-Selam
+Selam Nasılsın
-Kilo almış hissediyorum
+Yok hala aynısın
-Yalan söylemekte ustasın
+Hayır yalan söylemiyorum
-Yürüyemediğim için kilo aldım haftalardır
+Ben seni kilolu halinlede seviyorum biliyorsun
-Çünkü sen iyi bir kızsın ve hep öyle olacaksın İnsanlar senin gibi düşünebilseydi dünyada savaşlar olmazdı gibi hissediyorum
+Şuan bunlara yormasak aklımızı İçeri geçip gelirken aldığım filmi izleyelim mi
-Elbette
O gün annesi her zamankinden daha umut doluydu. Neden bilmiyorum bana çok fazla gülümsüyordu. Yada ben değişik hissetmiştim emin değilim. Gece uyurken aklıma geldi. Ve ona sevdiğim şiirlerin birinden bir bölümünü yolladım.
# Ben seni düşünüyorum seni
Hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi
Kalbim diyorum kalbim
Daha dün tezgahtan çıkmış bir su sayacı gibi
Aşkı anılar besliyor düşler kadar
Bu yüzden diyorum ki aşk eskidikçe aşktır
Sevgi eskidikçe sevgi. #
-Seni seviyorum. Tıpkı küçük çocukların pamuk şekeri sevdiği gibi.
+İyi uyu yarın seni dinç görmek istiyorum
Onu mutlu etmek istiyordum. Yapamadığımda kendime kızıyorum. Herkesle konuşup onların dertlerine çözüm bulan ben erkek arkadaşımı mutlu edemiyordum. Acıtıyordu bu. Nedenini bilmiyorum. Onu seviyorum ama ona yardım edemiyorum. Ona yetmiyorum sanki. Böyle hissetmenin ne kadar berbat olduğunu tahmin bile edemezsiniz. Erkek arkadaşım gözümün önünde hayata küsüyordu ve ben hiçbir şey yapamadım izliyordum. Sadece izliyordum. Hayatın acımasız olduğunu söylemişlerdi ama bu kadar acımasız olduğunu düşünememiştim. Neden o diye düşünmeye başlamıştım ki bunun beni yanlış yerlere sürüklediğini fark ettim.
O seçilen kişiydi. Bu derdi kaldırabilecek kadar güçlü olduğu için o seçilmişti. Ve bende onunla birlikte olacaktım. Çünkü –hiç kimse inanmasa bile- ben inanıyordum. Eskisi gibi olacaktı. Doktorların söylediklerini soramıyordum ailesine. Bunu yapamazdımda zaten. Ama ben inanıyordum. Kimseyi umursamadan inanıyorum. Okula gittiğimde bazıları neden hala onunla birlikte olduğuma şaşıp kalıyordu. Tuhaf bakışlar atıyorlardı. Ne yani yanımda tekerlekli sandalyeyle okula gelen bir çocuk tuhaf mıydı ? O erkek arkadaşım olamaz mıydı ? Dünyada engelli insanlarla sevgili olunmaz diye bir yasak vardıda benim mi haberim yoktu ? İnsanların beni boğduğundan bahsetmiş miydim ? Onlar çok çok fazla aptallar. Düşüncesiz ahmaklar. Onların o bakışları erkek arkadaşımı hayata küstürüyordu. Ve o aptallar bunun farkına varamayacak kadar beyin yoksunuydu. Ben sadece onun üzülmesini istemiyordum. Beni anlıyorsunuz değil mi ?
