slaapkamer. Tevreden zet ik de muziek weer aan.
----------------

Die avond weiger ik tegen mijn moeder te praten, die daar duidelijk niet blij van wordt. 'Ann, jij gaat over een halfuur gewoon dansen. Punt.' Ik doe alsof ik haar niet hoor. 'Ik heb je danspak gevonden, dan kun je gewoon gaan.' Ik knik. 'Kan ja, maar dat ga ik dus niet doen'

Waarom word ik gedwongen een sport te beoefenen als ik er niet goed in ben, en het niet leuk vindt. Maar denk maar dat mijn moeder naar mijn mening luistert. Ze heeft een hekel aan al mijn hobby's. Waarom heeft juist zij me gemaakt? Ik wuif de gedachte weg. Dat, Ann.. Is heel gemeen.

'Goed' zegt Cécilia na een ongemakkelijke stilte. 'Dan doen we het op de kinderachtige manier.' Zegt ze.

'Als jij niet gaat dansen, hou ik je zak- en kleed geld in, deze maand'

Woedend trek ik het pakje uit haar handen. 'Je maakt me ongelukkig zo!' Roep ik.

'En jij mij verdrietig' reageert Cecilia direct. 'En papa? Wat denkt die van jouw domme acties? Is hij daarom 2 weken langer weg? Omdat hij jouw bazige gedrag ook zat is?'

Mijn moeders ogen flikkeren van woede. 'Wat is er met je gebeurd? Annabel Clarke? En nee, die naam Ann is ook bullshit. Je heet verdomme Annabel, je behandelt mij met respect, en bent gehoorzaam.' Ik schrik van de pure woede in mijn moeders stem. Het spijt me ontzettend. Maar toegeven is een teken van zwakte. Dus ik pak mijn spullen, geef mijn moeder een vlugge knuffel, en loop de deur uit, zonder iets te zeggen.
------
Koppig fiets ik richting de danszaal, als ik een geweldig idee krijg. Er zal nu ook wel voetbaltraining zijn, het is vrijdagavond..

Ik kan in principe wel daarheen gaan. Ik neem de afslag en fiets de fietsenstalling van de voetbalclub VV ALMERE in.

Er staan wat jongens te roken, ze kijken me onderzoekend aan. 'Hoi' zegt 1 van de jongens grijnzend. Ik knik hem toe en loop verder. Aandacht besteden aan dat soort jongens gaat je niet helpen hen van je af te schudden.

Ik loop het veld op, er is een training bezig van wat jongens. Op het achterveld trainen de meiden. Ik ga op de tribune zitten en staar naar de jongens.

Ze dribbelen vrolijk met de bal, en passeren elkaar lachend. Toch wordt er hard gewerkt. Dromerig kijk ik naar de voetballers. Na een uur, wat voorbij vloog, is de training afgelopen en de jongens lopen het veld af.

Als mijn moeder mij accepteerde zoals ik was, had ik in het voetbaltenue, op het achterveld gestaan, met de andere meiden. Maar nee, ik zit op dansen.

'Heey' klinkt een onbekende stem. In een ruk draai ik me om. 'O, hoi' er staat een jongen voor me. Zijn hoofd is lichtelijk bezweet, en rood aangelopen.

'Jij hebt zeker de hele tijd staan kijken' ik knik blozend. 'Ja.. Ik had niks beters te doen' de jongen glimlacht. 'Ken je ons? Ik heb je hier nog niet vaker gezien' ik schud mijn hoofd. 'Ik.. Ik zit ook niet op voetbal'

'Niet?' Vraagt de jongen verbaasd.

'Ik.. Uhm.. Dans' de jongen kijkt me grijnzend aan. 'Je hebt wel het postuur voor dansen, er zit geen grammetje vet aan je hele lijf' ik bloos. 'Ja.. Toch voetbal ik liever'

De jongen fronst zijn wenkbrauwen. 'Waarom.. Waarom voetbal je dan niet gewoon?'

Ik zucht. 'Als het zo makkelijk was, dan zat ik er allang op.. Mijn ouders willen dat ik op dansen ga, want voetbal is niet voor meisjes'

'O..' Het valt stil.

'Trouwens' ik kijk hem argwanend aan. 'Ik vertel jou al mijn geheimen, mag ik jouw naam dan ook weten?' Hij knikt opgewekt.

'Jake, aangenaam' ik schud zijn hand. 'Ik ben Annabel, noem me maar Ann' Jake knikt lachend. 'Is goed.. Zie ik je nog vaker?'

Ik haal mijn schouders op. 'Waarschijnlijk' mompel ik zuchtend. 'Maar ik weet niet hoe' vervolg ik.

'Ik.. Ik kan je mijn nummer geven. Als je interesse hebt dan' ik haal mijn schouders op. 'Ik denk dat we elkaar heus nog Wel eens zien, nummers uitwisselen.. Ik ken je amper vijf minuten' hij knikt teleurgesteld. 'Ik snap je.. Tot snel' hij geeft me een hand, en boort zijn ogen in de mijne.

Ongemakkelijk staar ik in zijn heldere ogen. Ze zijn legergroen, heel bijzonder. Ook de vorm van zijn mond spreekt me aan, en zijn donkerblonde haar valt net iets over zijn oren, en is met gel wat omhoog gestoken, maar waarschijnlijk, door de training, is het wat door de war gaan zitten. 'Ik zie je nog'

Ik sta op, en loop rechtop, zo zelfverzekerd mogelijk weg, omdat ik wéét, dat Jake met zijn ogen me nawijst, tot ik de hoek om ben.

Hij is best leuk, besef ik. Waarom heb ik zijn nummer niet geaccepteerd? Mijn gedachte geeft het antwoord.

Ik ken hem niet.

Of, ik weet dat hij Jake heet, en voetbalt, niet meer en niet minder. Met een apart gevoel in mijn maag loop ik weg. Bij de meeste 'leuke' jongens, praten we over de domste dingen, wat nergens op slaat.. Maar bij deze jongen.. Ik weet hoe ik mijn draai bij hem moet vinden, en hij is zowat de enige persoon bij wie ik dat heb.

Eenmaal thuis, staat Cecilia bellend in de woonkamer. 'Ze is er, Sergio' hoor ik haar tegen mijn vader zeggen. 'JaJa, ik zal kijken wat ik kan doen' een paar seconden later hangt ze op.

'Annabel Bianca Lisette Clarke' begint Cecilia scherp. 'Waar heb jij in vredesnaam gezeten, Dame' Ik open mijn mond om mezelf te verdedigen, maar Cécilia snoert me mijn mond. 'Asjeblieft, stop met liegen' zegt ze vol afschuw.

'Maar..'

'Nee, Annabel'

'Godsamme.. Noem me nou eens 1 keer niet zo. Heb eens begrip voor mijn privacy.. En ja. Ik ben geweest op de plek waar ik hoor, mam.. Het voetbalveld'

Haar mond hangt open.

'Jij.. Annabel.. Ik.. Ik wilde alleen weten of je veilig was, en je was er niet. En Nu hoor Ik dat je gezellig bij 'het voetbalveld' zat.'

Ik zucht.

'Mama.. Ik hou van je.. Begrijp me niet verkeerd.. Maar mag ik niet zelf de beslissing nemen, waar ik zelf blij van wordt, zodat je de oude Annabel terugkrijgt. Want ja, ik word zo brutaal als jij.. Als ik niks meer mag.. Behalve school en dansen'

Mijn moeder reageert niet en staart dof voor zicht uit.

Ik plof naast haar op de bank.

'Ik.. Je hebt gelijk Annabel.. Ik respecteerde je niet zoals je bent. Een voetbalster.. Maar dat gaat veranderen lieverd.. Ik probeer te veranderen..'

Opgelucht val ik in haar armen, en zo blijf ik minuten zitten.

Voor het eerst in tijden, voel ik me thuis in mijn eigen familie.

Dit ben ik.

Ann Clarke.

Een rijk meisje uit Almere die een leuke jongen heeft leren kennen, een paar beste vriendinnen heeft die zielsveel betekenen voor me. Aardige ouders, en een leuke sport.

Ik wilde dat het zo bleef. Maar dat was niet zo. Helaas kan je niet in de toekomst kijken.. Anders had ik me kunnen voorbereiden op de hel..