CIKIS YOK

GERİLİM

Geriye baktığımda 2 adamın bana doğru yöneldigini gördüm.Elimden birsey gelmezdi.Bana yaklaşıp boğazımdan tutular bogazıma batan iğneyi içimde hissetiğim an artık kendımde degıldım.

Gözümü yavaşca actım.Hersey bulanıktı.Ellerimle gözümün önune düşen sacımı geriye ittim.Ellerim baglanmamıştı.Ve bir evdeydim acaba kurtulmuşmuydum diye düşünürken.Arkadan gelen ses korkularımı darmaduman etmişti.

"Kendine geldin mi?"

"Esma,ne oluyor acıklarmısın."

Esma
"Bılmıyorum bi açıklamaları olması lazım bu lanet yerde 5 dk daha duramam."

"Aynen bende"

Yerden kalkıp etrafa baktım cıkacak biryer olması lazımdı.Rabia yerden kalkıp anlamsızca ağladıgınu gördüm ve diğer odalara girdiğimde cafede olan bütün insanlar burdaydı.Camlar heryer demirliydi. Zaten bi binanın en tepesinde olmamız lazım ki evin ortasında asansor boşlugu vardı ne anlama geldıgını anlamamıştım.Tek bildiğim şey neler oldugu ve ne zamn burdan çıkacağımdı.

Kapı acıldıgında içeri bir adam girdi.Anlamsızca bağırdım.Elektroşok etkisi vererek yerle bir olmamı sağlamıştı.Mıdemın verdıgı acıyla yerde kıvrandım.Adam herkesi bir odada toplamıştı.Esma benı o halde görünce bana koştu adama sövup saymaya başladı.Sadece elimle git işareti yaparak onu uzaklaştırdım.

Adamın bana doğru yürüdüğünü gördüm.Odadaki insanların gözlerindeki korkuyu görebılıyordum.Daha kendime gelememişken kolumdan tutup onların yanına itti.Yavaşca doğruldum.

Adam.

"Evet arkadaşlar patronun emriyle burdasınız.Sizler artık birer deneksiniz.Burdan çıkış yok.Eğer bi kaçış yöntemi düşünürseniz evin ortasındaki asansör boşlugundan faydalana bilirsiniz yani sonu ölüm.Ne denegi dersenizde herbirinizin kafasını elı ayagını koparıp sadece 1 butun olacaksınız yani sonu yine ölüm.Evet camdan dışarı bakabıleceksınız.Zaten ölecegınız için son gunlerınızın guzel gecmesini isteriz.Doktorumuzdan bunlar size hediye ameliyat sırasında bişeyler hatırlamıycaksınız muhtemelen bu tabletler sizin yapıpta hatırlamadıklarınızı ekrana yansıtacak ve biriniz işlem görürken diğerleri izleyebilecek şimdilik bu kadar.Tekrardan işlem sırasında görüşmek üzere."

Esmer bir bayan ayağa kalkarak.

"Hayır ben daha 25 yaşındayım allah belanızı versın.Çıkarın benı bu lanet yerden."

Onu dinleyen yoktu.Adam çıkıp gitmişti bıle tableti fırlatarak etrafta dolanmaya başladım.

Esmer bayan.

"Hayır ömrümü bu evde olmeyı beklerek gecıremem nede vicudumun parcasını bır başkasına vermem anladınızmı benı ezıkler."

Koşarak asansör boşuna gitti.Kendını boşluktan aşşağı bıraktı.Arkasından koşmustum.Siyah şalı yavaşca aşşağı uçusurken yerde parcalanmış beynı duruyordu nerdeyse 37.kattaydık.Allah kahretsınki güzel başlayan günüm berbat bir hal almıştı.

Yüksek bir sesle sadece 1 camdaki demirler kalkmıştı.Direk cama koştuk karşıda cok yakın bir bina vardı ve cok yakıntı bir şirket olması lazımdı.Çıglıklarımızı onlara duyurmuş olmalıyızki polis 155 diye cıglık atıyırduk.Bizi görmüşlerdi.Ve kendı aralarında konusmaya başladılar.bizimkilerin bagırtısından onları duyamıyordum bıle.

"Heyyy yeterr kapatın şu çenenizi şiiii"

Karşı tarafı duyabılmıştik.Onlar ne türkce ne almanca ne rusca nede ingilizce konusuyorları dıllerını anlamak mumkun degıldı.Aman allahım artık başka bi ülkedeydık.Hemde hangi ülkede oldugumuz bıle mechuldu artık herkez başarısız oldugunu anlamıski.
Camın önunu terk etmişlerdi.Geri geri gidip kendımı yere bıraktım.Bu olanların rüya olmasını o kadar cok isterdim ki.Etraf cok sesizdi kimisi olanları yedırmiş kimiside benım gibi çıldırmamaya calışıyordu.