Separated By Distance

Prolouge

Ang bilis pala talagang magbago ng panahon nu? Parang dati lang patapon ang buhay ko, never did I imagined that I'll end up like this.

Summer noon, isang Summer na hinding hindi ko malilimutan. Summer na nakapagpabago sa buhay ko; Summer na nakapagpaalala sa akin na ienjoy lang ang buhay, na sa buhay, may dumating man na hindi ganoong kaganda, dapat pa rin natin itong ipagpasalamat dahil sa ito ang huhubog sa ating kinabukasan.

Tsaka panong 'di ko malilimutan ang Summer na 'yun, 'yun yung mga panahong nakilala ko ang magiging kabiyak ng aking puso na sa hindi inaasahang pagkakataon ay Summer din ang pangalan. Coincidence ba? Hahahaha corny man isipin pero para sakin, destiny 'yun. Para sa akin, nakatadhana na kaming pagtagpuin; nakatadhana nang ayusin nya ang akin buhay.

Ngayon, sixty years na ang lumipas. Ibang iba na ang Pilipinas sa lugar na una naming ginalawan. As I sat down on the bench we usually sit in, the memories of those days seems so fresh again, as if I'm young again. I started to imagine the whole park to come back to it's old self, the bench become wooden from metalic, trees appeared and the breeze of fresh air become so real as it is before. Sa imagination ko, walang robot at iba't ibang hightech gadgets. I'm now watching people playing the Pokemon app that is so popular back then, may mga batang nagtatakbuhan at mga pamilyang nagpipicnic, ang sarap lang isipin kung paano nila pinapahalagahan ang pamilya noon. Ibang iba ang taong 2016 sa taon ngayon, hindi na nila pinapahalagahan ang mga kaibigan, seems the "Bes" thing evolved and come to life. Ngayon, selfish na ang mga tao, nakakalungkot isipin kung ano ang kinalakihan ko sa kinalakihan ng mga bata ngayon. I sighed and close my eyes; reminiscing those days where it all started... Those days where my life ends and ours begins. As I sighed once more and opened my eyes, I'm beside the lake waiting for my squad at the same park and I am the Larby Montereal who's 16 years of age living in Summer year 2016.