Yaşamayı sevmediğim zamanlardı. Hayatı sevmediğim zamanlar. Ailemi sevmediğim, kendimi sevmediğim zamanlardı. Belki de her şeyden vazgeçtiğim zamanlardı. Bilmiyorum. Bilemiyorum. Bunalmıştım insanlardan yaşamaktan nefes almak bile istemiyordum. Her şey üzerine geliyor gibiydi. İnsanların en ufak bir sözü bile beni deli ediyordu. Her şeyi bırakıp gitmek istiyordum. Okulumu sevmiyordum. İçindeki insanlardan nefret ediyordum. Hepsinden tek tek tiksiniyordum. Derslerden bunalmıştım. Müzik dinleyerek yaşıyor kitap okuyarak nefes alıyordum resmen. Erkeklerden özellikle nefret ediyordum. Her bokla dalga geçen bok kafalılardı benim için. Kendilerini süper yakışıklı sanan tiplerdi hepsi. Ama sonra hepsinin öyle olmadığını anladım. Aslında ben sadece bir kısmını tanımış ve diğer erkeklere karşı önyargılı olmuşum. Aslında okul o kadar nefret edilesi değilmiş. Ailem herkes gitsede yanımda kalırmış. Ama şu konuda hala aynı fikirdeydim ki insanlar hala beni boğuyordu. Hayata geride başlamış gibi hissetim geriye dönüp baktığımda. Çektiğim acıların ne kadar saçma olduğunu ağladığım onca saatin boş olduğunu ve eskiden çok aptal olduğumu anlamıştım. Çünkü o saçma sorunlarımdan daha önemli sorunlarla karşılaşanlar vardı. Ölüm gününü öğrenenler göremeyenler artık yürüyemeyecek insanlar ve en önemlisi hayatında hiç ayakkabı giymemiş açlıktan ölen çocuklar vardı. Ve benim o aptal sorunlarım bunların yanında hiçinde hiçiydi. Kendime lanet ettim. Eskiden o aptal şeylere üzüldüğüm için. Ve bu büyük sorunların içinde buldum birden kendimi. Aslında tam olarak beni atmamıştı hayat bu sorunların ortasına. Ben istemiştim. Erkek arkadaşımla çok iyi bir ilişkimiz vardı. Ben eski ben değildim. Ben çocuksu acılar yaşayan ben değildim. Ben olgunlaşmış her şeye olumlu bakmaya çalışan bir genç kız olmuştum. Ve o onunla tanıştım. Her şey harikaydı 3 ay öncesine kadar. Geçirdiği bir kaza sebebiyle yürüyemeyecekti. Bunu bana söylerken ağlaması çok acıtmıştı. Çok acı çekiyordu. Ama yürüyemeyeceğinden değildi. Bana söylerken çekiyordu bu acıyı. Onu sevmiyordum ona aşıktım. Ve yürüyemeyecek olmadı umrumda falanda değildi. Hatta durumunun kötüye gitmesi hiç umrumda değildi. Sadece onunla olmak istiyordum. Son nefesimi verene kadar onunla olmak istiyordum. Ki ben onun yürümesine değil kalbine aşık olmuştum yürümesede olurdu benim için. O bunları bilemiyor belki ama ben onu her haliyle seviyordum ve o benden uzak dursada herkes onu terk edeceğimi bırakacağımı düşünsede bu hayata birlikte devam edecektik. Engelleri aşmayı ben ona o bana öğretecekti. Biraz benden biraz ondan katacak BİZ olacaktık. Bu zamana kadar olmuştuk ve bu zamandan sonrada olmaya devam edecektik.
